جام جم سرا: از سر شب دائم سرش توی لپ‌تاپش بود و تایپ می‌کرد. وقتی هم توانست با یکی از دوستانش چند دقیقه‌ای ارتباط تصویری بگیرد خیلی خوشحال شد.
سر شام پرسید سرعت اینترنت خانه چقدر است؟
گفتم: 2 مگ.
گفت: عجب.
گفتم: راضی بودی؟
گفت: کارم راه افتاد. اینترنت خانه پدر 512 است. یعنی هیچ. گوگل را پنچ دقیقه‌ای باز می‌کند.
گفتم: من قبلا 1 مگ داشتم اما جواب نمی‌داد. الآن مدتی است 2 مگ استفاده می‌کنم. راستی اینترنت شما در آنجا چطوری است؟ راضی هستی؟
همه با هم خندیدیم.
گفت: خب واقعا فرق دارد.
گفتم: اینجا وقتی با اینترنت 2 مگ کار کنی دیگر نمی‌توانی با سرعت کمتر کنار بیایی. دیوانه می‌شوی.
گفت: پس به من حق می‌دهی که اعصابم خرد باشد.
گفتم: بله.
گفت: برای این 2 مگ چقدر می‌دهی؟
گفتم: ماهانه 85 هزار تومان.
آش پرید توی گلویش.
گفت: 85 هزار تومان؟
گفتم: زیاد است؟
گفت: مطمئنی سرعتت 2 مگ است؟
گفتم: بله من 2 مگ استفاده می‌کنم. از 12 شب تا هفت صبح هم خدمات ویژه دارد.
گفت: بعد 85 هزار تومان پول می‌دهی؟
گفتم: بله، مجبورم.
گفت: اگر ماهانه 85 هزار تومان پول اینترنت می‌دهی چقدر کرایه پرداخت می‌کنی؟
گفتم: ما ایرانی‌ها لارجیم دیگر، مربی‌مان در لیگ برتر 2 میلیارد حقوق می‌گیرد.
گفت: چه خبر است؟ چه خبر شده در این مملکت؟ گنج پیدا کرده‌اند؟
گفتم: گنج که پیدا کرده‌اند، سال‌هاست. نفت هست شکر خدا.
گفتم: تو خودت مگر سرعت اینترنتت چقدر است؟
گفت: من اینترنت 25 مگ دارم، ماهانه 30 دلار می‌دهم.
آش پرید توی گلویم. داشتم خفه می‌شدم. عاقبت آن قدر زدند پشتم تا راه نفسم باز شد.
بعد از شام با دوستم نشستیم و هزینه‌های زندگی‌مان را حساب کردیم. او نزدیک برکلی زندگی می‌کند و من نزدیک دانشگاه تهران. عاقبت مشخص شد با همین حقوق و درآمد اگر بروم توی خود برکلی زندگی کنم ماهانه 100 دلار هم برایم می‌ماند در حالی که اینجا با همین حقوق هر ماه یک تومن کم می‌آورم. (رضا ساکی/ایسنا)