بامداد – پیتر روئل(Peter Reuel) نویسندهی بخش اخبار دانشگاه هاروارد گزارشی از مهمانی شامی که به افتخار حضور استیون هاوکینگ در منزل دکتر کامران وفا برگزار شد، تهیه کرده است که در ادامه میخوانید.
به نقل از انجمن فیزیک ایران، غذاهای خوشمزهی ایرانی، کیک سیاهچالهای و تفکرات فیزیکدان مشهور دنیا، وقتی در فکر تهیهی بلیط سخنرانی استیون هاوکینگ در آمفی تئاتر ساندرز بودم، احتمالا نقطهی اوجی برای کار نویسندگی علمیام محسوب میشد. قرار بود مردی را ببینم که به اعتقاد برخی بزرگترین فیزیکدان پس از اینشتین است. اما این تا قبل از آن بود که با دکتر کامران وفا صحبت کنم. روز بعد از سخنرانی هاوکینگ، در حالی که هنوز سرمست از آن اتفاق بودم، پروفسور برجستهی علوم به من زنگ زد و پیشنهادی داد که نزدیک بود گوشی تلفن از دستم بیفتد. آیا مایل هستم در مهمانی شامی که به افتخار هاوکینگ ترتیب داده شده شرکت کنم؟
مغزم لحظهای سوت کشید تا توانستم با لکنت جواب بدهم: ب…ب..بله! کمی بیش از ۲۴ ساعت بعد، خودم را در حال در زدن پشت در خانهی وفا یافتم. آمادهی لذت بردن از یک مهمانی ایرانی در کنار هاوکینگ و تعداد زیادی از افراد دانشکده فیزیک هاروارد. شبی با یک شام مجلل شامل کباب و سایر غذاهای خوشمزه ایرانی، آوازهای سنتی محلی و «کیک سیاهچالهای».
در اتاق پذیرایی شلوغ منزل دکتر کامران وفا که ۷۰ نفر در آن حضور داشتند، وقتی نوبت به صحبت کردن هاوکینگ رسید، او داستانی گفت نه در مورد علم بلکه در مورد سفری که در سال ۱۹۶۲ به ایران داشته است، مدت کوتاهی پیش از آنکه معلوم شود به بیماری اسکلروزیس آمیوتروفیک جانبی مبتلا است.
پس از اخذ مدرک لیسانس از کالج آکسفورد، هاوکینگ تصمیم گرفت با پس انداز کمی که دارد به سفر بپردازد. و بر طبق یک نظریه ایران را انتخاب کرد: «احتمال اینکه به یک سفر بروم بیشتر از سفرهای زیادی است که بعدها شاید بروم». هاوکینگ و دوست همسفر او، دانشجویی از آکسفورد، به استانبول سفر کردند و با قطار از ترکیه گذشتند. سپس خود را با اتوبوس به مرز ایران رساندند و از تبریز به طور غیر مستقیم از راه کویر مرکزی به تهران آمدند.
هاوکینگ گفت «ما در راه گرفتار زلزله بوئین زهرا شدیم، زلزله عظیم ۷٫۱ ریشتری که بیش از ۱۲۰۰۰ کشته به جا گذاشت. من قاعدتاً باید نزدیک مرکز زلزله بوده باشم اما متوجه آن نشدم چون مریض بودم و اتوبوس هم در جادههای ناهموار ایران خیلی بالا و پایین میشد». در چند روز بعدی، هاوکینگ مشغول بازیابی سلامت خود پس از اسهال خونی و دندهی شکستهای بود که در اثر پرتاب شدن و برخورد به صندلی اتوبوس به وجود آمده بود. او از فاجعه خبر نداشت چون فارسی بلد نبود. خودش میگوید «وقتی به استانبول رسیدیم تازه فهمیدیم چه اتفاقی افتاده است. من برای پدر و مادرم یک کارت پستال فرستادم. آنها در این ده روز شدیداً نگران بودند چون آخرین خبری که از من داشتند این بود که در روز وقوع زلزله تهران را به مقصد منطقهی فاجعه ترک کردهام».«علیرغم زلزله، من خاطرات بسیار خوبی از ایران دارم و دوست دارم روزی به آنجا برگردم. خوشحالم که امشب اینجا با همهی شما هستم. حالا، به قول ایرانیها: نوش جان!».
