بامداد – موسیقی درمانی
پیشینه استفاده از موسیقی برای درمان، به زمان ارسطو و افلاطون بازمی گردد؛ از آن زمان به بعد رگه های استفاده از اصوات و آهنگ ها برای درمان بیماری های مختلف به چشم می خورد و حتی در ایران باستان از موسیقی برای درمان بیماری ها استفاده می شده و در متونی چون «قابوس نامه» اثر عنصرالمعالی و «کتاب شفا» اثر ابوعلی سینا به طور مفصل به این موضوع پرداخته شده است، اما شروع رسمی استفاده از «موسیقی درمانی» در قرن بیستم، به جنگ جهانی اول برمی گردد که به عنوان روشی برای مداوای مصدومان جنگ به کار می رفت. هرچند استفاده از این روش درمانی با مشکلاتی همراه بود، اما به تدریج این شاخه درمانی تکامل یافت و انجمن های متعددی شکل گرفت؛ به گونه ای که سال ۱۹۴۴ اولین کلاس های آموزش موسیقی درمانی در دانشگاه میشیگان تشکیل شد.
سال ۱۹۵۰ انجمن موسیقی درمانی و سال ۱۹۷۱ انجمن موسیقی درمانی آمریکا یا همان «AAMT» تأسیس شد. سال ۱۹۸۵ فدراسیون جهانی موسیقی درمانی در سطح بین المللی به ثبت رسید. در ایران با اینکه انجمن هنردرمانی سال ها پیش تأسیس شد، اما هنوز به عنوان یک شاخه درمانی مستقل برای جامعه پزشکی و اکثر مردم پذیرفته نشده است؛ همچنان که در بیشتر مؤسسات از موسیقی به عنوان ابزاری در کنار دیگر هنرها برای درمان اختلالات ذهنی مانند سندروم دان، اُتیسم، بیش فعالی و… استفاده می شود.
«یاشار خدایی»، یکی از فعالان عرصه «موسیقی درمانی» است که عقیده دارد یادگیری موسیقی به صورت مشخص برای خیلی از اختلالات ذهنی شفا دهنده است. او البته تأکید می کند باید برای هر بیمار، الگوی درمانی خودش تهیه شود و این، جز با شناخت کامل اختلال و استفاده از الگوهای ذهنی آشنا برای هر بیمار به طور جداگانه میسر نیست؛ یعنی نمی توان یک نسخه درمانی برای همه پیچید یا از الگوهای غیرایرانی برای بچه هایی که اینجا زندگی می کنند، استفاده کرد. برای این منظور باید برای هر بیمار وقت و انرژی زیادی صرف کرد، زیرا صبر و ممارست مهم ترین عوامل بهبود بیمارانی است که در یادگیری دچار اختلال هستند و از نداشتن تمرکز یا تمرکز شدید حواس رنج می برند.
ما قبلا مرکز مشخصی تحت عنوان موسیقی درمانی نداشتیم؟
در حقیقت به شکل تخصصی نداشتیم. «انجمن هنردرمانی» بود که موسیقی درمانی هم داشت اما مشخصا از آموزش موسیقی برای درمان استفاده نمی کردند. در پروسه های تئوریک موسیقی درمانی، معتقدند می توان از موسیقی در جهت بهبود اختلال کمک گرفت و نیازی نیست که به طور خاص نواختن ساز را آموزش دهید.
به هر صورت آموزش خودبه خود اتفاق می افتد!
نه، خیلی ها آموزش نمی دهند و تنها با شیوه هایی مثل «ارف» کار می کنند که بچه ها فقط شناختی از ساز پیدا کنند. مثلا شنیدن سمفونی ۴ موزارت تأثیر خوبی روی هوش دارد یا بچه ها با تطبیق با یک سری حرکت ها از ریتم شناخت پیدا می کنند.
یعنی نمایش؟
نمایش برای پیداکردن ریتم، چون بعضی از بچه های ذهنی مثل سندرم دان (منگول) که اختلال یادگیری داشتند و زیرمجموعه ذهنی مثل «اُتیسم»، «پی دی دی»، «آسپرگر»، «ای دی اچ دی» و «بیش فعال»، بچه های ضدحرکتی بودند و این روش خیلی مؤثر است. زمانی که من شروع به کار کردم فقط دکتر زاده محمدی و آقای هاتف دوستار با این روش کار می کردند. آقای زاده محمدی در سال های ۶۸، ۶۹ انجمن موسیقی درمانی یا هنردرمانی را پایه ریزی کردند و الان هم در مرکز شهید بهشتی هستند.
