جام جم سرا: شوخان براخاسی ، دختر شش ساله اهل شهرستان دیواندره در استان کردستان است که دو سال و نیم قبل بر اثر مصرف پنی‌سیلین و حساسیت به این دارو، از ناحیه دو چشم نابینا شد، اما با توجه به ناتوانی مالی خانواده شوخان برای ادامه مراحل درمان و پیگیری‌های روزنامه جام‌جم، درنهایت وزیر بهداشت تصمیم گرفت شخصا عمل جراحی چشم این دختر را انجام دهد و آخرین خبرها هم حاکی است که شوخان میتواند بزودی دنیای اطرافش را همچون سال‌های گذشته ببیند.
حالا جالب است که روز گذشته، شوخان کوچک به عیادت استاد مشایخی رفته و استاد هم با فروتنی، دستان کوچک شوخان را بوسیده است. عیادت دو بیمار، یکی از نسل پدربزرگ‌های با اخلاق و دیگری از نسل خردسال امروز، واقعه‌ای است که باید به فال نیک گرفت و امیدوار بود فروتنی و جوانمردی از یادها فراموش نخواهد شد.(آوید طالبیان - گروه جامعه)
جام حم سرا:نکته اینجاست که تا مدتی قبل شرکت‌ها و ارگان‌ها برای باشکوه نشان دادن جشن‌های خود، هنرمندان و شومن‌ها را به‌مراسم شان دعوت می‌کردند.
باید یادآور شد چنین مراسمی اگر در حد معقول برگزار شود، ایرادی ندارد، اما اگر چنین جشن‌هایی به محلی برای کسب درآمد برخی افراد سودجو بدل شده و در آن ارزش‌های جامعه نادیده گرفته شود، باید نسبت به عواقب آن هشدار داد.
این درحالی است که به نظر می‌رسد برخی پا را از این فراتر گذاشته‌اند. ماجرا از این قرار است، عده‌ای که هنوز در درک ضیافت ماه رمضان دچار مشکل هستند و بینش درستی از مهمانی خدا ندارند، از ماه رمضان به عنوان فرصتی برای کسب درآمد استفاده می‌کنند.
به نظر می‌رسد این افراد، انگشت شمار نیز نباشند،زیرا اگر این چنین بود شرکتی تبلیغاتی به خود زحمت نمی‌داد برای ارائه خدمات به این افراد پیامک تبلیغاتی تهیه و منتشر کند.
به این شکل که در ازای گرفتن 600 هزار تا 18 میلیون تومان، زمینه آمدن چهره‌های سرشناس را به مراسم افطار مشتریانش آماده کند.
گذشته از دور شدن از راه و رسم ماه مهمانی خدا، باید تاکید کرد که این پیامک بازگوکننده حال و روز برخی هنرپیشه‌ها یا چهره‌های بظاهر معروف نیز هست، زیرا آنها نیز آن‌قدر اسیر مادیات شده‌اند که حاضرند برچسب هنرمند کرایه‌ای را بپذیرند، اما دست آخر سرشان بی‌کلاه نماند.
