امروزه برخی افراد به خصوص آنهایی که در سنین جوانی هستند، بیکاری و یا کم کاری خود را به گردن وضع جامعه، کم شانسی، نداشتن آشنا و پول و پارتی و … می اندازند. این افراد لازم است که عبارت سعی و تلاش را دوباره خوانی کنند. بودند و هستند کسانی که فعل توانستن را صرف کردند و با وجود محدودیت های فراوان، به موفقیت های بسیاری دست یافتند.
راه دوری نمی رویم، به نمونه های تاریخی و شخصیت های خارجی هم کاری نداریم. هر روز ساعت ۹ صبح در استودیو خبر شبکه یک حاضر می شود و اخبار ایران و جهان را به سمع و نظر بینندگان می رساند. متولد تیرماه است و متاهل و به تازگی ۳۵ سالگی را تجربه کرده است. جراح قلب نشد اما مهندس، حقوقدان، مترجم و با زحمت و ممارست بسیار به جرگه گویندگان خبر وارد شد. فرصتی فراهم شد تا با شعله رزمجو گفت و گویی داشته باشیم.
خانم رزمجو، اندکی از گذشته خود بگویید تا وارد سوال های دیگر شویم؟
شهر و زادگاه من چالوس است. قبل از اینکه به مدرسه و کلاس اول بروم با کمک پدر و مادر و البته علاقه خودم شروع به خواندن دیوان پروین اعتصامی و روزنامه اطلاعات کردم. نوشتن بلد نبودم اما چون حروف را می شناختم می توانستم متون چاپی را بخوانم.
در دبستان اهل شیطنت و شلوغ کاری بودید؟
نه ، همیشه میز اول می نشستم و همین که معلم سوال می کرد از همه زودتر دستم را برای جواب دادن بالا می بردم. اهل دعوا و شیطنت نبودم. تا پایان دبیرستان هم جزو شاگرد ممتازهای مدرسه بودم. در کُل، یک بچه مثبت درسخوانِ لج درآر.
دوست داشتی چه کاره بشوی؟
همیشه دوست داشتم جراح قلب بشوم. برای همین دیپلم تجربی آن هم با معدل بالای ۱۹ گرفتم. خواست خدا بود که پزشکی قبول نشدم چون اصلاً طاقت دیدن خون و دست و پای شکسته ندارم. اگر خون ببینم از حال می روم. به هر صورت قسمت شد به دانشگاه ارومیه رفته و مهندسی کشاورزی با گرایش خاک شناسی بخوانم. فوق لیسانس خاک شناسی را از اهواز گرفتم و از سال ۱۳۸۶ در حالی که تنها ۲۶ سال داشتم به تدریس دروس پایه و تخصصی خاک شناسی در دانشگاه شیراز مشغول شدم.
با این سن کم، ارتباط دانشجویان با شما چگونه بود؟
خیلی جالب بود. روزهای اول تدریس، دانشجویان تصور می کردند که من هم مانند خودشان دانشجو هستم و منتظر ورود استاد می شدند و وقتی می دیدند که یک نفر هم سن و سال خودشان قرار است تدریس کند برایشان تازگی داشت. همزمان با تدریس، تصمیم گرفتم که در رشته کارشناسی حقوق در همان دانشگاه تحصیل کنم. باز جالب این بود که با برخی از دانشجویان خودم در دروس عمومی همکلاس شده بودم. در حال حاضر هم مشغول گذراندن دروس حقوق در مقطع فوق لیسانس هستم.
چه شد که به شغل گویندگی و اجرای برنامه های رادیو و تلویزیونی مشتاق شدید؟
سال ۱۳۸۶ صدا و سیمای شیراز برای جذب گوینده خبر فراخوان استانی داد. من هم ثبت نام کردم ، تست دادم و خوشبختانه از میان ۱۳۰۰ نفر شرکت کننده تنها دو نفر پذیرفته شدند که یکی من بودم. بعد از مدتی آموزش، در رادیو شیراز مشغول به کار شدم. در خبر شیراز، بخش خبر انگلیسی را با کمک برخی همکارانم راه اندازی کردم. در این بخش هم گزارش انگلیسی تهیه می کردم و هم دبیر و گوینده انگلیسی بودم. برخی از کارهای خبری من امتیاز بالایی را در واحد ارزیابی اخبار احراز کرد و در سال ۱۳۹۰ با افتتاح استودیوی خبر ۳۰ / ۲۲ به تهران فراخوانده شده و گوینده خبر شبکه ۲ ساعت ۳۰ / ۲۲ شدم.
اولین اجرایی را که مقابل دوربین خبر نشستی چگونه بود؟
استرس اولین اجرا را هیچگاه فراموش نمی کنم، در چهره خود همه چیز را عادی نشان می دادم اما پنجه های پایم مانند بید می لرزید. اما با کمک خدا، خبر را بدون نقص اجرا کردم.
الگوی اجرا و خبرخوانی شما چه کسی بود؟
من از تمام پیشکسوتان خبر و گویندگان باسابقه نکته ای را یاد می گرفتم. زحمات و ممارست های بسیاری در این بخش داشتم. از همه بیشتر علاقه مند به اجرای خبر خانم شریفی مقدم بودم.
آیا احساس می کنی که گوینده خوب و قابلی شده ای؟
این قابلیت به انتخاب و نظر مردم مربوط می شود. این مردم هستند که تعیین می کنند یک گوینده خوب و مسلط است یا نه. هر اندازه که یک گوینده خبر بتواند بیشتر مخاطب خود را به دنبال کردن اخبار تشویق کند به نظر من موفق تر است. گوینده خبر نباید از موضع بالا و برتری برای مخاطب خبر بخواند چرا که مخاطب چنین حس و غروری را نمی پسندد، لذا دلزده می شود و پیگیری خبر را رها می کند.
برخی افراد می گویند که گویندگان خبر از حقوق دریافتی خوبی برخوردار هستند. آیا درست است؟
نه اتفاقاً گویندگی خبر برای کسی که به دنبال درآمد بالا هستند شغل مناسبی نیست. حقوق این شغل هم مانند بقیه مشاغل رسانه ای است و به تنهایی کفایت یک زندگی و معیشت خوب و بی دغدغه را نمی کند. فقط چون صاحب تصویر و صدا می شوی بقیه فکر می کنند که از حقوق خیلی بالایی برخوردار هستی.
و سخن پایانی؟
من به تمام دخترها و پسرهای جوان توصیه می کنم که به توانایی و ظرفیت های درونی شان توجه کنند و به دنبال شغل و آینده ای بروند که می توانند از آن لذت ببرند و برای جامعه مفید و موثر باشند. بیکاری بهانه است، جوانان به توانایی های خود اعتماد کنند. فرصت های شغلی در این جامعه بسیار است فقط باید به توانایی هایمان نگاه کنیم. دیگر اینگه در هر شغلی حتی مشاغل ساده اگر ممارست و پشتکار باشد حتماً موفقیت دور از دسترس نخواهد بود.
منبع: جام جم آنلاین