شما از چه روشی استفاده می کنید؟
من معتقدم یادگیری خودِ موسیقی شفاست. اینجا همه ساز می زنند. در جا های دیگر سعی نمی کنند به بچه ها ساز یاد دهند. من هم سعی نمی کنم ولی بچه را در مسیری قرار می دهم که بالاخره ساز بزند. در موسیقی درمانی پنج مرحله داریم: نخست شناسایی اختلال و بعد از آن یک پروتکل درمانی تنظیم می شود که هدف، توانایی و علائق شخص مشخص است و بر مبنای این راهبرد حرکت می کنیم. این استراکچری است که در همه جای دنیا یا حداقل در اروپا به این شکل وجود دارد. اما استفاده از موسیقی زنده کمی فراگیر تر است؛ باید فرهنگ، خوردوخوراک، ذائقه دیداری، ذائقه شنیداری، طرز فکر خانواده و ملیت کودک را شناخت و به این شکل می توان بهترین راهبرد را انتخاب کرد. امسال دهمین سال است که سرپرست آرت تراپی (هنردرمانی) مؤسسه محک هستم. تمام بچه های تئا تر و موسیقی زیرمجموعه ای از ما هستند. این تز را به نام «اکسپرزیو آرت تراپی» ارائه دادم.
محک بچه های اُتیسم هم دارد؟
بله، در میان بچه های سرطانی اُتیسم هم پیدا می شود ولی من صرفا با بچه های کم توان حرکتی و ذهنی کار نمی کنم. بچه های کار، بزهکار، فراری، نابینا، کم شنوا و معلولیت ها و هر نوع اختلالی که فرض کنید، حتی بزرگ سالان هم در حیطه کاری ما قرار دارند.
چه اتفاقی افتاد که فکر کردید این پتانسیل در آموزش موسیقی، نقاشی و تئا تر برای درمان بیماری های روحی و حتی بزهکاری کاربرد دارد؟
چندین سال پیش یکی از دوستانم که از کارکنان صداوسیما بود مرا برای آهنگ سازی یک تئا تر دعوت کرد. تئا تر بچه های کم شنوا بود که با سمعک کار می کردند و در آن فرم و رقص داشت. باورم نمی شد که بچه های کم شنوا کار فرمال کنند و بتوانند برقصند. جالب این بود که بیشتر اعضای ارکسترشان هم بچه های کم توان سندرم دان و اُتیسم بودند. سه هفته وقت داشتیم که کار را برای جشنواره بین المللی «مهرآیین» بسازیم (که نام مؤسسه را هم از آن برداشتم) چالش من با بچه های کم توان ذهنی برای ساززدن شروع شد. سه هفته کار کردیم و من برای تئا تر ۳۵ دقیقه ای «زال و سیمرغ» آهنگ سازی کردم. خودم سه تار و دف زدم و خواندم. با بچه های دیگر هم طبل و ضرب و تمپو کار کردیم و در زمان کم توانستیم کار را جمع کنیم و تئا تر را اجرا کردیم که با استقبال مواجه شد. به تالار وحدت برای اختتامیه دعوت شدیم و در جشنواره بین المللی مهرآیین توانستیم مقام اول آهنگ سازی را کسب کنیم.
چه دوره ای را برای موسیقی درمانی گذرانده اید؟
تقریبا ۳۰ سال است که کار موسیقی می کنم. درحقیقت من در یک جهان بینی خاص نسبت به موسیقی بزرگ شدم و خیلی چیز ها را از همان مکتب آموختم و این کمکم کرد آنچه را که به صورت تئوریک یاد گرفته بودم برای درمان به شکل عملیاتی پیاده کنم. یکی از کمک کننده ترین اجزای آموزشی برای من عرفان بود؛ در عرفان اعتقاد بر این است که هیچ موجودی کم توان نیست و تمام موجودات پتانسیل های بی کرانی دارند که شناخته نشده است. از طرف دیگر در این جهان بینی وقتی می خواهید از مقام «صبر» به مقام «توکل» برسید، باید صبر زیادی داشته باشید. شاید یکی از اولین و مهم ترین شاخص هایی که طی این سال ها به من کمک کرد تا به اینجا برسیم، «صبر» بود. حوصله ام خیلی بالا رفت.