داستانی که این پیامک از شرح حال وضع امروز جامعه ما نقل میکند، فراتر از حوصله این نوشته است بنابراین باید به مسئولان فرهنگی کشور هشدار داد هرچه زودتر راهکاری برای سرو سامان دادن به این اوضاع آشفته پیدا کنند.این درحالی است که دست کم می‌توان مانع انتشار چنین پیامک‌های تبلیغاتی شد.(آوید طالبیان - جام‌جم)
جام جم سرا: بنیامین از خود و فرزندش در خواب این تصویر را به اشتراک گذاشته است:
برزو ارجمند هم در اینستاگرام خود تصویرش را با پسرش منتشر کرده:
ترانه علیدوستی دخترش حنا را در آغوش دارد:
و این هم تصاویری از هیرسا و هاوَش، پسران علی کریمی:
جوان‌ها در مواجهه با سالمندان هنر، واکنشی متفاوت دارند؛ از یک‌سو، آنها را ستارگان آسمانی می‌دانند که خود مشتاقانه رهسپار آن هستند و از سوی دیگر، قادر نیستند صورت واقعی آنها را پنهان در زیر چروک‌های پیری و موهای یک دست سپید ببینند و باور کنند. چهره‌هایی که بر چوب‌خط زندگی لااقل ٦٠خط کشیده‌اند اما کوله‌باری از تجربه‌های زیستن‌اند و بی‌صبرانه مشتاق آن که این تجربه را با آیندگان در میان بگذارند و شاید اگر مجال گفت‌وگو میان این دو گروه به وجود آید، بیش از آنکه حدیث نفس و گله از ایام رفته و بیماری‌ها در بگیرد، تجربه اندوزی و تجربه‌آموزی آغاز میشود.
شهریور امسال و در حاشیه برگزاری جشن دومین سالگرد تاسیس موسسه هنرمندان پیشکسوت، این فرصت به وجود آمد که از چند هنرمند پیشکسوت کشور درباره کهنسالی و بازنشستگی در وادی هنر بشنویم و حالا که جامعه هم به دلایل اجتماعی با موضوع پیری جمعیت درگیر است و هم بعضی از فیلم‌ها مستقیم و غیرمستقیم به این موضوع مهم اشاره می‌کنند، شاید بازخوانی آن گفته‌ها خالی از لطف نباشد، خصوصا آنکه به قول نیما «صدا در پیری، صادقانه‌تر میشود.»
امید شاه‌کلید روزگار مشایخی
نگاهی به زندگی جشمید مشایخی، شاید خودش یکی از بهترین تجربه‌های حضور چند دهه‌ای او در عالم سینما، تئاتر و تلویزیون باشد. مشایخی اگرچه که بخش مهمی از نقش اول‌های جاودانه را در کارنامه هنری خود دارد اما از چهره‌هایی است که امروز در هرجا و هربرنامه‌ای لب به سخن می‌گشاید نقبی به دیوان اشعار شاعران گرانپایه فارسی می‌زند.
اینکه او حتی در سخت‌ترین شرایط جسمی هم هنوز کتاب را به عنوان سرمایه زندگی خود می‌داند، موضوعی است که به نظر گذران روزگار سالمندی را آسان‌تر میکند:
«همه‌جا و به همه دوستان، آشنایان و جوانانی که به من اظهار لطف دارند گفته‌ام و می‌گویم که نباید ارتباط خودتان را با کتاب از دست بدهید، کتاب تنها دوست ماست که هیچ‌وقت پیر و فرتوت نمی‌شود و همیشه در آینه‌اش میشود سراغ جوانی را گرفت.»
او می‌گوید که حتی اگر جسم فرسوده و پیر شود، روح میتواند در ارتباط با کتاب، سالم و جوان بماند و به نظر می‌رسد که این همان معجزه‌ای است که بازیگر نقش کمال‌الملک را با وجود کهولت سن، قبراق و سرزنده نگه داشته است: «جوان به امید زنده است و باید امیدوار باشد، این امید ذخیره او برای روزهایی است که شاید دیگر جسمش نتواند همچون قبل در کارزار زندگی فعال باشد.»
و این امید را در چشمان پیرمرد میشود سراغ گرفت و وقتی که از پشت عینک به جهانی می‌نگرد که چنددهه نقش‌آفرین ارزشمندترین آثار هنری آن بوده‌است.
چند توصیه از شهلا ریاحی
بازیگری که ٧٠سال پیش با بازی در نمایش هارون‌الرشید به دنیای سینمای ایران معرفی شد، هنوز از آن چهره‌هایی است که محال است کسی او را ببیند و نشناسد.
