فرهاد ظریف لیبروی تیم ملی والیبال گفت بزرگ ترین آرزوی وی حضور در المپیک بوده که این آرزو با نظر سرمربی آرژانتینی تیم ملی از وی گرفته شد.
بعد از انتخاب لیست تیم ملی والیبال ایران برای المپیک غیبت فرهاد ظریف بیشترین عکس العمل ها را به همراه داشت. مردی که ۱۶ سال پیش کار خود را به عشق حضور در المپیک آغاز کرد اما در آخرین لحظه این رویا را از دست داد. ظریف لمس این رویا را از دست داد و پس از این اتفاق تلخ برای خودش و والیبال دوستان درباره حس و حال خود گفت:« بعد از خط خوردن از تیم ملی و نبودنم کنار دوستانم در خلوت خودم خیلی گریه کردم. خیلی سخت است، اما جلوی بچه ها خودم را کنترل کردم. آقای لوزانو و سیچلو را بغل کردم و از آنها تشکر کردم. برای همه نه تنها برای من این خداحافظی سخت بود. یک اتفاق ملی است و بحث شخصی نیست. شاید مهدی مرندی خیلی به نسبت من آماده تر باشد. متاسفانه مسابقات المپیک به نحوی است که چون تنها باید ۱۲ نفر داخل دهکده باشند و مربی نمی تواند ۲ لیبرو با خود همراه داشته باشد و مجبور است که یکی را انتخاب کند حتی در المپیک آسیایی هم همین شرایط حاکم است و سرمربی تیم ملی والیبال تنها یک لیبرو می تواند با خود ببرد. آدم دلش می گیرد، بغض همه جای آدم را می گیرد.»
جدایی فرهاد ظریف از همسرش
او در سال هایی که پیراهن تیم ملی را بر تن داشت مشکلات ریز و درشتی را پشت سر گذاشت که این مشکلات به زندگی شخصی او هم ورود کرد. ظریف این طور تعریف می کند که:« من از همسرم جدا شدم و همیشه سعی داشتم زندگی شخصی ام را از زندگی ورزشی ام جدا کنم؛ ثانیه به ثانیه در تیم ملی بودم و هرگز حتی ثانیه ای تاخیری در تمرینات نداشتم و خود آقای لوزانو در جریان کامل این قسمت از زندگی من بودند، بعضی تایم ها من با ترمه(دخترش) در زمین حضور پیدا می کردم، با دخترم رابطه خیلی خوبی دارم. همه، تمام تلاششان را برای حضورم انجام دادند اما خب در لیگ جهانی آسیبی برای انگشتم ایجاد شد که ۲ هفته در ایران تمریناتم را انجام می دادم اما در ژاپن ۵ بازی اول را بازی کردم و در ۲ بازی پایانی که خیلی برای تیم ملی مهم نبود و قبل از آن صعود کرده بودیم، صبح بازی به آقای لوزانو گفتم که اوضاع جسمی خوب نیست و مهدی مرندی بیشتر می تواند کمک کند اما من در کنارتان در زمین هستم و هر پوئنی که بخواهید من از جان و دل برایتان مایه می گذارم و از آن زمان به بعد تقریبا نیمکت نشین شدم.»
او در ادامه می گوید:« همانطور که گفتید من از سال ۱۳۷۹ وارد زمین ۱۲ هزارنفر آزادی شدم، آن زمان شرایط مثل امروز نبود، سفرها، تمرینات، اردوهای تدارکاتی، تیم اسپانسر نداشت، سفرهای داخلی را با اتوبوس می رفتیم و شرایط سختی در تیم حاکم بود. زمان خوبش بودم، زمان بدش بودم و همه جوره گرمی و سردی هایش را چشیدم. آنقدر که برای تیم ملی وقت گذاشتم برای خانواده ای که یک زمانی داشتم، وقت نگذاشتم. شاید یکی از دلایل جدایی من از همسرم همین بود که هیچ وقت نبودم. در بازی های آخر تیم ملی ما به ۳ قاره سفر کردیم و در یک ماه اصلا در کنار خانواده هایمان نبودیم.»