فرض کنید همین ریتمی که یکی از بچه های اُتیسم الان در عرض نیم ساعت یاد می گیرد در ابتدای آموزش سه ماه طول می کشید! من ریتم را تکه تکه می کردم و به هزاران زبان به خوردش می دادم. از طرفی به نظر ما «هر موجودی مرکز هستی است و هیچ کس بالا تر و پایین تر نیست و به عدد موجودات راه برای رسیدن به خدا هست». همین جمله که شاید کمی هم کلیشه شده باشد به من کمک کرد تا بفهمم باید برای هرکسی یک کاتالوگ جداگانه بنویسم. یعنی هر آدمی، کاتالوگ وجودی خودش را دارد. یعنی باید با زبان خودش با او موسیقی را کار کنم. نه اینکه برای همه از یک متد خاص استفاده کنیم.
و اینکه فقط با مرور زمان و تکرار، این اتفاق می افتد… .
دقیقا. بعد مطالعه کردم و دیدم تقریبا تمام کارهایی که در ایران شده اکثرا کپی متدهایی است که از اروپا آمده و ترجمه شده و به قول ما مهندس ها «فیتینگ» و مناسب سازی شده است و روی همه همان را پیش می برند. این سؤال برایم پیش آمد که ما از کودکی اذان مؤذن زاده را شنیده ایم. روح الارواح در دستگاه بیات ترک اجرا شده برای همین قطعا «بیات ترک» در ناخودآگاه همه این بچه ها هست. اما اگر من «پنتاتونیک» در سبک راک بزنم، بچه چیزی نمی فهمد. یا مثلا نمی تواند با کارهای ویوالدی و بتهوون، ارتباط برقرار کند. ما قورمه سبزی می خوریم، ما ایرانی هستیم، ما معماری و فرهنگ ایرانی داریم و همه اینها در درمان تأثیر دارد.
و این بچه ها به خاطر کم توانی شان لازم دارند از ابزارهایی که در پسِ ذهنشان وجود دارد استفاده بیشتری شود. نه آن چیزی که قرار است یاد بگیرند چون یادگیری برایشان سخت است.
دقیقا. من و شما لالایی های مادرانمان را راحت تر حس می کنیم و یک کُرد آهنگ کردی را خیلی بیشتر می پسندد و… .
موسیقی درمانی در جهان
فکر می کنم سابقه هنر درمانی به بعد از جنگ دوم برگردد… .
بله، آمریکا بعد از جنگ جهانی دوم، موسیقی را به بیمارستان ها آورد (۴۰ میلادی) تا ساز بزنند و موسیقی کار کنند تا منجر به کاهش درد شود. از آنجا شروع شد و آمریکا واقعا در این زمینه پیش قراول بود. بعد از آن وارد اروپا شد و مکاتب مختلفی به وجود آمد. بعضی ها تئوری شان این است که باید از روان شناسی در موسیقی درمانی کمک بگیریم. برخی معتقدند از سبک های موسیقی می توان مستقیما کمک گرفت. برخی دیگر می گویند از شیوه های پزشکی یا فیزیکی می توان کمک گرفت. یعنی آنچه به فیزیک ربط دارد؛ شیوه های درمانی که چگونه می توان درد را کاهش داد و با آن پروسه ها به موسیقی ورود کرد. اما همه این مکاتب به چشم ابزاری به موسیقی نگاه می کردند.
در ایران هم چنین نگاهی وجود دارد؟
متأسفانه در ایران روان شناسان می گویند «موسیقی درمانی در حیطه کاری ماست» که در اروپا و دنیا چنین چیزی نیست. در دنیا واحد هنردرمانی و موسیقی درمانی داریم و در کنار این واحد، مددکاری و روان شناسی هم هست. ولی در ایران می گویند شما زیرمجموعه ما هستید! و این جنگ بزرگی است که من همیشه با آنها داشته ام. از آن سو به خاطر وضعیت و مشروعیت موسیقی که اساسا خودش اینجا زیر سؤال است و جایگاه مشخصی ندارد ما هم نمی توانیم جایگاه خودمان را داشته باشیم.