شهلا ریاحی، البته به‌خاطر کهولت سن، کم حرف شده و عموما در مکان‌هایی که دعوت میشود با رسانه‌ها سخن نمی‌گوید. اما او در دومصاحبه مفصل و چندگفت‌وگوی پراکنده، از کهنسالی و پیری در وادی هنر سخن گفته است؛ گفته‌هایی که بیشتر حکایت از تجربه او در عالم بازیگری دارند و حس مادرانه‌ای که می‌خواهد این تجربه‌ها را به نسل‌های بعد منتقل کند:
«اولین شرط برای ورود به حرفه بازیگری، کنار هم قرار گرفتن استعداد و علاقه است، این چنین است که میشود ماندگار شد و به موفقیت در بازیگری رسید.»
با این همه ریاحی یکبار در سریال «این خانه دور است» نقشی را تجربه کرده که ارتباط مستقیمی با موضوع پیری دارد. اما از آن سریال یک خاطره چندده‌ساله برایش باقی مانده بود:
«بعد از این سریال با حمیده خیرآبادی، صمیمی‌تر از قبل شدم و این ارتباط با دیدارهای هرروزه یا لااقل تماس‌های تلفنی در جریان بود تا اینکه او را هم از دست دادم.»
حکایت کمتر شنیده شده روزگار کهنسالی، شاید همین مرگ عزیزان باشد که ریاحی، لااقل دوبار آن را با مرگ همسر مهربانش و یار دیرینه‌اش در دنیای بازیگری به خوبی تجربه کرده.
محمدعلی کشاورز و تجربه‌آموزی به نسل‌های بعد
محمدعلی کشاورز این‌روزها با شایعه‌ها روزگار می‌گذراند؛ آنهایی که با او کمتر در ارتباط هستند فکر می‌کنند که ممکن است به همین زودی‌ها کاسه صبرش لبریز شده و با آنها که اخبار دروغینی درباره او در رسانه‌های مجازی منتشر می‌کنند، برخورد کند.
اما آنها که این بازیگر پیشکسوت و نقش‌آفرین بسیاری از نقش‌های پرخاطره سینما و تلویزیون ایران را می‌شناسند، می‌دانند که کشاورز برای روزگار سالمندی هنرمندان چیزی جز احترام نمی‌خواهد و معتقد است که تنها در صورت برقراری همین ارتباط محترمانه است که میشود زمینه تجربه‌آموزی به نسل‌های بعد را فراهم کرد:
«افرادی به سن و سال من، دیگر در شرایطی نیستند که بخواهند فخر بفروشند، اگرچه که نسل ما در دنیای بازیگری با خاک صحنه آشنا بود و فروتن. به نظرم این زمان، زمان نشستن و ماندن در گوشه خانه نیست. بازیگران پیشکسوت بیش از هرچیز مایلند در ارتباط با جوانان باشند و این ارتباط در صورت برقراری میتواند زمینه‌ساز انتقال تجربه‌های مهمی باشد.»
او به خاطره حضور در ده‌ها فیلم و سریال اشاره میکند و می‌گوید که اگر در هر کدام از این پروژه‌ها چیزی آموخته باشد، اکنون میتواند به اندازه یک کتاب بازیگری، به نسل‌های بعد حرف‌هایی برای عرضه داشته باشد: «منتها لازمه چنین تبادلی، اول مساعدشدن حالم است و دوم زمینه‌سازی از سوی آنها که مسوولیت این کار را به عهده دارند.»
شهیدی در خانه نمی‌ماند!
عبدالوهاب شهیدی نیاز به معرفی ندارد؛ او اگرچه مدتی است با کسالت‌های مداوم دست‌وپنجه نرم میکند اما ذهنش هوشیار و به قول «احمد شاملو» چشمانش زنده و هوشیار است. این موزیسین پیشکسوت کشور معتقد است که نباید هنرمندان سالمند را فراموش کرد و تاکید میکند:
«آنچه که هنر در هر جامعه‌ای به آن نیازمند است، همراه کردن هنرمندانی است که شاید به دلیل کهولت سن و مشکلات و بیماری‌ها، خانه‌نشین شده باشند. اگر آنها را در خانه فراموش کنیم، عملا زمینه از بین رفتن بخشی از تاریخ هنر را فراهم کرده‌ایم.»
