آتنه فقیه نصیری در ۲۳ آبان ۱۳۴۷ در خانواده ای از کردهای کوچانده شدۀ کلاردشت، در شهر تهران به دنیا آمد. وی دوران کودکی خود را در چالوس گذراند. وی در رشتۀ زبان اسپانیایی در دانشگاه آزاد تحصیل کرد. فقیه نصیری با بازی در مجموعۀ “خاله سارا” و نیز مجموعۀ خانه سبز (در نقش لیلی) به شهرت رسید. فریبرز عرب نیا بازیگر ایرانی همسر سابق او بود.
همسر ها: فریبرز عرب‌نیا (همسر سابق) ، رفیع پیتز (همسر سابق)
رفیع پیتز و میترا حجار
شاید برای اولین‌بار با بازی در مجموعه خاله سارا بود که توانست مخاطبان زیادی را به خود امیدوار کند. با بازی در نقش لیلی در مجموعه خانه سبز در میان عموم به محبوبیت دست یافت و با توانائی‌هایش موفق شد در سری اول مجموعه داستان یک شهر چهره‌ای منفور – مونس توانا – ارائه کند به‌طوری که حتی کارگردان مجموعه هم از دست او عاصی شد و سرانجام پایان غم انگیزی برای نقش اول داستانش ترتیب داد!
او در سینما هیچ‌گاه نتوانست موفق باشد.
تنهایی رو به جمع ترجیح میده و دوست دارهزندگی آرام و دور از هیاهو داشته باشه.
می توان گفت دو چیز را بیشتر از همه دوست دارد مسافرت وتنهایی.
بیشتر اوقات خود را در تنهایی شعر میگوید و کتاب میخواند.به قالی بافی علاقه خاصی دارد و گاهی اوقات به آن می پردازد.دوست نداره کسی اون رو از حال خودش بیرون بیاره و کاری به کارش داشته باشه.به مجله و مطبوعات علاقه ای نداره و بر این باور هست که مطبوعات فقط باعث درگیر کردن ذهن به مطالب بیهوده و الکی می شود.و نمی گذارد به هدفش متمرکز شود.هیچ وقت خانواده را فدای سینما نکرده و همیشه بین سینما و خانواده تعادل برقرار کرده و مرز مشخصی برای هر دو دارد.
از خصوصیات بارزش اراده و پشتکار قوی است و از شکست هایش راهی برای موفقیتش می سازد.برای پیشکسوتان و بزرگان احترام ویژه ای قائل هست چه در سینما چه بیرون از سینما.از بودن در کنار بزرگان سینما لذت می برد و به بزرگان خانواده افتخار میکند.
مدتی از دوران کودکی خود را در چالوس بوده.
مدرک لیسانس زبان اسپانیایی را از دانشگاه آزاد سال ۱۳۷۲ دریافت کرده است.با فیلم جیب برها به بهشت نمیروند وارد عرصه بازیگری شد.
او همسر سابق فریبرز عرب نیا (بازیگر) بود که در فیلم های سال های بیقراری – کاکادو – من زمین را دوست دارم – آهوی وحشی با هم همکاری داشتند.و شاید به جرات بتوان گفت مسبب افت مقطعی آتنه در سینما همین علت بود.و به نوعی مانع پیشرفت آتنه شد.
از معدود بازیگرایی هست که با توکل به استعداد و توانایی خودش و بدون پارتی یا هرچیزی که اسمش هست وارد سینما و بازیگری شد وتوانایی خود را به همگان ثابت کرد.
در ابتدا قرار بود در اسفند سال ۱۳۶۷ درفیلم مسافران بازی کند ، ولی به دلایلی از این کار کنار کشید و خانم شمسایی جایگزین او شد.
اولین فیلم سینمایی را در تابستان ۱۳۶۸ با نام جیب برها به بهشت نمی روند بازی کرد و به دلیل این که هم از لحاظ چهره وهم نوع بازی با سایرین تفاوت زیادی داشت و در کل چهره جدید به حساب می آمد مورد توجه بسیاری از کارگردانان قرار گرفت در او اواسط ۱۳۷۰ با بازی در سریال خاله سارا توانست خود را به مردم بشناساند و در ادامه با بازی در سریال خانه سبز به محبوبیت رسید.برای بازی در فیلم در کمال خونسردی کاندیدای بهترین بازیگر زن شد. در سال ۱۳۸۲ داور جشنواره بود. در کل آتنه در سریالها خیلی موفق تر بوده تا فیلمهای سینمایی.
به دلیل داشتن چهره معصومانه و شخصیتی که دارد هر نقشی به او نمی آید و تقریبا همین قضیه باعث شده که نقشهای مشابه به ایشان پیشنهاد شود . البته جدای از نوع فیلمنامه وی همیشه نقش خود را به بهترین شکل ممکن ارائه میکند.
او بین سالهای ۷۰ تا ۷۵ جزء پر کارترین بازیگران بوده است.
آتنه از جمله بازیگرانی هست که واقعا در حقش بی انصافی شده و بازیگری که سالها در سینما وتلویزیون فعالیت داشته و همیشه جزو بازیگران خوب بوده ولی هیچ گونه تقدیر شایسته ای از او به عمل نیامده و استعداد او در این سالها ناشناخته مانده است.
در واقع سینمای ما دچار باندبازی شده که این امر در بسیاری از انتخابات جشنواره ای و سایر مراسم و جوایز به کلی مشهود است و می توان گفت بیشتر انتخابات از روی سلیقه هست نه عملکرد هنرمندان.(البته با احترام به هنرمندانی که به طور شایسته انتخاب می شوند).
به امید روزی که فقط عملکرد و نوع بازی بازیگران مورد بررسی قرار بگیرد.