به گزارش جام جم آنلاین، بیماری مهلک ایالاس در بیشتر مبتلایان در سنین بعد از 50 سالگی تشخیص داده میشود و فرد بیمار به طور میانگین دو تا سه سال پس از تشخیص به کام مرگ کشیده میشود. وضعیت هاوکینگ در 21 سالگی تشخیص داده شد و انتظار نمیرفت حتی تا 25 سالگی زنده بماند. این در حالی است که وی نهتنها 25 سالگی را پشت سر گذاشت، بلکه سالها بعد توانست به کرسی استادی ریاضیات در دانشگاه کمبریج نیز دست پیدا کند، اما پرسش این است که چرا بسیاری از مبتلایان به ایالاس فقط مدت کوتاهی بعد از تشخیص زنده میمانند، اما هاوکینگ توانسته بهرغم ابتلا به این بیماری مرگبار تا 75 سالگی دوام بیاورد؟
به گفته لِئو مَککلاسکی، استادیار عصبشناسی و مدیر مرکز تحقیقات ایالاس در دانشگاه پنسیلوانیا، معمولا مبتلایان به این بیماری بر اثر نارسایی تنفسی ناشی از آسیب اعصاب حرکتی ماهیچههای تنفسی فوت میکنند. زوال ماهیچههای بلع از دیگر علل شایع مرگ در این بیماران است که به سوءتغذیه و کمآب شدن بدن میانجامد. البته در این مورد میتوان امید به زندگی بیمار را از طریق کارگذاری لوله تغذیه افزایش داد.
چنانچه ایالاس به این دو ناحیه حیاتی حمله نبرد، فرد مبتلا میتواند امیدوار باشد با وجود وخامت تدریجی بیماری، سالیان دراز زنده خواهد ماند و هاوکینگ نیز یکی از همین خوشاقبالهاست که البته گروه نادری از مبتلایان به این بیماری را تشکیل میدهند. مَککلاسکی معتقد است اگر هاوکینگ تاکنون به دستگاه تنفس مصنوعی نیاز پیدا نکرده، علتش احتمالا به نوع خاص بیماری وی مربوط است که از لحاظ زیستی به سایر انواع شایعتر این بیماری شبیه نیست.
بیماری ایالاس مانند بسیاری دیگر از بیماریهای تحلیلبرنده سیستم عصبی بر اثر تجمع غیرطبیعی پروتئینها در مغز ایجاد میشود. 10 درصد این بیماری ریشه ژنتیک دارد و از جهشهای ژنتیک ناشی میشود. پژوهشگران توانستهاند تعدادی از ژنهایی را که احتمال میرود در بروز این بیماری نقش داشته باشند، شناسایی کنند. مطالعات نشان داده است هر یک از این ژنهای مشکوک موجب تجمع پروتئینهای متفاوتی در مغز میشوند.
با این حال هنوز پژوهشگران نتوانستهاند ژنهای دخیل در این بیماری را به طور دقیق ردیابی کنند و به یک راهکار درمانی مؤثر برسند، اما هاوکینگ مثال بارزی است که نشان میدهد این بیماری انواع متغیری دارد و تمامی مبتلایان محکوم به مرگ زودرس نیستند. اگرچه این گروه از بیماران خوششانس جمعیت اندکی را تشکیل میدهند، باز هم نقطه امیدی است که یادآوری میکند حتی با وجود ایالاس نیز عمر طولانی غیرممکن نیست.
بامداد – استیون هاوکینگ میتواند نماد مقاومت و سختکوشی باشد. او با شرایط جسمی وخیم خود، همچنان در دنیای علم حرف برای گفتن دارد، هاوکینگ اما درد و دلهایی هم دارد.
