به گزارش جام جم آنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران، کارشناسان به تازگی دریافتند که در دندانی و پستانک کودکان مواد پلاستیکی سمی در اکثر برندها وجود دارد که می تواند باعث ابتلای آنها به بیماری هایی چون اوتیسم، دیابت و سرطان شود.
محققان اعتقاد دارند مواد پلاستیکی داخل دندانی و پستانک باعث اختلالات هورمونی در بدن نوزاد و ابتلای او به انواع بیماری های مزمن می شود.
متخصصان انجمن شیمی ایالات متحده با آزمایش بر روی پستانک ها و انواع دندانی ها از برندهای مختلف و مشهور جهانی در 100درصد آنها مواد پلاستیکی و شیمیایی سمی و خطرناک را کشف کرده اند که این مواد در سایر صنایع از جمله بطری های آب معدنی و ظروف یکبار مصرف به کار می رود و اکنون تلاش های جهانی برای متوقف کردن ساخت مصنوعات پلاستیکی با این مواد اولیه در حال اجرا است.
از جمله مواد سمی که کارشناسان در پستانک و دندانی پیدا کردند می توان BPA، BPSو BPF را نام برد که جزو مواد خطرناک برای سلامت بدن انسان طبقه بندی شده اند.
خبرگزاری آریا-پژوهشگران به تازگی دریافته اند کمبود ویتامین دی در دوران بارداری خطر ابتلای کودکان به بیماری اوتیسم را افزایش می دهد.
به گزارش خبرگزاری آریا،پروفسور جان مک گرث از اساتید موسسه مغز کویینز لند استرالیا و همکارانش به بررسی ارتباط بین کمبود ویتامین دی در زنان باردار و خطر ابتلای کودکان به بیماری اوتیسم پرداختند و در تحقیقات خود از چهار هزار و 229 زن باردار و کودکان آنها نمونه خون گرفتند. محققان می گویند کودکان زنان بارداری که کمبود ویتامین دی داشته اند ، تا سن شش سالگی بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری اوتیسم قرار دارند و بیماری اوتیسم در کودکانی که مادرانشان در دوران بارداری کمبود ویتامین دی داشتند در مقایسه با مادرانی که از سطح کافی ویتامین دی در دوران بارداری برخوردار بودند ، بیشتر است. این محققان می گویند با توجه به این یافته جدید می توان گفت مصرف مکمل های ویتامین دی می تواند خطر بروز اختلالات ناشی از بیماری اوتیسم را کاهش دهد. این بررسی ها همچنین نشان داد سطح پایین ویتامین دی می تواند رشد مغزی را نیز مختل کند. به گزارش خبرگزاری شینهوا از سیدنی، با اطمینان از سطح مناسب و کافی ویتامین دی در مادران باردار ، از بروز اختلالات ذهنی جدی نظیر اوتیسم در کودکان پیشگیری کنیم.
اوتیسم در بزرگسالی به سختی تشخیص داده میشود و معمولا برای تشخیص آن؛ ارتباطات اجتماعی، هوش اجتماعی و استدلال افراد مورد بررسی قرار میگیرد.
اختلال اوتیسم یک اختلال رشدی است که در حدود یک سالگی بروز کرده و بعد از سه سالگی بیش از قبل خود را نشان میدهد. کودک مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و تعاملات اجتماعی دچار مشکل است. مطالعات نشان دادهاست که اثر این اختلال در اجتماعی شدن و گسترش مهارتهای ارتباطی تا زمان بزرگسالی این کودکان باقی میماند. به علاوه، تعداد زیادی ازاین کودکان در دوره نوجوانی و بزرگسالی به علایم و اختلالات روانپزشکی بیشتری مبتلا میشوند.
تشخیص اوتیسم در بزرگسالی بسیار مشکل است و معمولا برای تشخیص سه مورد؛ ارتباطات اجتماعی، هوش اجتماعی و تفکر و استدلال آنها مورد بررسی قرار میگیرد.
بزرگسالان مبتلا به اوتیسم به طور کلی دارای مشخصههای زیر هستند:
در انجام کارهای گروهی مشکل دارند.
هسته مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است اما در بعضی موارد رفتارهای خود آزاری و پرخاشگری نیز دیده میشود. در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن)، پاسخهای غیر معمول به افراد، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده میشود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیتهای غیر معمول مشاهده شود.