گرچه طبیعی است که هاوکینگ را یکی از مشهور -ترین دانشمندان جهان بدانیم اما وقتی دیدم که حتی فیزیکدانهای برجسته هم با او عکس میگیرند به معنای واقعی به جایگاهش پی بردم. ایوان براون، دانشجوی سال سوم کرکلند هاوس و یک از دانشجویان لیسانس خوش شانسی که در مراسم شام کمک میکردند، حق مطلب را خیلی خوب ادا کرد: دیدن انسانهای خیلی باهوش و فرهیخته برای تلنگر زدن به خود فوق العاده است.
سایت علمی بیگ بنگ
نوشته مهمانی اسیتون هاوکینگ در خانه دکتر کامران وفا اولین بار در بامداد پدیدار شد.
وب سایت دیجیاتو - حسین آدینه: اکثر مدیران حوزه تکنولوژی بر این باور هستند که با فعالیت های خود و پیشرفت روزمره این صنعت، جهان را به محلی بهتر و زیباتر تبدیل می کنند؛ اما در این بین افرادی نیز وجود دارند که عقیده ای کاملاً مخالف دارند.
او تصور می کند وقایعی مانند خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا و انتخاب دونالد ترامپ به عنوان رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا، رویکرد ضد-نخبگان فعلی اقشار مختلف جامعه را نشان می دهد. وی تاکید می کند: «یقیناً چنین مسائلی من و سایر افراد را هدف قرار داده است.»
هاوکینگ معتقد است خطر اصلی جایی است که با کنار گذاشتن نخبگان و پیشرفت های تکنولوژی، شکاف عظیمی در جوامع ایجاد خواهد شد و حتی به موجب افزایش آگاهی افراد مستضعف تر نسبت به وقایع روز و سبک زندگی ثروتمندان، اسباب افسردگی اجتماعی را نیز فراهم می نماید.
«اتوماسیون کارخانجات در حال حاضر بخش زیادی از مشاغل تولید و توسعه را از بین برده است، و رشد هوش مصنوعی به این مسئله کمک شایانی خواهد نمود؛ چنین اتفاقی فقط فرصت های شغلی جامعه متوسط را از بین می برد و نیروهای سوپروایزر و مدیران در مسند خود باقی می مانند.»
استیون هاوکینگ تاکید می کند رویکردی که مردم امروزی به جهان دارند و غرق شدن در دنیای تکنولوژیک، یکی از مسائلی است که خودخواهی و خودشیفتگی بشر را می رساند.
در چنین شرایطی، انسان ها به یاری یکدیگر نخواهند پرداخت و به مرور زمان مشکلات متعددی دنباله روی آن خواهند بود.
به گزارش جام جم آنلاین، بیماری مهلک ایالاس در بیشتر مبتلایان در سنین بعد از 50 سالگی تشخیص داده میشود و فرد بیمار به طور میانگین دو تا سه سال پس از تشخیص به کام مرگ کشیده میشود. وضعیت هاوکینگ در 21 سالگی تشخیص داده شد و انتظار نمیرفت حتی تا 25 سالگی زنده بماند. این در حالی است که وی نهتنها 25 سالگی را پشت سر گذاشت، بلکه سالها بعد توانست به کرسی استادی ریاضیات در دانشگاه کمبریج نیز دست پیدا کند، اما پرسش این است که چرا بسیاری از مبتلایان به ایالاس فقط مدت کوتاهی بعد از تشخیص زنده میمانند، اما هاوکینگ توانسته بهرغم ابتلا به این بیماری مرگبار تا 75 سالگی دوام بیاورد؟
به گفته لِئو مَککلاسکی، استادیار عصبشناسی و مدیر مرکز تحقیقات ایالاس در دانشگاه پنسیلوانیا، معمولا مبتلایان به این بیماری بر اثر نارسایی تنفسی ناشی از آسیب اعصاب حرکتی ماهیچههای تنفسی فوت میکنند. زوال ماهیچههای بلع از دیگر علل شایع مرگ در این بیماران است که به سوءتغذیه و کمآب شدن بدن میانجامد. البته در این مورد میتوان امید به زندگی بیمار را از طریق کارگذاری لوله تغذیه افزایش داد.
