وی ادامه داد: طبق بررسیها میزان مصرف روزانه قند و شکر هر فرد ایرانی روزانه 66 گرم است در حالی که بر اساس سبد مطلوب غذایی مصرف روزانه قند و شکر حدود 40 گرم توصیه شده است.
عبدالهی ادامه داد: تحقیقات زیادی نشان داده است که سرطان پانکراس، بیماری های کیوی، فشار خون بالا، بیماریهای قلبی، نقرس، آلزایمر از عوارض مصرف زیاد مواد قندی و شیرین هستند.
وی به افزایش مصرف روغن و چربی در کشور اشاره کرد و گفت: افزایش مصرف روغن و چربی به ویژه چربی های اشباع از طریق مصرف بیرویه فست فودها و غذاهای چرب و سرخ شده موجب افزایش شیوع بیماریهای غیر واگیر همچون سرطان، دیابت، بیماریهای قلبی و عروقی و فشار خون میشوند.
مدیر دفتر بهبود تغذیه جامعه وزارت بهداشت اضافه کرد: بر اساس مطالعات، سبد غذایی مطلوب که در سال 91 لحاظ شد، نشان داد که سرانه مصرف روزانه روغن و چربی 46 گرم است که از سبد مطلوب غذایی (معادل 35 گرم) بیشتر است.
مدیر اظهار داشت: به منظور فرهنگسازی و ارتقای سطح سلامتی مردم بسیج ملی آموزش همگانی تغذیه سالم با شعار کمپین ملی "غذای سالم" با هدف کاهش مصرف قند، نمک و چربی از اول دی ماه در کشور اجرا میشود.
هنگامی که واژهای وارد زبان میشود ولی مفهومی که واژه روی آن سوار است ساخته و پرداخته گویشوران آن زبان نیست احتمال ایجاد سوءتفاهم بسیار است. به ویژه هنگامی که کلمه برگزیده در زبان سابقه داشته باشد. به واژه "گفتمان" در مقابل مفهوم "دیسکورز" در جامعهشناسی مدرن توجه کنید! کمتر فارسی زبانی آن را برای همان مفهوم مدرن "دیسکورز" به کار میبرد بلکه اکثر گویشوران ما آن را واژه شیک جدیدی به معنی گفتوگو به کار میبرند. اینگونه است که مصادره مفاهیم در زبان مدرن فارسی بسیار رایج است.
نمونه دیگر کلمه "علم" است که در حدود 1300 سال پیش وارد زبان فارسی شد و معادل دانش بود. این روزه هم هر دو واژه علم و دانش کمابیش معادل هم در فارسی به کار میروند و فرهگنویسی فارسی اخیر گواه بر این است که ما از تفاوت مفاهیم علم و عالم در دنیای مدرن با آنچه مربوط به تاریح و گذشته ما است، غافلیم و همین باعث سوءتفاهمهای بسیار در سیاستگذاری علم و فناوری در ایران شده است و مانعی برای توسعه ما ایجاد کرده است. زبان ما هنوز تفاوت میان دانش و معرفت به معنی مجموعه دانستههای بشری و علم به معنی فرایندی نوین در جوامع بشری پیشرفته نیست که دانش و فرهنگ و معرفت جدید تولید میکند و این گواه بر این است که ما فارسیزبانان هنوز واقف به امر مدرن علم نشدهایم.
نمونه دیگر واژه انجمن است. در فرهنگهای فارسی به معنی گرد هم آمدن است. مثلاً فرهنگ معین آن را به معنی مجمع و مجلس میگیرد و نیز گروه افرادی که برای هدف مشترکی گرد هم جمع شوند مانند انجمن خیریه! فرهنگ جدیدتر سخن آن را به معنی سازمان یا کانونی میگیرد که اعضای آن در یک حرفه یا منافق مشترک فعالیت میکنند مانند انجمن خوشنویسان! به نظر میرسد در ذهن اکثر ما این معنیها غالب باشد. اما معنی مدرن آن در فارسی بسیار ظریف شده است. حتی ویکیپدیای فارسی که سعی کرده است به این معنی مدرن نزدیک بشود آن را جمعی با علایق صنفی تعبیر کرده است که هنوز با معنی انجمنی مانند انجمنهای علمی که دو وزارت علوم و بهداشت مجوز فعالیت میدهند بسیار متفاوت است. به همین دلیل وزارت علوم مثلاً به انحمنی به نام "انجمن فیزیکدانان ایران" مجوز نمی-دهد اما به انجمن فیزیک یا انجمن علوم فیزیکی چرا! همینطور به انجمن مروجان علم مجوز نمیدهد اما به انجمن ترویح علم چرا! میدانید چرا؟ انجمن مروجان علم باید برود به وزارت کشور و مجوز صنفی بگیرد. این اقعیتها را میشود نقد کرد و "گفتمانی" درباره نقد آن به راه انداخت اما تا زمانی که این گفتمان به واقعیتی اجرایی تبدیل نشده باید فقط به واقعیتها پرداخت و نقد را در حیطه واقعیت نگهداشت نه در حیطه گفتمان!