تمام کسانی که این متن را میخوانند اگر هاوکینگ را بشناسند برای او احساس خاصی قائل خواهند شد. چندی پیش فیلمی در مورد زندگی او ساخته شد تا مشقتهای زندگیاش را بهتر منعکس کند. استیون هاوکینگ اخیرا گفته که در مورد یک چیز بسیار نگران است. او میگوید اگر دانشجویی به وضعیت من دچار شود در دنیای امروز بدون حامی و پشتیبان باقی خواهند ماند، زیرا دانشگاهها دیگر مانند قبل به این هزینهها اهمیت نمیدهند. بنابراین این دانشجویان نمیتوانند به راحتی وقت خود را صرف پژوهش و کسب علم کنند.
در دانشگاه کمبریج، جایی که او همیشه حضور داشته، مراسمی برای پنجاهمین سال حضور او در این دانشگاه انجام شد. او به «اسکلروز جانبی آمیوتروفیک» مبتلا است. استیفن میگوید: «از اواسط دهه ۶۰ میلادی بیماریاش وخیمتر شد و از همان موقع دانشکده [دانشکده گونویل و کیز دانشگاه کمبریج] مسیر را برای پیشرفت من هموار کرد. اما امروزه دیگر اوضاع متفاوت است. دانشگاهها دیگر مانند قبل به این شکل کمک نمیکنند.»
اما چرا استیون هاوکینگ تا این اندازه نگران است؟ دلیلش این است که بودجه تحصیلات تکمیلی دانشگاهها کم شده و همین مسئله باعث شده تا دست دانشگاهها در کمک به دانشجویان ناتوان بسته باشد. در حال حاضر ۵۳۰۰۰ دانشجوی معلول در انگلستان مشغول به تحصیل هستند و یک بودجه مخصوص به خود را دارند. اما از سال آینده قرار است که از بودجه آنها به شکل کاملا چشمگیری کاسته شود. بنابراین شرایط تحصیل و معیشتی این دسته از دانشجویان با مشکلی جدی روبهرو خواهد شد.
بیماری پرفسور هاوکینگ در سال ۱۹۶۳ تشخیص داده شد؛ یعنی دو سال پیش از آن که به او بورس تعلق گیرد. استیون میگوید: «آن بورس تحصیلی نقطه عطف زندگی من بود. معلولیت من بیشتر و بیشتر میشد ولی با کمک آن بورس توانستم به تحصیل خودم ادامه دهم.» پروفسور هاوکینگ به چندین مورد اشاره میکند که در فیلم مربوط به زندگی او به نمایش در آمد. وی ادامه داد: «در اواسط دهه ۸۰ میلادی در سوئیس بودم و در آنجا پزشکان تشخیص دادند که ذاتالریه دارم. سپس از همسرم پرسیدند که آیا او موافقت میکنند که دستگاههای کمک به زندگی را قطع کنند. اما دانشکده ما در کمبریج بود که دستور داد من را با یک پرواز چارتر به آنجا برگردانند. سپس عملی روی من انجام شد که زندگیام را نجات داد.»
هاوکینگ در ادامه میگوید: «یک آپارتمان در وست رود به من و خانواده من اختصاص داده شد و الان یک خوابگاه دانشجویی با اسم من در آنجا ساخته شده است. دانشکده ما یک آسانسور مجهز در ساختمان نصب کرد تا رفت و آمد من راحتتر شود.» پروفسور استیون هاوکینگ سال گذشته در چالش «سطل آب یخ» شرکت کرد و مبلغ قابل توجهی را نیز کمک کرد، این فیزیکدان مشهور حالا ۷۳ سال دارد و معتقد است اگر کمک دانشگاه کمبریج نبود، او هرگز نمیتوانست به جایی برسد.