بزرگترین آرزوی لیبرو خاطره انگیز والیبال ایران در صندوقچه خاطرات او جای گرفت. ظریف بزرگترین رویای ورزشی خود را حالا دست نیافتنی می بیند:« تنها اتفاقی که دوست داشتم و دارم به آن برسم و تازه خبردار شدم که نمی توانم در آن باشم، باید بگذارم درون صندوقچه خاطراتم، حضور در المپیک ۲۰۱۶ ریو بود. به نظر مسئولین فدراسیون والیبال احترام می گذارم اما بعد از زحمت ۱۲ ساله واقعا نمی توانم به تنها آرزویم ورزشی ام طی این سال ها برسم، جایگاه خیلی بزرگی، نه تنها ورزشکاران ایران بلکه تمام ورزشکاران دنیا دوست دارند در این جایگاه حضور داشته باشند. ۳ دوره در مقدماتی اش شرکت کردم، ۲ دوره گذشته تیم ملی انتخاب نشد، در دوره جدید شرکت کردم تا در المپیک شرکت کنم و بعد کارم را در تیم ملی به پایان برسانم اما خب قسمت این بود که حضور نداشته باشم و مطمئنم که نمی توانم بازی ها را نگاه کنم.»
فرهاد ظریف و دخترش ترمه
رابطه فرهاد ظریف با دخترش
ظریف مثل تمام پدرها رابطه فوق العاده نزدیک و صمیمی با دخترش دارد اما او از ذهنیات ترمه در مورد کار خود راضی نیست. او می گوید:« بعد از مسابقات جهانی به مشهد رفتم و دخترم ترمه را دیدم و لحظات خوبی در کنار هم داشتیم، خیلی حالم خوب بود. دخترم به من می گوید که دلم برایت تنگ می شود و من از شغل ات متنفرم و این خیلی من را اذیت می کند. این صحبت خیلی آدم را اذیت می کند و هیچ کاری اش نمی شود کرد. می گوید دوست داشتم راننده اتوبوس باشی چون صبح می روی و عصر به خانه برمی گردی…»
رفت و آمدهای ظریف به تیم ملی کمی پر حرف و حدیث شده بود و گفته می شد او چندین بار خداحافظی کرده و بازمی گردد. او این موضوع را رد می کند:« من فقط یک بار آن هم سال ۲۰۱۳ زمان حضور آقای ولاسکو و با اجازه ایشان از تیم ملی خداحافظی کردم. ۲ بار پیش از آن از تیم ملی کنار گذاشته شدم. در بازی های ژاپن بعد از بوسیدن چهارگوشه زمین که فکر کنم من جز اولین یا دومین نفری بودم که این کار را انجام دادم و از والیبال خداحافظی کردم. یک بار توسط آقای گائیچ کنار گذاشته شدم و توسط مرحوم معدنی دوباره به تیم ملی دعوت شدم و دوباره کنار گذاشته شدم و ۲ سال زمان آقای ولاسکو آمدم و دوباره ۲، ۳ سال در تیم ملی حضور داشتم در جام قهرمانان در سال ۲۰۱۳ در کشور ژاپن همانطور که گفتم چهارگوشه زمین را بوسیدم و رسما از والیبال خداحافظی کردم. آقای ولاسکو که رفتند آقای کواچ آمدند دقیقا من را خواستند و پس از صحبت هایی که با هم و با حضور آقای داورزنی انجام دادیم دوباره از من خواسته شد که برگردم و من هم برای کمک به تیم ملی بازگشتم. من ۳ بار از لیست تیم ملی خط خوردم و رسما یک بار از تیم ملی خداحافظی کردم.»
لیبرو نه چندان بلندقد تیم ملی چهره محبوبی در چند سال اخیر نشان داده است و می گوید:« تمام مقام ها چه سیاسی، چه ورزشی و … که هر کسی دارد به نظرم خدا نصیب مان کرده است به هر حال همه ما انسان هستیم و اینکه یک آدم سیاستمدار یا ورزشکار معروفی می شود آن فقط یک جایگاه زودگذر است، آن چیزی که در دل مردم می ماند این است که مردمی باشیم. سعی کردم که همیشه با مردم باشم و در کنارشان قرار بگیرم.»
او در پایان درباره شرایط هواداری معتقد است:« در این سال ها شرایط حمایتی هواداران والیبال به نسبت سال های گذشته متفاوت شده است و یک مسائلی پبش آمده که قبل ها در فرهنگ ما نبوده است. یک طرف قضیه برد و باخت ماست و طرف دیگر مردم، قطعا با باختمان استرسی بر تیم حاکم خواهد بود اما بحث دیگری که وجود دارد این است که پس از باخت مان در صفحات مجازی مردم به ما کم لطفی می کنند. صحبت هایی و نوشته هایی را در صفحات اینستاگرام می بینیم که در شأن والیباست های ایرانی نیست.»