شما جایگاه روان شناسان را در چه مرحله ای تعریف می کنید؟
روان شناسان در تحقیقات میدانی مشکلات روانی را بررسی می کنند و بر مبنای آن یک سری پروتکل های درمانی می دهند که تماما بر مبنای فرضیات تئوریک است که مشکل من همین است. من معتقدم در هنر کمتر فرضیه داریم و پرَکتیکال هستیم.
علم تئوریکال است و بیشتر تئوری دارد و دائما آزمون و خطا می کند که شاید صحیح باشد و شاید نباشد. ولی بهبود با شروع فرایند آموزش موسیقی آغاز می شود و قابل مشاهده است. می خواهم بگویم شفا در ذات هنر هست. نه اینکه من این را بگویم، شما فلسفه هنر را هم بخوانید، از افلاطون و سقراط تا ابن عربی و ابن سینا می گویند موسیقی نقش مهمی در درمان بیماری ها دارد. تاریخچه موسیقی درمانی در ایران به هزاران سال قبل برمی گردد که موسیقی را تجویز می کردند که برای بیماران مالیخولیایی آهنگ خواب و آرامش می زدند.
خارج از ایران چه روش هایی در هنر درمانی جامعیت بیشتری دارد؟
فراوان است، نمی توان با قطعیت گفت ولی کلا همین شیوه که می گویند موسیقی وسیله است و به عنوان ابزار نگاه می شود. البته در اروپا و خارج از مرزهای ما چون موسیقی جامعیت و جایگاه دارد، استفاده ابزاری نمی شود ولی از تمام ایسنترومنت ها کمک می گیرند تا فرد را به سمت موسیقی و تراپی حرکت دهند و می گویند اصلا ذات موسیقی آن قدر مهم نیست و مهم درمان شخص است. درمان؛ هدف و چشم انداز است. موسیقی تنها وسیله است. من معتقدم که این اشتباه است و اتفاقا هدف، موسیقی است. هدف، هنر است؛ چون خودِ هنر و موسیقی می تواند به شما حس خوب، شفا و بهبود را بدهد.
آنجا دوره هم دیدید؟
بله، یک سری دوره های کوتاه مدت دیدم. واقعیت این است که رفتم در فضا قرار بگیرم تا ببینم آنها چه کار می کنند. دیدم واقعا کار خاصی هم نمی کنند، تنها فضا را فراهم می کنند. مثلا یک بچه را در محیطی قرار می دهند که همه چیز برایش فراهم است؛ از رنگ، خوردنی های رنگی، موسیقی ای که می خواهد انتخاب کند و اینکه می تواند با تک تک المان های هستی ارتباط پیدا کند.
یعنی هدف اصلی دوره ها به این صورت است که بچه بتواند به هر شکلی خودش را بیان کند؟
دقیقا. آموزش اشتراکی که معلم از شاگردش هم می آموزد. فرصت را برای آموزش به او هم می دهد. به او هویت می دهد که او یاد دهد. یعنی خود را بیان کند.
از مکتب و شیوه خاصی پیروی می کنید؟
ما مکاتب متفاوتی در آرت تراپی یا موسیقی درمانی داریم که هر مکتبی با توجه به آن زمان و مکان پیدایش خود یک سری خصوصیات مثل سایر مکاتب دارد. اما حقیقتا به قول مولانا «هستی بی حدومرز است». یعنی حدومرزی در آن قرار ندادم که بگویم من صرفا مال این مکتب هستم.
منظورم روش های تجربه و اثبات شده ای است که عمومیت بیشتری دارد… .
موسیقی روی همه انسان ها می تواند تأثیر مثبت یا منفی بگذارد. هنر و موسیقی اساسا شفا دهنده است. جامعه پزشکی از جامعه «آرت تراپی» خوشش نمی آید چون ما طب مکمل محسوب می شویم. هنردرمانی زیرمجموعه طب مکمل است مثل ماساژدرمانی و انرژی درمانی. مثلا در مؤسسه محک، ما از موسیقی برای کاهش درد شیمی درمانی استفاده می کنیم. چون معتقدیم انسان شعور سلولی و فرکانس سلولی دارد. تمام اندام های ما از سلول تشکیل شده، سلول ها فرکانس دارند و هر اندام و هر عضو یک فرکانس برایندی دارد.