اساتید و مسئولان دانشگاه کمبریج که در این مراسم حضور داشتند از تلاشهای پروفسور هاوکینگ قدرانی کردند. سر الن فِرشت رئیس گونویل و کیز گفت که ساختمانهای بیشتری را برای رفت و آمد معلولان آماده کرده است. او اضافه کرد: «من هنوز هم از استیون حمایت میکنم. سال ۱۹۶۵ به ما اطلاع دادند که او تا چند سال دیگر خواهد مرد و نخواهد توانست که پروژه خود را تکمیل کند. اما در کمال تعجب دیدیم که او ۵۰ سال دیگر نیز عمر کرده است. او زنده ماند و به یکی از مشهورترین فیزیکدانان تاریخ تبدیل شد. در سالهای اول، صدای استیون کاملا به گوش ما نمیرسید و فقط کسانی که او را میشناختند متوجه میشدند که او چه میگوید. اما خوشبختانه تکنولوژی به کمک ما آمد و توانستیم صدای او را واضح بشنویم.»
سایت علمی بیگ بنگ
نوشته استیون هاوکینگ و دغدغه های آن اولین بار در بامداد پدیدار شد.
بامداد – استیون هاوکینگ به تازگی توضیح داده است که چگونه یکی از معلمانش چشمهای او را به واسطه ریاضیات به سوی عالم هستی باز کرده است؛ در حالی که بقیه معلمان از آموزش وی خسته و دلسرد شده بودند.
به گزارش دیلیمیل به نقل از سرویس فناوری آنا، استیون هاوکینگ میگوید که «دیکران تهتا» معلمی بود که به او کمک کرد نخستین کامپیوترش را زمانی که فقط یک دانشآموز در مدرسه سنتآلبانز در هراتفوردشایر بود، بسازد. این فیزیکدان نظری خودش را یک دانشآموز تنبل با دستخط بسیار بد تعریف میکند که به یکباره با آشنایی با معلم ریاضیاتش زندگیاش از این رو به آن رو میشود و از همان موقع، زمینه آن فراهم میشود که وی نهایتا پروفسورای ریاضیاتش را از دانشگاه کمبریج بگیرد.
استیون در مراسم اهدای جوایز به معلمان جهانی «بنیاد وارکی» گفت: «همه چیز از زمان آشنایی با معلم ریاضیام شروع شد… عشق به موسیقی… عشق به تاریخ و بیشتر از بچههای دیگر عشق به علوم در من پایهگذاری شد.»
وی افزود: «در مدرسه من اصلا دانشآموزی خوبی نبودم. خیلی تنبل بودم و دستخطم خیلی بد بود و بسیاری از معلمها از دستم خسته شده بودند. در این شرایط بود که یک معلم الهامبخش وارد زندگیام شد». وی عنوان کرد: «کلاس وی بسیار هیجانانگیز بود و در مورد خیلی مسائل با هم بحث میکردیم. به لطف اوست که من توانستم تا مقطع پروفسورای ریاضی در کمبریج پیش بروم و بعد از آن زندگیام را صرف رمزگشایی از اسرار عالم هستی کردم.»
سایت علمی بیگ بنگ
نوشته معلمی که استیون هاوکینگ را دگرگون کرد اولین بار در بامداد پدیدار شد.
بامداد – استیون هاوکینگ میتواند نماد مقاومت و سختکوشی باشد. او با شرایط جسمی وخیم خود، همچنان در دنیای علم حرف برای گفتن دارد، هاوکینگ اما درد و دلهایی هم دارد.
تمام کسانی که این متن را میخوانند اگر هاوکینگ را بشناسند برای او احساس خاصی قائل خواهند شد. چندی پیش فیلمی در مورد زندگی او ساخته شد تا مشقتهای زندگیاش را بهتر منعکس کند. استیون هاوکینگ اخیرا گفته که در مورد یک چیز بسیار نگران است. او میگوید اگر دانشجویی به وضعیت من دچار شود در دنیای امروز بدون حامی و پشتیبان باقی خواهند ماند، زیرا دانشگاهها دیگر مانند قبل به این هزینهها اهمیت نمیدهند. بنابراین این دانشجویان نمیتوانند به راحتی وقت خود را صرف پژوهش و کسب علم کنند.