چنانچه ایالاس به این دو ناحیه حیاتی حمله نبرد، فرد مبتلا میتواند امیدوار باشد با وجود وخامت تدریجی بیماری، سالیان دراز زنده خواهد ماند و هاوکینگ نیز یکی از همین خوشاقبالهاست که البته گروه نادری از مبتلایان به این بیماری را تشکیل میدهند. مَککلاسکی معتقد است اگر هاوکینگ تاکنون به دستگاه تنفس مصنوعی نیاز پیدا نکرده، علتش احتمالا به نوع خاص بیماری وی مربوط است که از لحاظ زیستی به سایر انواع شایعتر این بیماری شبیه نیست.
بیماری ایالاس مانند بسیاری دیگر از بیماریهای تحلیلبرنده سیستم عصبی بر اثر تجمع غیرطبیعی پروتئینها در مغز ایجاد میشود. 10 درصد این بیماری ریشه ژنتیک دارد و از جهشهای ژنتیک ناشی میشود. پژوهشگران توانستهاند تعدادی از ژنهایی را که احتمال میرود در بروز این بیماری نقش داشته باشند، شناسایی کنند. مطالعات نشان داده است هر یک از این ژنهای مشکوک موجب تجمع پروتئینهای متفاوتی در مغز میشوند.
با این حال هنوز پژوهشگران نتوانستهاند ژنهای دخیل در این بیماری را به طور دقیق ردیابی کنند و به یک راهکار درمانی مؤثر برسند، اما هاوکینگ مثال بارزی است که نشان میدهد این بیماری انواع متغیری دارد و تمامی مبتلایان محکوم به مرگ زودرس نیستند. اگرچه این گروه از بیماران خوششانس جمعیت اندکی را تشکیل میدهند، باز هم نقطه امیدی است که یادآوری میکند حتی با وجود ایالاس نیز عمر طولانی غیرممکن نیست.
کد مطلب: 415932
هشدار هاوکینگ: مهلت ۱۰۰۰ساله بشر برای ترک زمین!
تاریخ انتشار : دوشنبه ۱ آذر ۱۳۹۵ ساعت ۰۵:۴۵
این فیزیکدان مشهور انگلیسی معتقد است که انسانها در هزاره بعدی دوام نخواهند آورد و برای بقا باید جای دیگری را برای زندگی پیدا کنند.
خطر انقراض جمعی با اقامت طولانیتر انسانها روی زمین در حال افزایش است. هاوکینگ طی سخنرانی یک ساعته خود، انسانها را تشویق کرد تا به فضا بروند زیرا خود بشریت با اقامت بیش از حد و استفاده سریع از منابع زمینی به مرگ سیاره دامن میزند.
وی اظهار کرد: اگرچه احتمال وقوع فاجعه در زمین در یک سال مشخص ممکن است بسیار کم باشد اما با گذشت زمان این احتمال قویتر شده و در 1000 یا 10 هزار سال آینده به قطعیت نزدیک خواهد شد. تا آن زمان ما باید به فضا و سایر ستارگان سفر کرده باشیم تا وقوع یک فاجعه در زمین باعث پایان نوع بشر نشود.
این دانشمند انگلیسی افزود: ناسا مدتهاست که در حال بررسی سیارات فراخورشیدی قابل حیات است که تا 20 سال پیش تنها یک داستان علمی تخیلی محسوب میشد اما فضانوردان با اکتشافات کنونی و آتی به دنبال شناسایی چیزی هستند که بشر برای هزاران سال درباره آن رویاپردازی کرده است.
البته وی میگوید که پیش از سفر به یک سیاره دیگر باید با فناوری مبارزه کرد. به گفته هاوکینگ، اگرچه فناوری میتواند راههای زیادی برای بقای انسان ارائه کند، اما هوش مصنوعی همچنین میتواند بشریت را از بین ببرد.
وی در سخنرانی دیگری در ماه مه گفته بود که رباتها در آینده به سرعت تکثیر شده و انسان را با محدودیتهای تکاملی زیستیاش کنار خواهد زد.
کلمات کلیدی : استفن هاوکینگ
نظراتی که به تعمیق و گسترش بحث کمک کنند، پس از مدت کوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت دیگر بینندگان قرار می گیرد. نظرات حاوی توهین، افترا، تهمت و نیش به دیگران منتشر نمی شود.
این فیزیکدان مشهور انگلیسی معتقد است که انسانها در هزاره بعدی دوام نخواهند آورد و برای بقا باید جای دیگری را برای زندگی پیدا کنند.