یعنی می گویند مثلا این فرکانس کبد است و این فرکانس مغز یا چشم است. کل بدن ما یک فرکانس واحد دارد که من به آن یکپارچگی فرکانس می گویم. شما وقتی در «شور سُل»، قطعه ای را می زنید این شور آن قدر تشدید می شود، ناخواسته اگر از خیلی لحاظ به لحاظ روحی و روانی و… . شرایط پذیرش داشته باشید، آن فرکانس روی شما تأثیر می گذارد و اگر آن فرکانس مثبت باشد، سلول ها شروع به ترمیم خودشان می کنند و ناخواسته می بینید که سردرد یا پادردتان خوب شده. این معجزه صوت است! هرکسی هم می تواند این کار را بکند و بستگی به این دارد که شما چقدر پذیرا باشید. بدن و وجودمان آن برایند ذاتی ما چقدر پذیرش این را پیدا کند که با آن فرکانس و شعور، تغییر کند. من هرروز شاهد یک معجزه در میان بچه ها هستم. کیانا ۱۶ سال دارد؛ نابینا و معلول ذهنی است. یک جور اُتیسم، من با او کنسرت داده ام. صدای بسیار زیبایی دارد. شاید یکی از اینتیو ترین خواننده هایی بود که من تابه حال دیده ام. حتی آقای هوشنگ و بیژن کامکار به پای کیانا در برنامه ای که کنسرت داشتیم، برخاستند، کمتر پیش می آید جامعه موسیقی به پای یک نفر بایستند!
بچه ها را آماده می کنید تا پذیرای دریافت باشند؟
و آموزش. اولین چیزی که باید به بچه یاد بدهیم، کار با انگشت است. ما بلد نیستیم با انگشتانمان کار کنیم. طرف می خواهد نقاش، موزیسین، بازیگر و مجسمه ساز شود باید با انگشت کار کند. تمرینات بسیاری داریم تا بچه ها بتوانند با انگشت هایشان خوب کار کنند. ما با انگشت هاست که هستی را حس می کنیم.
یعنی در اصل از موسیقی برای تقویت حواس بهره می بریم؟
و هارمونی و هماهنگی شان با هم و افزایش توجه و تمرکز.
فکر می کنم بیشتر بیماران شما بچه های کم توجه و اُتیسم که یکی از المان های اصلی شان عدم تمرکز است، هستند. این عدم تمرکز باعث پایین آمدن دریافت و فهم ادراک از محیط می شود. فکر می کنم شما بیشترین توجهتان روی این مسئله است؛ افزایش تمرکز در لامسه و حواس دیگر… .
بله قبل از هر چیز به تمرکز و توجه نیاز داریم. به خوب دیدن نیاز داریم. مثلا تمرینی دادم که این بچه ها خوب عکس بگیرند و خوب نگاه کنند. مثلا پینگ پنگ چه تأثیری روی مخ می گذارد؟ مخچه وظیفه تعادل را برعهده دارد. ما باید بتوانیم از کورتکس مغز، ساقه مغز، مخچه، حرکت نیمکره ها و تعادلشان و خیلی از آنچه که دخیل در بهبود ورودی های ما از هستی است، استفاده کنیم. یک این پوت داریم که مغز و ذهن ما آن را پردازش کرده و تبدیل به آوت پوت ما می شود. ما باید تا جایی که می توانیم سنسور ها و ابزارهای ورودی که به مغز و ذهن ما می دهند را بهبود دهیم و درجه خطایش را کم کنیم تا پردازش صحیح باشد و خروجی خوبی داشته باشیم. این طبیعی و یک فرایند است.
ظاهرا بیشتر از سازهای کوبه ای استفاده می کنید… .
به خاطر ریتم است که معجزه می کند. من هیچ محدودیتی برای ساز ندارم؛ پیانو یا ویلن، ولی ریتم را باید یاد بگیرند. کمااینکه کسی که به دانشگاه موسیقی هم می رود باید یک واحد ریتم را بگذراند. به هرحال باید با ریتم آشنا باشد.
یعنی سازهای ریتمیک به بچه های ناتوان بیشتر کمک می کند؟
کلا همه انسان ها بالاخص بچه های ناتوان. هم ساده است و هم پیچیدگی کمتری دارد و از همه مهم تر اینکه قابل لمس تر است و با یک ضربه می تواند حس های زیادی را منتقل کند و برای همین این طیف از بچه ها که حواسشان خیلی ضعیف یا قوی است را می تواند به اعتدال برساند.