گروهی از پژوهشگران دانشگاه کینگ لندن، اسکن مغزی سریعی ارایه کردهاند که میتواند با ۹۰ درصد دقت، اوتیسم در بزرگسالی را ظرف فقط ۱۵ دقیقه تشخیص دهد. محققان دانشگاه کینگ از اسکن ام آ ر آی برای تصویر برداری از ماده خاکستری مغز استفاده کرده و سپس یک شیوه تصویر برداری جداگانه برای تبدیل این تصاویر اسکن شده به تصاویر سه بعدی بکار میگیرند تا الگوریتمهای رایانهای ساختار، شکل و ضخامت این ماده را ارزیابی کنند. این اندازه گیریهای پیچیده به کمک رایانه میتواند به سرعت نشانگرهای زیست شناختی را برای ارزیابی اینکه آیا فردی اختلال طیف اوتیسم دارد یا خیر نشان دهد. به گفته این دانشمندان این یافته مهمی است که محققان امیدوارند در آینده به غربالگری برای اوتیسم در کودکان منجر شود.
گردآوری: مجله اینترنتی ستاره
عوامل خاصی میتوانند خطر ابتلا به بیماری اوتیسم را افزایش دهند:
علت بیماری اوتیسم به درستی شناخته نشدهاست اما محققان بر این باورند که این اختلالات در ساختار مغز است که کارکرد درست آن را تحریک میکند. یک مطالعه جدید در مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا در نیویورک نشان میدهد که کودکان و نوجوانان مبتلا به اوتیسم در مغز خود سیناپس بیش از حد دارند. محققان سیناپس بالاتر در مغز کودکان مبتلا به اوتیسم را مورد بررسی قرار دادند و دریافتند شرایط رشد و نمو مغز است که با مشکلات رفتاری، اجتماعی و ارتباطات در کودکان در ارتباط است.
برخی دیگر از محققان بینظمی موجود در سطح انتقال دهندههای عصبی مانند دوپامین و سروتونین را علت بیماری اوتیسم میدانند.
محققان به این نتیجه رسیدند زنانی که هنگام بارداری در معرض یا در نزدیکی سموم یا کودهای شیمیایی قرار دارند یا در مزارعی که از این سموم استفاده میکنند، کار یا زندگی میکنند به احتمال بیشتری فرزندانی اوتیسمی به دنیا میآورند. با توجه به نتایج پژوهشها، احتمال اینکه کودک این مادران به اوتیسم مبتلا شود، دوسوم بیشتر از فرزند مادرانی است که در دوره بارداری در معرض این سموم قرار نداشتهاند.
دکتر آلیس مائو، استادیار روانپزشکی در کالج بیلور در هوستون بیان میکند که آفتکشها با بیماری اوتیسم ارتباط تنگاتنگی دارند. دانشمندان معتقدند که شاید فردی که از لحاظ ژنتیکی مستعد ابتلا به اوتیسم باشد، با قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی موجود در حشرهکشها و تاثیرات منفی آنها به این بیماری مبتلا شود.
بررسیها نشان میدهد نفس کشیدن مادر در دوران بارداری و کودک در سالهای ابتدای زندگی در هوای آلوده نیز، خطر ابتلای کودک به اوتیسم را تا 65 درصد افزایش میدهد.
شواهدی وجود دارد مبنی بر این که تغییرات ژن، یکی از دلایل ابتلا به اوتیسم است. همچنین مشاهده شدهاست در خانوادههایی که یک کودک مبتلا به اوتیسم وجود دارد، خطر اینکه کودکی دیگر با این بیماری داشته باشند بیشتر است. همچنین مطالعهای که بر روی دوقلوها انجام شده، حاکی از آن است که اگر یکی از دو قلوها مبتلا به این اختلال باشد احتمال اینکه دیگری نیز مبتلا باشد ۹۰ درصد است. همچنین خیلی غیرمعمول نیست که پدر و مادر و یا سایر اقوام نزدیک کودک مبتلا به اوتیسم، در ارتباط با دیگران و … مشکلاتی داشته باشند.
برخی بررسیها میگویند احتمال به ارث رسیدن اوتیسم از خانواده مادری بیشتر از خانواده پدری است اما در هر حال محققان شکی ندارند که ژنها یکی از اصلیترین دلایل اوتیسمی شدن کودکان است و 90 درصد قربانیان این بیماری به دلایل ژنتیکی به آن دچار شدهاند. اغلب افراد تصور میکنند بیماری اوتیسم قابل پیشبینی نیست اما پزشکان بر این باورند که با مشاوره ژنتیک پیش از بارداری تا اندازه زیادی میتوان احتمال اوتیسمی شدن کودک در آینده را پیشبینی کرد؛ البته آنها هنوز هم تاکید میکنند که نمیتوان خطر ابتلای کودک به اوتیسم را صددرصد پیشبینی کرد.