در دانشگاه کمبریج، جایی که او همیشه حضور داشته، مراسمی برای پنجاهمین سال حضور او در این دانشگاه انجام شد. او به «اسکلروز جانبی آمیوتروفیک» مبتلا است. استیفن میگوید: «از اواسط دهه ۶۰ میلادی بیماریاش وخیمتر شد و از همان موقع دانشکده [دانشکده گونویل و کیز دانشگاه کمبریج] مسیر را برای پیشرفت من هموار کرد. اما امروزه دیگر اوضاع متفاوت است. دانشگاهها دیگر مانند قبل به این شکل کمک نمیکنند.»
اما چرا استیون هاوکینگ تا این اندازه نگران است؟ دلیلش این است که بودجه تحصیلات تکمیلی دانشگاهها کم شده و همین مسئله باعث شده تا دست دانشگاهها در کمک به دانشجویان ناتوان بسته باشد. در حال حاضر ۵۳۰۰۰ دانشجوی معلول در انگلستان مشغول به تحصیل هستند و یک بودجه مخصوص به خود را دارند. اما از سال آینده قرار است که از بودجه آنها به شکل کاملا چشمگیری کاسته شود. بنابراین شرایط تحصیل و معیشتی این دسته از دانشجویان با مشکلی جدی روبهرو خواهد شد.
بیماری پرفسور هاوکینگ در سال ۱۹۶۳ تشخیص داده شد؛ یعنی دو سال پیش از آن که به او بورس تعلق گیرد. استیون میگوید: «آن بورس تحصیلی نقطه عطف زندگی من بود. معلولیت من بیشتر و بیشتر میشد ولی با کمک آن بورس توانستم به تحصیل خودم ادامه دهم.» پروفسور هاوکینگ به چندین مورد اشاره میکند که در فیلم مربوط به زندگی او به نمایش در آمد. وی ادامه داد: «در اواسط دهه ۸۰ میلادی در سوئیس بودم و در آنجا پزشکان تشخیص دادند که ذاتالریه دارم. سپس از همسرم پرسیدند که آیا او موافقت میکنند که دستگاههای کمک به زندگی را قطع کنند. اما دانشکده ما در کمبریج بود که دستور داد من را با یک پرواز چارتر به آنجا برگردانند. سپس عملی روی من انجام شد که زندگیام را نجات داد.»
هاوکینگ در ادامه میگوید: «یک آپارتمان در وست رود به من و خانواده من اختصاص داده شد و الان یک خوابگاه دانشجویی با اسم من در آنجا ساخته شده است. دانشکده ما یک آسانسور مجهز در ساختمان نصب کرد تا رفت و آمد من راحتتر شود.» پروفسور استیون هاوکینگ سال گذشته در چالش «سطل آب یخ» شرکت کرد و مبلغ قابل توجهی را نیز کمک کرد، این فیزیکدان مشهور حالا ۷۳ سال دارد و معتقد است اگر کمک دانشگاه کمبریج نبود، او هرگز نمیتوانست به جایی برسد.
اساتید و مسئولان دانشگاه کمبریج که در این مراسم حضور داشتند از تلاشهای پروفسور هاوکینگ قدرانی کردند. سر الن فِرشت رئیس گونویل و کیز گفت که ساختمانهای بیشتری را برای رفت و آمد معلولان آماده کرده است. او اضافه کرد: «من هنوز هم از استیون حمایت میکنم. سال ۱۹۶۵ به ما اطلاع دادند که او تا چند سال دیگر خواهد مرد و نخواهد توانست که پروژه خود را تکمیل کند. اما در کمال تعجب دیدیم که او ۵۰ سال دیگر نیز عمر کرده است. او زنده ماند و به یکی از مشهورترین فیزیکدانان تاریخ تبدیل شد. در سالهای اول، صدای استیون کاملا به گوش ما نمیرسید و فقط کسانی که او را میشناختند متوجه میشدند که او چه میگوید. اما خوشبختانه تکنولوژی به کمک ما آمد و توانستیم صدای او را واضح بشنویم.»
سایت علمی بیگ بنگ
نوشته استیون هاوکینگ و دغدغه های آن اولین بار در بامداد پدیدار شد.