شهیدی به برگزاری جشن‌ها و مراسم‌های مختلف اشاره میکند که در آنها با دعوت از پیشکسوتان عرصه هنر، زمینه ارج نهادن از خدمات هنری آنها فراهم میشود و معتقد است که برنامه‌هایی از این دست باید بیشتر و بیشتر شوند:
«چنین فعالیت‌هایی، بزرگترین خدمت به اهل هنر این کشور است، باید دل‌های شکسته هنرمندان قدیمی را ترمیم کرد و به آنها بها داد؛ چرا که آنها تمام وقت خود را صرف ارتقای فرهنگ کشور خود کرده‌اند و حالا زمان برداشت محصول است، نه نشستن در خانه.»
ایرج و خاطره‌هایی که زنده می‌مانند
در دنیای امروز، هنر بازنشستگی ندارد؛ حتی بسیاری از افرادی که پا به این حوزه می‌گذارند، «جاودانگی» را گمشده خود تلقی می‌کنند. پس چطور میتواند صدای «ایرج» زنده نباشد؟ چطور میشود آن «صدای شش‌دانگ» که از حنجره پرندگان بیرون می‌آید با کهولت سن نجنگد و پیروز نشود.
ایرج خواجه‌امیری اما از معدود پیشکسوتان هنری است که پیری را دوست ندارد و می‌گوید همیشه با آن در نبرد است:
«وقتی که اینجا و در میان جمع دوستان هنرمندم به اجرای قطعه‌های پرخاطره مشغول می‌شوم، احساس می‌کنم که از هر زمان دیگری جوان‌تر هستم. وقتی که می‌خوانم، احساس زندگی و زنده‌بودن را به معنای دقیق کلمه تجربه می‌کنم و این حسی نیست که گذر زمان بتواند با آن مقابله کند.»
او خود را هنرمندی مردمی می‌داند که همیشه با ارتباط و اظهارلطف دوستدارانش، زندگی را تجربه کرده و خوشحال است از این بابت که هنوز میتواند با زنده کردن خاطرات خوب گذشته، دل‌ها را شاد کند:
«هر موسیقی که اجرا میشود، خاطراتی را زنده میکند و هنرمند با زنده‌کردن همین خاطرات، خود به خاطره خوبی برای مردمش بدل میشود و راز جاودانگی برای من، در همین است.» (سعید برآبادی/شرق)
او برای کسانی که دوست دارند عکس، خاطره یا نامه‌ای از شخص متوفا را برای زنده نگاه داشتن یاد وی با خود داشته باشند، پیشنهادی دیگر دارد: ریختن مقداری از خاکستر فردی که مرده در گوی‌ها و مهره‌هایی به شکل سیارات کوچک اما در قالب گردن‌آویزهایی زیبا!
این گردنبندها چنان ماهرانه ساخته شده‌اند که گویی ستاره‌هایی دنباله‌دار در سیاراتی کوچکند. در برخی فرهنگ‌ها افراد مردگان خود را می‌سوزانند. مری می‌گوید: با سفارش ساخت این گردنبندها، شخصی که دوست دارد خاکستر فرد درگذشته را نگاه دارد میتواند یاد و خاطر و البته خاکستر او را همواره با خود همراه داشته باشد. (جام جم سرا/ ترجمه: زری حسین‌زاده/اراند د ورلد)
21
در مقابل تصاویر خلق شده او که به صورت وارونه در معرض دید گذاشته شده، گوی شیشه‌ای کوچکی نیز گذاشته شده تا پس از شکسته شدن نور در پی عبور از گوی، تصویر نهایی برعکس شود و رنگ‌های قرقره‌های نخی به شکل پیکسل‌های کوچکی در کنار هم به صورت تصویر نهایی تابلو بهتر مشاهده و درک شود. یکی از این آثار بازآفرینی تابلوی معروف «شام آخر» است.