طی مرور زمان ممکن است بتوانند سازهای دیگر هم بنوازند؟
بله. پیانو، ویلن یا هر ساز دیگری که دوست دارند یا می توانند فقط بخوانند؛ این هم به کِیسشان ربط دارد. در این سال ها به این نتیجه رسیدم که حتی بچه های معمولی هم بهتر است از سازهای ریتمیک شروع کنند. کسی که ساز کوبه ای را بلد است همیشه در ریتم قوی است و خوب ریتم را نگه می دارد و میزانس ها را می شناسد و صحیح پا می زند.
اگر روی حرکت دست بچه های اُتیسم بهبودی حاصل شود وقتی بتوانند قطعه ای را بنوازند غیر از تقویت تمرکز چه اتفاقی در روند بهبودشان می افتد؟
از «درخودماندگی» رها می شوند. یکی از تعاریف اُتیسم درخودماندن است؛ کسانی که با دنیای اطراف هیچ ارتباطی برقرار نمی کنند. این بچه ها، هویت پیدا کرده و خودشان را ابراز می کنند. بزرگ ترین اتفاق هنر، بیان خودتان به زبان دیگر است. یعنی با زبان بی زبانی با هنرتان با دنیا ارتباط برقرار می کنید و این همان معجزه هنر است که بزرگ ترین اتفاق است.
اخبار پزشکی – شرق/مرجان صائبی
با شروع دهه چهارم زندگی یعنی از 30 سالگی به بعد، نیروی جوانی تحلیل می‌رود و چربی‌های تجمع یافته شروع به آسیب می‌کنند. تنها راه مبارزه با این روند، بازگشت به تعادل متابولیک است.
تعادل متابولیک یعنی به اندازه فعالیت و نیازمان غذا بخوریم. یک وعده غذا شامل یک بشقاب معمولی پلو بعلاوه یک کاسه کوچک خورش و یک پیاله ماست تقریبا 80 درصد نیاز روزانه یک فرد 35 ساله را برای 24 ساعت زندگی ساکن فراهم می‌کند. اگر این فرد دو عدد میوه کوچک در روز بخورد، بقیه نیازش برطرف میشود. اکنون در نظر بگیریم که این فرد یک صبحانه معمولی شامل نان و پنیر خورده است. اگر این فرد 60 تا 90 دقیقه راه رفته باشد، انرژی حاصل از صبحانه را مصرف کرده است. فرض کنیم این فرد برای وعده شام فقط یک کاسه سوپ می‌خورد. واضح است جایی برای مصرف انرژی حاصل از این شام ساده نیست و این فرد هر روز حدود 30 گرم و هر ماه حدود یک کیلوگرم چاق میشود.
یک بار مرور کنیم: با یک صبحانه ساده، یک ناهار معمولی، دو عدد میوه و یک شام خیلی سبک به همراه یک ساعت و نیم پیاده‌روی نه‌تنها لاغر نشده‌ایم، بلکه هر روز چاق‌تر می‌شویم.
راه‌حل فقط یک چیز است: ورزش. ورزشی که شما را خسته کند، به نفس نفس بیندازد و باعث تپش قلب شود. اگر روزانه 40 دقیقه بدویم یا در باشگاه فعالیت شدید کنیم یا شنا یا کوهپیمایی کنیم، می‌توانیم این بالانس منفی را معکوس کنیم. البته یادمان باشد، حتی با این مقدار ورزش روزانه نمی‌توانیم شام کامل بخوریم و باید به همان کاسه سوپ اکتفا کنیم.
به گزارش جام جم آنلاین ، تعادل کالری یا تعادل متابولیسم چیست؟ در شبانه‌روز، ما مقداری غذا می‌خوریم و ساعاتی را فعالیت می‌کنیم؛ غذایی که می‌خوریم، صرف سوخت و ساز اولیه و انرژی فعالیت‌هایمان میشود. وقتی مقدار غذا و مصرف انرژی مساوی باشد، ما در تعادل هستیم. این تعادل در سال‌های اخیر بشدت به هم خورده است. غذا خیلی زیادتر از نیاز استفاده میشود و فعالیت بدنی بشدت کم شده است.
