در سال ۱۹۳۹ دولت فرانسه به مناسبت ازدواج محمد رضا پهلوی، ولیعهد ایران با فوزیه، خواهر شاه مصر، یک خودروی خاص به داماد هدیه داد.
به گزارش جام جم آنلاین از خودرو، این خودرو یک بوگاتی تایپ ۵۷ بود که توسط ون وورن (Vanvooren) خودروساز فرانسوی طراحی و فقط یک دستگاه از آن ساخته شد.
بدنه این کروک دو نفره زیبا با ظاهری اغراق آمیز، چراغ‌هایی عجیب و گلگیرهای حجیم با حالتی نیمه آیرودینامیک و چرخهایی مخفی در زیر گلگیر‌ها طراحی شده بود.
سبک طراحی آن شبیه به شیوه‌ای بود که فیگونی و فالاشی، خودروساز لوکس و مشهور فرانسوی استفاده می‌کرد.
شیشه بسیار کوتاه در جلو که با کمک یک اهرم در داشبورد روی کاپوت می‌خوابید، اجازه ورود بیشتر هوا به داخل کابین را می‌داد. سقف پارچه‌ای این خودرو نیز در حالت خوابیده زیر صفحه‌ای فلزی پنهان می‌شد که در زمان خود ابتکاری بسیار پیشرفته محسوب می‌شد.
استفاده از قطعات کروم و براق در نقاط مختلف خودرو و همچنین استفاده از چرم در داخل خودرو ظاهری اشرافی به آن بخشیده بود، طوری که باعث درخشش فراوان خودرو در میان تمام هدایای اهدایی به محمد رضا پهلوی از جمله مرسدس بنز کروک اهدایی دولت آلمان شده بود. بسیاری از کار‌شناسان همچنان این خودرو را یکی از زیباترین و جذاب‌ترین خودروهای تاریخ می‌دانند.
این شاهکار از موتور ۳. ۳ لیتری هشت سیلندر خطی سوپر شارژردار با دو میل سوپاپ نیرو میگرفت که ۱۷۵ اسب بخار قدرت داشت.
به دلیل کیفیت پایین جاده‌های ایران در آن زمان، شاه ایران زیاد از این خودرو استفاده نمیکرد تا آنکه در سال ۱۹۵۹ شخصی به نام هوشنگ جلیلی با پرداخت ۲۰۰۰ ریال (معادل ۲۷۵ دلار) مالک این بوگاتی «دست دوم و متروکه» میشود.
البته در آن زمان به دلایل نا‌معلومی تغییراتی در خودرو داده شده بود. از جمله این تغییرات حذف پوششهای مخفی کنندهٔ چرخهای جلو و عقب، حذف فلپ‌ها و رکابهای زیر در‌ها و تعویض موتور اصلی خودرو با یک موتور هشت سیلندر پکارد بود.
جلیلی سپس پیشنهاد خرید بوگاتی را به شخصی به نام سلیم بهاری می‌دهد. بهاری که با روبن، یکی از کار‌شناسان خبره بوگاتی، دوستی نزدیکی داشت، خودرو را برای او توصیف می‌کند و روبن به امید اینکه این یک بوگاتی افسانه‌ای و کمیاب تایپ ۴۱ باشد بهاری را ترغیب به خرید و انتقال ماشین به رتردام هلند می‌کند. روبن با دیدن یک تایپ ۵۷ با طراحی بدنه عجیب نا‌امید میشود و به همین دلیل سلیم بهاری از این خودرو برای رفت و آمد روزانه استفاده می‌کند تا زمانی که موتور پکارد از کار می‌افتد و بهاری خودرو را به یک امریکایی واگذار می‌کند.
سال‌ها این خودرو از دید عموم پنهان ماند و بین علاقه مندان بوگاتی دست به دست چرخید تا اینکه در سال ۱۹۸۴ پس از بازسازی کامل در نمایشگاههای مختلف خودروهای کلاسیک در امریکا به نمایش عمومی در آمد و همواره مورد توجه کار‌شناسان خودروهای کلاسیک قرار گرفت و جوایز بسیاری دریافت کرد.
از نکات جالب در خصوص این خودرو حفظ پلاک ایرانی آن است که البته با پلاک اولی که در زمان مالکیت پهلوی روی آن نصب شده بود متفاوت است اما به هر حال نماد تاریخ حضور آن در ایران است.
این خودرو بعد‌ها به قیمت یک میلیون و هفتصد و شصت هزار دلار در یک حراجی به فروش رفت و در حال حاضر در موزه پترسون کالیفرنیا در شرایطی عالی نگهداری میشود و هر از چند گاهی در نمایش خودروهای کلاسیک حاضر میشود.