(جام جم سرا/ ترجمه: زری حسین‌زاده/ مای مدرن‌مت+ د ورا اسپر بر)
به گزارش ساتین : نقاشی‌های ۳بُعدی یک هنرمند هندی تبار از شهر بمبئی با نام «سوشانت سوشیل رانه» که تنها با استفاده از چند مداد سیاه و سفید و رنگی، اشیاء مختلف را به روی صفحه کاغذ طوری نقاشی میکند که کاملا واقعی و زنده به چشم می‌آیند، خبرساز و پربیننده شده است.
جام جم آنلاین: فریاد می‌زد «دلم گرفت ای همنفس، پرم شکست تو این قفس»، با ترانه دلنشین اهورا ایمان و با موسیقی به یاد ماندنی مرحوم بابک بیات.
حامی از بیماری‌اش در پنج سال اخیر می‌گوید. از اینکه تنش‌ها با او چه کردند و او چگونه خودش را دوباره بازیابی کرد. هنوز هم دلش گرفته است، از نگاهی که ملاک سنجش هنرمند برایش نه هنر و نه حتی انسانیت، بلکه ساعت و ماشین و تعداد فالوئرهای اوست. گفت‌وگوی ما را با این خواننده بخوانید.
دوره‌ای در عرصه موسیقی پاپ بسیار پرکار بودید. اما در سال‌های اخیر انگار کم کار شدید. علتش چیست؟
- این پنج سال اخیر قدری کم کار بودم که به‌دلیل بیماری روی استیج نرفتم. اما از نظر آلبوم و فعالیت تلویزیونی و ویدئویی اتفاقا فعالیتم چند برابر شده بود.
یک سال اخیر نسبت به گذشته اجراهای زیادی داشتم و بیشترین تعداد کنسرت را نسبت به گذشته برگزار کردم. آلبوم آخرم هم اسفند 92 منتشر شد که بعد از آن با این که از نظر انتشار آلبوم کند پیش رفتم، اما باز هم به نسبت انتشار آلبوم‌های قبلی‌ام که چهار سال یکبار بود، هم روندی رو به رشد است. چون قرار است اردیبهشت آلبوم جدیدم منتشر شود که با این حساب باز هم یک‌سال جلوتر هستم.
بیماری شما چه بود؟
- گرفتگی عضلانی ناشی از استرس و مشکلات روحی و روانی که مزید بر علت شده بود. در واقع این بیماری باعث افت شدید کیفیت و قدرت صدایم شده بود که ناشی از گرم نکردن قبل از آواز می‌شد. تمرین کم می‌کردم و همین باعث افت صدایم شده بود. می‌خواندم اما از آمادگی فاصله گرفته بودم. به‌خاطر همین ترجیح می‌دادم روی استیج نروم. کنسرت نداشتم اما فعالیت‌های دیگرم در جریان بود.
چرا مشکلات روحی و روانی؟
- بخشی به‌خاطر فشارها و تنش‌هایی است که در دنیای هنر و موسیقی وجود دارد.
مردم می‌دانند و اطلاع دارند که کدام خواننده وابستگی دارد و کدام خواننده ندارد. منظورم وابستگی به رانت و لابی است. قسمتی هم مربوط به مسائل خصوصی زندگی‌ام بود.بخشی هم مربوط می‌شد به یک پرونده مالی که من شاکی بودم و هنوز هم به نتیجه نرسیده و آن هم به‌دلیل حفره‌هایی است که در قوانین ما وجود دارد.