خطر انقراض جمعی با اقامت طولانیتر انسانها روی زمین در حال افزایش است. هاوکینگ طی سخنرانی یک ساعته خود، انسانها را تشویق کرد تا به فضا بروند زیرا خود بشریت با اقامت بیش از حد و استفاده سریع از منابع زمینی به مرگ سیاره دامن میزند.
وی اظهار کرد: اگرچه احتمال وقوع فاجعه در زمین در یک سال مشخص ممکن است بسیار کم باشد اما با گذشت زمان این احتمال قویتر شده و در 1000 یا 10 هزار سال آینده به قطعیت نزدیک خواهد شد. تا آن زمان ما باید به فضا و سایر ستارگان سفر کرده باشیم تا وقوع یک فاجعه در زمین باعث پایان نوع بشر نشود.
این دانشمند انگلیسی افزود: ناسا مدتهاست که در حال بررسی سیارات فراخورشیدی قابل حیات است که تا 20 سال پیش تنها یک داستان علمی تخیلی محسوب میشد اما فضانوردان با اکتشافات کنونی و آتی به دنبال شناسایی چیزی هستند که بشر برای هزاران سال درباره آن رویاپردازی کرده است.
البته وی میگوید که پیش از سفر به یک سیاره دیگر باید با فناوری مبارزه کرد. به گفته هاوکینگ، اگرچه فناوری میتواند راههای زیادی برای بقای انسان ارائه کند، اما هوش مصنوعی همچنین میتواند بشریت را از بین ببرد.
وی در سخنرانی دیگری در ماه مه گفته بود که رباتها در آینده به سرعت تکثیر شده و انسان را با محدودیتهای تکاملی زیستیاش کنار خواهد زد.
5454
اما استفان هاوکینگ فیزیکدان مشهور بریتانیایی معتقد است به جای پاسخ دادن به این پرسشها، به طور کلی تلاش برای ارتباط برقرار کردن با این تمدنها باید متوقف شوند زیرا دستیابی به تمدنی پیشرفتهتر از تمدن بشر میتواند بشریت و زمین را در موقعیتی خطرناک قرار دهد.
هاوکینگ در فیلمی جدید و آنلاین به نام "محبوبترین مکانهای استفان هاوکینگ" که در آن وی درون فضاپیمایی دیده میشود که قصد دارد به کمک آن محبوبترین مکانها در جهان را معرفی کند، این سخنان را مطرح کردهاست.
وی در این فیلم میگوید هرقدر مسنتر میشوم بیشتر اطمینان پیدا میکنم که بشر در جهان تنها نیست. پس از یک عمر کنجکاوی،اکنون هدایت پروژهای جهانی برای یافتن حقایق را به عهده دارم، پروژه Breakthrough Listen به اسکن و بررسی میلیونها ستاره نزدیک به زمین خواهد پرداخت تا شاید نشانهای از حیات در آنها بیابد،شاید روزی سیگنالی از سیارهای مانند گیلیس 832c دریافت کنیم،اما باید در پاسخ دادن با احتیاط عمل کنیم.
باوجود اینکه هاوکینگ در تلاشی بیسابقه برای یافتن حیات هوشمند در جهان نقشی کلیدی دارد، اما در عین حال وی یکی از منتقدان اصلی ارتباط برقرار کردن با آنها است، عملی که به گفته هاوکینگ میتواند بشر را در آستانه نابودی قرار دهد زیرا به گفته وی یک تمدن بیگانه ممکن است زمین و ساکنانش را متخاصم، ضعیف و مناسب برای تسخیر کردن ببیند. در چنین شرایطی این تمدنها که بسیار قدرتمندتر از انسان هستند، همان اندازه به اننسان توجه خواهند کرد که انسان به باکتریها توجه میکند.
هشدارهای هاوکینگ در این فرضیه ریشه دارند که یک تمدن بیگانه، به ویژه تمدنی که بتواند سیگنالهای ارسالی انسان را ردیابی کرده و موقعیت زمین را بیابد، میلیاردها سال از ما پیشرفتهتر است و همین موضوع بشر را به هدفی آسان برای نابودی تبدیل خواهدکرد.
5454
بامداد – استیون هاوکینگ میتواند نماد مقاومت و سختکوشی باشد. او با شرایط جسمی وخیم خود، همچنان در دنیای علم حرف برای گفتن دارد، هاوکینگ اما درد و دلهایی هم دارد.