زیادی غذا در قسمت‌هایی از بدن که به عنوان بافت چربی شناخته میشود؛ ذخیره میشود. بافت چربی به صورت استاندارد در نقاط مختلفی ایجاد میشود. در جلوی شکم، اطراف باسن و اطراف ران. اینها نقاط معمول برای ذخیره کالری اضافی است. وقتی مقدار چربی از این هم زیادتر میشود، چربی به نقاط دیگری مهاجرت یا به عبارت بهتر حمله می‌کند. داخل بافت عضلانی، درون سلول‌های کبدی و بین روده‌ها ومعده و قلب و خلاصه هر جایی که بتواند. در سال‌های نوجوانی و جوانی، بدن به دلیل نیروی جوانی از اثرات سوء این حملات فرار می‌کند.
با شروع دهه چهارم زندگی یعنی از 30 سالگی به بعد، نیروی جوانی تحلیل می‌رود و چربی‌های تجمع یافته شروع به آسیب می‌کنند. تنها راه مبارزه با این روند، بازگشت به تعادل متابولیک است.
تعادل متابولیک یعنی به اندازه فعالیت و نیازمان غذا بخوریم. یک وعده غذا شامل یک بشقاب معمولی پلو بعلاوه یک کاسه کوچک خورش و یک پیاله ماست تقریبا 80 درصد نیاز روزانه یک فرد 35 ساله را برای 24 ساعت زندگی ساکن فراهم می‌کند. اگر این فرد دو عدد میوه کوچک در روز بخورد، بقیه نیازش برطرف میشود. اکنون در نظر بگیریم که این فرد یک صبحانه معمولی شامل نان و پنیر خورده است. اگر این فرد 60 تا 90 دقیقه راه رفته باشد، انرژی حاصل از صبحانه را مصرف کرده است. فرض کنیم این فرد برای وعده شام فقط یک کاسه سوپ می‌خورد. واضح است جایی برای مصرف انرژی حاصل از این شام ساده نیست و این فرد هر روز حدود 30 گرم و هر ماه حدود یک کیلوگرم چاق میشود.
یک بار مرور کنیم: با یک صبحانه ساده، یک ناهار معمولی، دو عدد میوه و یک شام خیلی سبک به همراه یک ساعت و نیم پیاده‌روی نه‌تنها لاغر نشده‌ایم، بلکه هر روز چاق‌تر می‌شویم.
راه‌حل فقط یک چیز است: ورزش. ورزشی که شما را خسته کند، به نفس نفس بیندازد و باعث تپش قلب شود. اگر روزانه 40 دقیقه بدویم یا در باشگاه فعالیت شدید کنیم یا شنا یا کوهپیمایی کنیم، می‌توانیم این بالانس منفی را معکوس کنیم. البته یادمان باشد، حتی با این مقدار ورزش روزانه نمی‌توانیم شام کامل بخوریم و باید به همان کاسه سوپ اکتفا کنیم.
دکتر رضا کریمی
فوق‌تخصص بیماری‌های غدد و متابولیسم
تعرفه جدید مکالمات تلفنی برای زائران اربعین حسینی از امروز اعمال می شود و تا یک ماه ادامه دارد.
براساس این مذاکرات تعرفه ۵۵۰ تومان برای تماس‌های خروجی (از ایران به سمت عراق) در ایام اربعین تعیین شده که سال گذشته این نرخ حدود هزار تومان بود. در این راستا تمامی ارتباطات دو کشور شامل موبایل به موبایل و تلفن ثابت به موبایل از طریق رومینگ و با کاهش ۵۰ درصدی در ایام اربعین انجام می شود.
وزارت ارتباطات اعلام کرد که این کاهش ۵۰ درصدی نرخ مکالمات، پس از طی مراحل اداری و اجرایی در کشور عراق، از بامداد امروز ۲۳ آبان ماه به مدت یک ماه اجرایی خواهد شد.
به زائران ایرانی توصیه می شود که با توجه به اینکه نرخ مکالمه رومینگ در عراق گران محاسبه می شود، برای بهینه سازی مصرف خود در زمان برقراری ارتباطات در داخل کشور عراق از سیم کارت های عراقی استفاده کنند و برای ارتباطات عراق به ایران و بالعکس استفاده از رومینگ مقرون به صرفه است.
منبع : مهر