این مشکلات که هنوز هم پابرجاست. چطور روی خودتان کار کردید تا بر فشارها و استرس‌ها غلبه کنید؟
- سعی کردم روی پای خودم بایستم. آدم جنگجویی هستم. سماجت عجیبی به خرج دادم، با خودم تمرین کردم و عواملی را که باعث ایجاد مشکل شده بود، حذف کردم. البته کمک دوستان هم بود؛ دوستانی که فراتر از شهرت من کنارم بودند.
خیلی از ما در زندگی روزمره با این گونه فشارها و استرس‌ها روبه‌رو هستیم. شما که این دوره بحرانی را پشت سر گذاشتید و بر آن غلبه کردید، بگویید راهکار رهایی از این فشارها چیست؟
- هرکس با توجه به مشکلش میتواند این مشکلات را رفع کند و نسخه خودش را دارد. در روانشناسی و ورزش هم همین‌طور است.هر کس تمرین خودش را دارد.
در موردخودم هم باید بگویم مشکلات خاص من بوده و درمانش هم خاص من بوده است. اما حذف عواملی که باعث تنش و استرس میشود، کاری میکند که آدم قدرت بیشتری پیدا کند. از طرفی ورزش و سلامت هم عامل مهمی است.
برخلاف تصور، ورزش نیازی به پول ندارد. یک جفت کفش و یک ساعت پیاده‌روی، زندگی همه را عوض میکند.
خودتان هم ورزش می‌کردید؟
- انجام می‌دادم که توانستم بر مشکلات غلبه کنم و شرایط را تغییر بدهم. اینها باعث میشود تنش‌ها رخت بربندد.
موسیقی پاپی که شما ارائه می‌کنید، وزین و فاخر است. اصلا به شما نمی‌خورد که تنش‌ها و فشارها بر شما اثر داشته باشد.
- نمی‌توان گفت عصبانی نشو. در یک محیط دود آلود نمی‌توان گفت هوا پاک است. ما در جامعه‌ای هستیم که از رانندگی گرفته تا فرهنگ کلامی مردم، همه چیز غیرعادی است. اما از فرط تکرار عادی شده است. مدتی پیش ویدئویی در یکی از شبکه‌های اجتماعی دیدم که عده‌ای از گردشگران خارجی از یکی از چهارراه‌های تهران فیلم گرفته بودند.
این یک مثال بود که بگویم تحمل این فضا سخت است. شرط آرامش این است که در جای آرامی زندگی کنید. اما میشود جنگید و میشود آدم خودش آرامشش را حفظ کند. میشود فاصله گرفت از موج‌های منفی. اما نمی‌توان گفت ما تافته جدابافته‌ای هستیم و با این مردم زندگی نمی‌کنیم. بد نیست که تحمل خود را بالا ببریم.
به شبکه‌های اجتماعی معتادید؟
- خوشبختانه خیلی سر نمی‌زنم. گاهی برایم تفریح است که تلگرام را چک کنم. اما اعتیاد ندارم. خوب شد گفتید. یک نکته راجع به فالوئرها خواستم بگویم که این روزها خیلی بحثش داغ است. من می‌روم فرضا به صفحه «آندره آ بوچلی» می‌بینم مثلا 190 هزار فالوئر دارد.
می‌روم پیج یک خواننده تکنیکی دیگر می‌بینم صد هزار فالوئر دارد. تحقیق می‌کنم می‌بینم آدم‌های فوق‌العاده مطرحی هستند و در سطح جهانی هم آنها را می‌شناسند. اما رسم فالوئر خریدن و لایک خریدن و آلودگی فضای مجازی در ایران عجیب است. معیار سنجش یک هنرمند شهرت و هنر و حتی انسانیتش نیست، بلکه ساعت و ماشین و تعداد فالوئرهای اوست. یعنی برای دخترها و پسرها هنرمندانی جذابیت دارند که تعداد فالوئرهای بیشتری دارند. این نه‌تنها یک معضل، بلکه یک درد است که گریبان جامعه را گرفته است.