تمام کسانی که این متن را میخوانند اگر هاوکینگ را بشناسند برای او احساس خاصی قائل خواهند شد. چندی پیش فیلمی در مورد زندگی او ساخته شد تا مشقتهای زندگیاش را بهتر منعکس کند. استیون هاوکینگ اخیرا گفته که در مورد یک چیز بسیار نگران است. او میگوید اگر دانشجویی به وضعیت من دچار شود در دنیای امروز بدون حامی و پشتیبان باقی خواهند ماند، زیرا دانشگاهها دیگر مانند قبل به این هزینهها اهمیت نمیدهند. بنابراین این دانشجویان نمیتوانند به راحتی وقت خود را صرف پژوهش و کسب علم کنند.
در دانشگاه کمبریج، جایی که او همیشه حضور داشته، مراسمی برای پنجاهمین سال حضور او در این دانشگاه انجام شد. او به «اسکلروز جانبی آمیوتروفیک» مبتلا است. استیفن میگوید: «از اواسط دهه ۶۰ میلادی بیماریاش وخیمتر شد و از همان موقع دانشکده [دانشکده گونویل و کیز دانشگاه کمبریج] مسیر را برای پیشرفت من هموار کرد. اما امروزه دیگر اوضاع متفاوت است. دانشگاهها دیگر مانند قبل به این شکل کمک نمیکنند.»
اما چرا استیون هاوکینگ تا این اندازه نگران است؟ دلیلش این است که بودجه تحصیلات تکمیلی دانشگاهها کم شده و همین مسئله باعث شده تا دست دانشگاهها در کمک به دانشجویان ناتوان بسته باشد. در حال حاضر ۵۳۰۰۰ دانشجوی معلول در انگلستان مشغول به تحصیل هستند و یک بودجه مخصوص به خود را دارند. اما از سال آینده قرار است که از بودجه آنها به شکل کاملا چشمگیری کاسته شود. بنابراین شرایط تحصیل و معیشتی این دسته از دانشجویان با مشکلی جدی روبهرو خواهد شد.
بیماری پرفسور هاوکینگ در سال ۱۹۶۳ تشخیص داده شد؛ یعنی دو سال پیش از آن که به او بورس تعلق گیرد. استیون میگوید: «آن بورس تحصیلی نقطه عطف زندگی من بود. معلولیت من بیشتر و بیشتر میشد ولی با کمک آن بورس توانستم به تحصیل خودم ادامه دهم.» پروفسور هاوکینگ به چندین مورد اشاره میکند که در فیلم مربوط به زندگی او به نمایش در آمد. وی ادامه داد: «در اواسط دهه ۸۰ میلادی در سوئیس بودم و در آنجا پزشکان تشخیص دادند که ذاتالریه دارم. سپس از همسرم پرسیدند که آیا او موافقت میکنند که دستگاههای کمک به زندگی را قطع کنند. اما دانشکده ما در کمبریج بود که دستور داد من را با یک پرواز چارتر به آنجا برگردانند. سپس عملی روی من انجام شد که زندگیام را نجات داد.»
هاوکینگ در ادامه میگوید: «یک آپارتمان در وست رود به من و خانواده من اختصاص داده شد و الان یک خوابگاه دانشجویی با اسم من در آنجا ساخته شده است. دانشکده ما یک آسانسور مجهز در ساختمان نصب کرد تا رفت و آمد من راحتتر شود.» پروفسور استیون هاوکینگ سال گذشته در چالش «سطل آب یخ» شرکت کرد و مبلغ قابل توجهی را نیز کمک کرد، این فیزیکدان مشهور حالا ۷۳ سال دارد و معتقد است اگر کمک دانشگاه کمبریج نبود، او هرگز نمیتوانست به جایی برسد.