انجمنهای علمی قرار است واسطی باشند میان دانشگران یک رشته (به زبان متعارفتر اهل علم یک رشته)، که در عرف مدرن به آن اجتماع علمی آن رشته مینامند، و جامعه به معنای عام آن! در مورد علومی بنیادی مانند علوم پایه این تفکیک کاملاً روشن است اما در میان علوم کاربردی این تفکیک گاهی سخت میشود. مثلاً کارگروه اپتیک که از انجمن فیزیک منتزع شد و انجمن اپتیک و فوتونیک را تأسیس کرد به یک باره اوج گرفت. انواع کارکنان رشته اپتیک در جامعه به آن پیوستند که البته بنا بر آییننامههای وزارتی نمیتوانند عضو پیوسته باشند. به این ترتیب انجمنهای علمی با مجوز وزارت معنی بسیار خاص و حیطه اختیارات خاص و و ظایف خاصی دارند که آنها را از انجمنهای صنفی یا انجمنهای عامالمنفعه یا "هیئت"های محلی جدا میکند. بیتوجهی به این تمایزها بسیار سوءتفاهم در جامعه ما فارسیزبانان ایجاد میکند که باید کوشید از آن بر حذر بود و دچار آن نشد.
از طرف دیگر انجمن داری فعالیتی است بسیار پیچیده به خصوص در شرایط فرهنگی ما! توجه داشته باشیم انجمن-هایی که بیش از 80 سال در ایران فعالیت دارند، مانند انجمن فیزیک ایران، هنوز گرفتار مشکلات مدیریتیاند. ما هم اکنون بیش از 300 انجمن علمی در ایران داریم و بعید است بشود گفت بیش از 10 در صد آنها در حال قوام یافتن و بقیه هنوز در دوران نوباوگی و رشد انجمنیاند، نباید جز این هم انتظار داشت. موارد چندی هستند که وزارت از فعالیت آنها جلوگیری کرده است چون به چاله فعالیتهای صنفی افتادهاند. انجمن ترویج علم هم در شرایط سختی است که انتظار از آن را باید متناسب با سنش مهار کرد.
5454
شعر جزیی جدا نشدنی از زبان فارسی است و علاقه به شعر و شاعری حسی مشترک میان همه ایرانیان است، البته اگر یک عاشق واقعی شعر باشید و بخواهید مجموعهای عظیم از کتابهای دیوان را با خود حمل کنید بدون شک به مشکل برمیخورید. در اینجاست که فناوری دست دوستی را به سمت شما دراز کرده تا بتوانید به سادهترین حالت ممکن گنجینهای غنی از ادبیات پارسی را در اختیار داشته باشید. اپلیکیشن “دیوان” ساخته گروه HiSoft، پروژهای رایگان است که مجموعهای از آثار مهمترین مفاخر ایرانی در زمینه ادبیات را گردآوری کرده است. در ادامه نگاهی بر این اپلیکیشن خواهیم داشت تا با دیوان بیشتر آشنا شویم.
رابط کاربری دیوان بهگونهای طراحی شده است که حتی با اولین اجرا میتوانید به صورت کامل با بخشهای مختلف آشنا شوید و بهخوبی از آن بهره بگیرید. در ابتدای ورود میتوانید به صورت پیشفرض به کلیات پنج شاعر حافظ، سعدی، مولوی، سهراب و فروغ فرخزاد دسترسی داشته باشید. صفحه نخست دیوان به سه بخش تقسیم شده است: شعرای کلاسیک، شعرای معاصر و همچنین بخش سایر کتابها. در بخش شعرای کلاسیک میتوانید آثار شاعران گذشته ایران را در اختیار داشته باشید. البته این بخش شامل فال حافظه هم میشود که تفاوت آن با دیوان حافظ در ارایه تعبیر غزل در بخش زیرین هر شعر است. همانطور که از عنوان بخش شعرای معاصر مشخص است در این قسمت میتوانید به آثار شعرایی همچون سهراب سپهری، فروغ فرخزاد و … دسترسی داشته باشید. بخش سایر نیز برای کتابهای متفرقه قرار گرفته است که فعلا تنها محدود به قرآن کریم است.