اساتید و مسئولان دانشگاه کمبریج که در این مراسم حضور داشتند از تلاشهای پروفسور هاوکینگ قدرانی کردند. سر الن فِرشت رئیس گونویل و کیز گفت که ساختمانهای بیشتری را برای رفت و آمد معلولان آماده کرده است. او اضافه کرد: «من هنوز هم از استیون حمایت میکنم. سال ۱۹۶۵ به ما اطلاع دادند که او تا چند سال دیگر خواهد مرد و نخواهد توانست که پروژه خود را تکمیل کند. اما در کمال تعجب دیدیم که او ۵۰ سال دیگر نیز عمر کرده است. او زنده ماند و به یکی از مشهورترین فیزیکدانان تاریخ تبدیل شد. در سالهای اول، صدای استیون کاملا به گوش ما نمیرسید و فقط کسانی که او را میشناختند متوجه میشدند که او چه میگوید. اما خوشبختانه تکنولوژی به کمک ما آمد و توانستیم صدای او را واضح بشنویم.»
سایت علمی بیگ بنگ
نوشته استیون هاوکینگ و دغدغه های آن اولین بار در بامداد پدیدار شد.
بامداد – استیون هاوکینگ به تازگی توضیح داده است که چگونه یکی از معلمانش چشمهای او را به واسطه ریاضیات به سوی عالم هستی باز کرده است؛ در حالی که بقیه معلمان از آموزش وی خسته و دلسرد شده بودند.
به گزارش دیلیمیل به نقل از سرویس فناوری آنا، استیون هاوکینگ میگوید که «دیکران تهتا» معلمی بود که به او کمک کرد نخستین کامپیوترش را زمانی که فقط یک دانشآموز در مدرسه سنتآلبانز در هراتفوردشایر بود، بسازد. این فیزیکدان نظری خودش را یک دانشآموز تنبل با دستخط بسیار بد تعریف میکند که به یکباره با آشنایی با معلم ریاضیاتش زندگیاش از این رو به آن رو میشود و از همان موقع، زمینه آن فراهم میشود که وی نهایتا پروفسورای ریاضیاتش را از دانشگاه کمبریج بگیرد.
استیون در مراسم اهدای جوایز به معلمان جهانی «بنیاد وارکی» گفت: «همه چیز از زمان آشنایی با معلم ریاضیام شروع شد… عشق به موسیقی… عشق به تاریخ و بیشتر از بچههای دیگر عشق به علوم در من پایهگذاری شد.»
وی افزود: «در مدرسه من اصلا دانشآموزی خوبی نبودم. خیلی تنبل بودم و دستخطم خیلی بد بود و بسیاری از معلمها از دستم خسته شده بودند. در این شرایط بود که یک معلم الهامبخش وارد زندگیام شد». وی عنوان کرد: «کلاس وی بسیار هیجانانگیز بود و در مورد خیلی مسائل با هم بحث میکردیم. به لطف اوست که من توانستم تا مقطع پروفسورای ریاضی در کمبریج پیش بروم و بعد از آن زندگیام را صرف رمزگشایی از اسرار عالم هستی کردم.»
سایت علمی بیگ بنگ
نوشته معلمی که استیون هاوکینگ را دگرگون کرد اولین بار در بامداد پدیدار شد.
بامداد – استیون هاوکینگ میتواند نماد مقاومت و سختکوشی باشد. او با شرایط جسمی وخیم خود، همچنان در دنیای علم حرف برای گفتن دارد، هاوکینگ اما درد و دلهایی هم دارد.
تمام کسانی که این متن را میخوانند اگر هاوکینگ را بشناسند برای او احساس خاصی قائل خواهند شد. چندی پیش فیلمی در مورد زندگی او ساخته شد تا مشقتهای زندگیاش را بهتر منعکس کند. استیون هاوکینگ اخیرا گفته که در مورد یک چیز بسیار نگران است. او میگوید اگر دانشجویی به وضعیت من دچار شود در دنیای امروز بدون حامی و پشتیبان باقی خواهند ماند، زیرا دانشگاهها دیگر مانند قبل به این هزینهها اهمیت نمیدهند. بنابراین این دانشجویان نمیتوانند به راحتی وقت خود را صرف پژوهش و کسب علم کنند.
در دانشگاه کمبریج، جایی که او همیشه حضور داشته، مراسمی برای پنجاهمین سال حضور او در این دانشگاه انجام شد. او به «اسکلروز جانبی آمیوتروفیک» مبتلا است. استیفن میگوید: «از اواسط دهه ۶۰ میلادی بیماریاش وخیمتر شد و از همان موقع دانشکده [دانشکده گونویل و کیز دانشگاه کمبریج] مسیر را برای پیشرفت من هموار کرد. اما امروزه دیگر اوضاع متفاوت است. دانشگاهها دیگر مانند قبل به این شکل کمک نمیکنند.»
اما چرا استیون هاوکینگ تا این اندازه نگران است؟ دلیلش این است که بودجه تحصیلات تکمیلی دانشگاهها کم شده و همین مسئله باعث شده تا دست دانشگاهها در کمک به دانشجویان ناتوان بسته باشد. در حال حاضر ۵۳۰۰۰ دانشجوی معلول در انگلستان مشغول به تحصیل هستند و یک بودجه مخصوص به خود را دارند. اما از سال آینده قرار است که از بودجه آنها به شکل کاملا چشمگیری کاسته شود. بنابراین شرایط تحصیل و معیشتی این دسته از دانشجویان با مشکلی جدی روبهرو خواهد شد.
بیماری پرفسور هاوکینگ در سال ۱۹۶۳ تشخیص داده شد؛ یعنی دو سال پیش از آن که به او بورس تعلق گیرد. استیون میگوید: «آن بورس تحصیلی نقطه عطف زندگی من بود. معلولیت من بیشتر و بیشتر میشد ولی با کمک آن بورس توانستم به تحصیل خودم ادامه دهم.» پروفسور هاوکینگ به چندین مورد اشاره میکند که در فیلم مربوط به زندگی او به نمایش در آمد. وی ادامه داد: «در اواسط دهه ۸۰ میلادی در سوئیس بودم و در آنجا پزشکان تشخیص دادند که ذاتالریه دارم. سپس از همسرم پرسیدند که آیا او موافقت میکنند که دستگاههای کمک به زندگی را قطع کنند. اما دانشکده ما در کمبریج بود که دستور داد من را با یک پرواز چارتر به آنجا برگردانند. سپس عملی روی من انجام شد که زندگیام را نجات داد.»
هاوکینگ در ادامه میگوید: «یک آپارتمان در وست رود به من و خانواده من اختصاص داده شد و الان یک خوابگاه دانشجویی با اسم من در آنجا ساخته شده است. دانشکده ما یک آسانسور مجهز در ساختمان نصب کرد تا رفت و آمد من راحتتر شود.» پروفسور استیون هاوکینگ سال گذشته در چالش «سطل آب یخ» شرکت کرد و مبلغ قابل توجهی را نیز کمک کرد، این فیزیکدان مشهور حالا ۷۳ سال دارد و معتقد است اگر کمک دانشگاه کمبریج نبود، او هرگز نمیتوانست به جایی برسد.
اساتید و مسئولان دانشگاه کمبریج که در این مراسم حضور داشتند از تلاشهای پروفسور هاوکینگ قدرانی کردند. سر الن فِرشت رئیس گونویل و کیز گفت که ساختمانهای بیشتری را برای رفت و آمد معلولان آماده کرده است. او اضافه کرد: «من هنوز هم از استیون حمایت میکنم. سال ۱۹۶۵ به ما اطلاع دادند که او تا چند سال دیگر خواهد مرد و نخواهد توانست که پروژه خود را تکمیل کند. اما در کمال تعجب دیدیم که او ۵۰ سال دیگر نیز عمر کرده است. او زنده ماند و به یکی از مشهورترین فیزیکدانان تاریخ تبدیل شد. در سالهای اول، صدای استیون کاملا به گوش ما نمیرسید و فقط کسانی که او را میشناختند متوجه میشدند که او چه میگوید. اما خوشبختانه تکنولوژی به کمک ما آمد و توانستیم صدای او را واضح بشنویم.»
سایت علمی بیگ بنگ
نوشته استیون هاوکینگ و دغدغه های آن اولین بار در بامداد پدیدار شد.
بامداد – پیتر روئل(Peter Reuel) نویسندهی بخش اخبار دانشگاه هاروارد گزارشی از مهمانی شامی که به افتخار حضور استیون هاوکینگ در منزل دکتر کامران وفا برگزار شد، تهیه کرده است که در ادامه میخوانید.