با انتخاب نام هر شاعر میتوانید به مجموعه آثار آن شاعر دسترسی پیدا کنید، طراحی این بخشها به گونهای صورت گرفته است که به سادهترین صورت ممکن به آثار دسترسی داشته باشید.
همانطور که در ابتدا بیان شد دیوان به صورت پیشفرض آثار ۵ شاعر را قرار داده است، برای دسترسی به مجموعه آثار افراد دیگر میبایست آنها را دانلود کنید، برای دریافت کتابهای بیشتر میتوانید علامت + موجود در پایین صفحه را لمس کنید. پس از لمس به صفحهای جدید منتقل میشوید که در حال حاضر آثار ۲۴ شاعر کلاسیک و معاصر را در بر میگیرد. با انتخاب هر شاعر پنجرهای جداگانه به نمایش درخواهد آمد که در آن میتوانید اطلاعاتی از شاعر را بخوانید و همچنین مجموعه آثار آن شاعر را دانلود کنید. برای دانلود تنها کافیست علامت پیکان رو به پایین را لمس کنید.
دیگر بخشی که در صفحه اصلی میتوایند آن را بیابید، امکان جستجو در متن اشعار است. برای دسترسی به بخش جستجو دو راه وجود دارد، اول اینکه از بخش بالایی صفحه اصلی علامت ذرهبین را لمس کنید و مستقیما به بخش جستجو منتقل شوید. همچنین با فشردن ≡ و بازشدن بخش منو میتوانید به منوی جستجو مراجعه کنید. در بخش جستجو میتوانید کلمه کلیدی مورد نظر را تایپ کنید تا لیست اشعاری که شامل آن کلمه میشوند برایتان به نمایش دربیاید. البته اگر قصد دارید تنها در ابیات یک شاعر به جستجو بپردازید با لمس عبارت “جستجو در: همه شعرا”، شخص مدنظر را انتخاب کنید.
اگر در خواندن متون مشکل دارید و دوست دارید با فونتی بزرگتر به مطالعه بپردازید میتوانید با مراجعه به بخش تنظیمات، تغییرات مدنظرتان را اعمال کنید. برای دستیابی به منوی تنظیمات میتوانید علامت ≡ در بالای صفحه را لمس کنید و عنوان تنظیمات را انتخاب کنید. از دیگر بخشهای منوی اصلی دیوان میتوان به شعر تصادفی، اشعار برگزیده و درباره اشاره کرد.
بدون شک دیوان یکی از برترین اپلیکیشنهای کتاب خوانی فارسی است که به صورت انحصاری به موضوع ادبیات میپردازد. استفاده و دریافت تمامی آثار ارایه شده در این اپلیکیشن رایگان است، اما برای حمایت از سازندگان میتوانید به صورت دلخواه مبلغی را پرداخت کنید، همچنین اگر به جمع حامیان دیوان بپیوندید، تبلیغات اپلیکیشن نمایش داده نمیشوند.
هنگامی که واژهای وارد زبان میشود ولی مفهومی که واژه روی آن سوار است ساخته و پرداخته گویشوران آن زبان نیست احتمال ایجاد سوءتفاهم بسیار است. به ویژه هنگامی که کلمه برگزیده در زبان سابقه داشته باشد. به واژه "گفتمان" در مقابل مفهوم "دیسکورز" در جامعهشناسی مدرن توجه کنید! کمتر فارسی زبانی آن را برای همان مفهوم مدرن "دیسکورز" به کار میبرد بلکه اکثر گویشوران ما آن را واژه شیک جدیدی به معنی گفتوگو به کار میبرند. اینگونه است که مصادره مفاهیم در زبان مدرن فارسی بسیار رایج است.
نمونه دیگر کلمه "علم" است که در حدود 1300 سال پیش وارد زبان فارسی شد و معادل دانش بود. این روزه هم هر دو واژه علم و دانش کمابیش معادل هم در فارسی به کار میروند و فرهگنویسی فارسی اخیر گواه بر این است که ما از تفاوت مفاهیم علم و عالم در دنیای مدرن با آنچه مربوط به تاریح و گذشته ما است، غافلیم و همین باعث سوءتفاهمهای بسیار در سیاستگذاری علم و فناوری در ایران شده است و مانعی برای توسعه ما ایجاد کرده است. زبان ما هنوز تفاوت میان دانش و معرفت به معنی مجموعه دانستههای بشری و علم به معنی فرایندی نوین در جوامع بشری پیشرفته نیست که دانش و فرهنگ و معرفت جدید تولید میکند و این گواه بر این است که ما فارسیزبانان هنوز واقف به امر مدرن علم نشدهایم.
نمونه دیگر واژه انجمن است. در فرهنگهای فارسی به معنی گرد هم آمدن است. مثلاً فرهنگ معین آن را به معنی مجمع و مجلس میگیرد و نیز گروه افرادی که برای هدف مشترکی گرد هم جمع شوند مانند انجمن خیریه! فرهنگ جدیدتر سخن آن را به معنی سازمان یا کانونی میگیرد که اعضای آن در یک حرفه یا منافق مشترک فعالیت میکنند مانند انجمن خوشنویسان! به نظر میرسد در ذهن اکثر ما این معنیها غالب باشد. اما معنی مدرن آن در فارسی بسیار ظریف شده است. حتی ویکیپدیای فارسی که سعی کرده است به این معنی مدرن نزدیک بشود آن را جمعی با علایق صنفی تعبیر کرده است که هنوز با معنی انجمنی مانند انجمنهای علمی که دو وزارت علوم و بهداشت مجوز فعالیت میدهند بسیار متفاوت است. به همین دلیل وزارت علوم مثلاً به انحمنی به نام "انجمن فیزیکدانان ایران" مجوز نمی-دهد اما به انجمن فیزیک یا انجمن علوم فیزیکی چرا! همینطور به انجمن مروجان علم مجوز نمیدهد اما به انجمن ترویح علم چرا! میدانید چرا؟ انجمن مروجان علم باید برود به وزارت کشور و مجوز صنفی بگیرد. این اقعیتها را میشود نقد کرد و "گفتمانی" درباره نقد آن به راه انداخت اما تا زمانی که این گفتمان به واقعیتی اجرایی تبدیل نشده باید فقط به واقعیتها پرداخت و نقد را در حیطه واقعیت نگهداشت نه در حیطه گفتمان!
انجمنهای علمی قرار است واسطی باشند میان دانشگران یک رشته (به زبان متعارفتر اهل علم یک رشته)، که در عرف مدرن به آن اجتماع علمی آن رشته مینامند، و جامعه به معنای عام آن! در مورد علومی بنیادی مانند علوم پایه این تفکیک کاملاً روشن است اما در میان علوم کاربردی این تفکیک گاهی سخت میشود. مثلاً کارگروه اپتیک که از انجمن فیزیک منتزع شد و انجمن اپتیک و فوتونیک را تأسیس کرد به یک باره اوج گرفت. انواع کارکنان رشته اپتیک در جامعه به آن پیوستند که البته بنا بر آییننامههای وزارتی نمیتوانند عضو پیوسته باشند. به این ترتیب انجمنهای علمی با مجوز وزارت معنی بسیار خاص و حیطه اختیارات خاص و و ظایف خاصی دارند که آنها را از انجمنهای صنفی یا انجمنهای عامالمنفعه یا "هیئت"های محلی جدا میکند. بیتوجهی به این تمایزها بسیار سوءتفاهم در جامعه ما فارسیزبانان ایجاد میکند که باید کوشید از آن بر حذر بود و دچار آن نشد.
از طرف دیگر انجمن داری فعالیتی است بسیار پیچیده به خصوص در شرایط فرهنگی ما! توجه داشته باشیم انجمن-هایی که بیش از 80 سال در ایران فعالیت دارند، مانند انجمن فیزیک ایران، هنوز گرفتار مشکلات مدیریتیاند. ما هم اکنون بیش از 300 انجمن علمی در ایران داریم و بعید است بشود گفت بیش از 10 در صد آنها در حال قوام یافتن و بقیه هنوز در دوران نوباوگی و رشد انجمنیاند، نباید جز این هم انتظار داشت. موارد چندی هستند که وزارت از فعالیت آنها جلوگیری کرده است چون به چاله فعالیتهای صنفی افتادهاند. انجمن ترویج علم هم در شرایط سختی است که انتظار از آن را باید متناسب با سنش مهار کرد.
5454