به نقل از انجمن فیزیک ایران، غذاهای خوشمزهی ایرانی، کیک سیاهچالهای و تفکرات فیزیکدان مشهور دنیا، وقتی در فکر تهیهی بلیط سخنرانی استیون هاوکینگ در آمفی تئاتر ساندرز بودم، احتمالا نقطهی اوجی برای کار نویسندگی علمیام محسوب میشد. قرار بود مردی را ببینم که به اعتقاد برخی بزرگترین فیزیکدان پس از اینشتین است. اما این تا قبل از آن بود که با دکتر کامران وفا صحبت کنم. روز بعد از سخنرانی هاوکینگ، در حالی که هنوز سرمست از آن اتفاق بودم، پروفسور برجستهی علوم به من زنگ زد و پیشنهادی داد که نزدیک بود گوشی تلفن از دستم بیفتد. آیا مایل هستم در مهمانی شامی که به افتخار هاوکینگ ترتیب داده شده شرکت کنم؟
مغزم لحظهای سوت کشید تا توانستم با لکنت جواب بدهم: ب…ب..بله! کمی بیش از ۲۴ ساعت بعد، خودم را در حال در زدن پشت در خانهی وفا یافتم. آمادهی لذت بردن از یک مهمانی ایرانی در کنار هاوکینگ و تعداد زیادی از افراد دانشکده فیزیک هاروارد. شبی با یک شام مجلل شامل کباب و سایر غذاهای خوشمزه ایرانی، آوازهای سنتی محلی و «کیک سیاهچالهای».
در اتاق پذیرایی شلوغ منزل دکتر کامران وفا که ۷۰ نفر در آن حضور داشتند، وقتی نوبت به صحبت کردن هاوکینگ رسید، او داستانی گفت نه در مورد علم بلکه در مورد سفری که در سال ۱۹۶۲ به ایران داشته است، مدت کوتاهی پیش از آنکه معلوم شود به بیماری اسکلروزیس آمیوتروفیک جانبی مبتلا است.
پس از اخذ مدرک لیسانس از کالج آکسفورد، هاوکینگ تصمیم گرفت با پس انداز کمی که دارد به سفر بپردازد. و بر طبق یک نظریه ایران را انتخاب کرد: «احتمال اینکه به یک سفر بروم بیشتر از سفرهای زیادی است که بعدها شاید بروم». هاوکینگ و دوست همسفر او، دانشجویی از آکسفورد، به استانبول سفر کردند و با قطار از ترکیه گذشتند. سپس خود را با اتوبوس به مرز ایران رساندند و از تبریز به طور غیر مستقیم از راه کویر مرکزی به تهران آمدند.
هاوکینگ گفت «ما در راه گرفتار زلزله بوئین زهرا شدیم، زلزله عظیم ۷٫۱ ریشتری که بیش از ۱۲۰۰۰ کشته به جا گذاشت. من قاعدتاً باید نزدیک مرکز زلزله بوده باشم اما متوجه آن نشدم چون مریض بودم و اتوبوس هم در جادههای ناهموار ایران خیلی بالا و پایین میشد». در چند روز بعدی، هاوکینگ مشغول بازیابی سلامت خود پس از اسهال خونی و دندهی شکستهای بود که در اثر پرتاب شدن و برخورد به صندلی اتوبوس به وجود آمده بود. او از فاجعه خبر نداشت چون فارسی بلد نبود. خودش میگوید «وقتی به استانبول رسیدیم تازه فهمیدیم چه اتفاقی افتاده است. من برای پدر و مادرم یک کارت پستال فرستادم. آنها در این ده روز شدیداً نگران بودند چون آخرین خبری که از من داشتند این بود که در روز وقوع زلزله تهران را به مقصد منطقهی فاجعه ترک کردهام».«علیرغم زلزله، من خاطرات بسیار خوبی از ایران دارم و دوست دارم روزی به آنجا برگردم. خوشحالم که امشب اینجا با همهی شما هستم. حالا، به قول ایرانیها: نوش جان!».
گرچه طبیعی است که هاوکینگ را یکی از مشهور -ترین دانشمندان جهان بدانیم اما وقتی دیدم که حتی فیزیکدانهای برجسته هم با او عکس میگیرند به معنای واقعی به جایگاهش پی بردم. ایوان براون، دانشجوی سال سوم کرکلند هاوس و یک از دانشجویان لیسانس خوش شانسی که در مراسم شام کمک میکردند، حق مطلب را خیلی خوب ادا کرد: دیدن انسانهای خیلی باهوش و فرهیخته برای تلنگر زدن به خود فوق العاده است.
سایت علمی بیگ بنگ
نوشته مهمانی اسیتون هاوکینگ در خانه دکتر کامران وفا اولین بار در بامداد پدیدار شد.