محققان هنوز بر علت ارتباط سن والدین در افزایش خطر ابتلا به اوتیسم به نتیجه نهایی دست نیافتهاند اما این احتمال را میدهند که مربوط به جهشهای ژنتیکی باشد که با افزایش سن پدر و مادر از طریق اسپرم و تخمک آنها این اتفاق روی میدهد. بااین حال تحقیقات بیشتری در این رابطه مورد نیاز است.
مادران نوجوان: بالا رفتن سن مادر از 40 سال خطر اوتیسمی شدن کودکش را تا 15 درصد افزایش میدهد اما محققان میگویند مادرانی که بیش از اندازه کمسن و سال هستند هم نمیتوانند بچههای سالمی را به دنیا بیاورند. از نظر آنها مادران نوجوان 18درصد بیشتر از دیگر زنان احتمال دارد که کودکی اوتیسمی به دنیا بیاورند. از نظر محققان برخی بیماریهایی که از ابتدای تولد با فرزند همراه است هم میتواند حاصل کمسن بودن مادر باشد.
پدرهای مسن: به باور پژوهشگران، گرچه پیر بودن پدر به اندازه بالا بودن سن مادر در سلامت فرزندان تاثیر ندارد اما بیماری اوتیسم از جمله اختلالاتی است که پیر بودن اسپرمهای پدر میتواند خطر ابتلا به آن را بیشتر کند. به باور محققان، فرزند مردهایی که بعد از 50 سالگی پدر میشوند به احتمال 66 درصد بیشتر از کودکانی که پدرشان در دهه 20 زندگیشان و 28درصد بیشتر از بچههایی که پدرشان در دهه 40 پدر شدند، به بیماری اوتیسم مبتلا میشوند.
اختلاف سنی زیاد پدر و مادر: اختلاف سنی همسران هم در سالم بودن یا اوتیسمی شدن فرزندانشان تاثیرگذار است. به باور محققان، والدینی که اختلاف سنی زیادی با هم دارند، بیشتر احتمال دارد که فرزندی اوتیسمی به دنیا بیاورند. پدرانی که بین 35 تا 44 سالگی قرار دارند، اگر همسرشان 10 سال از خودشان جوانتر باشد، ممکن است صاحب کودکی اوتیسمی شوند؛ البته مادرانی هم که در دهه 30 زندگیشان قرار دارند، اگر همسرشان 10 سال یا بیشتر از خودشان کوچکتر باشد، احتمال دارد که کودکی اوتیسمی به دنیا بیاورند.
کمبود آهن میتواند خطر اوتیسمی شدن کودک را تا پنج برابر بالا ببرد. همچنین مادران دیابتی هم احتمال دارد فرزندی اوتیسمی به دنیا بیاورند. به باور محققان فرزند زنانی که از هفته 26 بارداری به بعد به دیابت بارداری دچار میشوند، 63 درصد بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به بیماری اوتیسم قرار میگیرد.
نوزادانی که در رحم مادر در معرض برخی از داروهای خاص قرار دارند، از جمله والپروئیک اسید و تالیدومید، خطر ابتلا به اوتیسم در آنها بسیار افزایش مییابد.
شاید در دوره نوزادی و نوپایی، والدین بچههای اوتیسمی نتوانند میان فرزند خود و کودکان سالم تفاوتی پیدا کنند اما بچههای اوتیسمی دچار نوعی معلولیت ذهنی هستند که معمولا در سه سال اول زندگی خود را نشان نمیدهد. آنها بهخاطر ابتلا به این اختلال عصبی، نمیتوانند مثل کودکان دیگر ارتباط برقرار کنند و بسته به درجه بیماریشان در تفکر، مهارتهای اجتماعی و بهکارگیری زبان هم دچار مشکل هستند. سن طلایی درمان اوتیسم تا قبل از 5 سالگی است و برای تشخیص صحیح علایم اختلال رشدی اوتیسم، کودک باید توسط یک متخصص روانپزشکی اطفال و یک متخصص مغز و اعصاب اطفال ویزیت شود و در صورت اوتیستیک بودن به طور فشرده تحت خدمات گفتاردرمانی و کاردرمانی قرار گیرد.
گردآوری: مجله اینترنتی ستاره
علائم بیماری اوتیسم از 9 ماهگی قابل تشخیص است و به اختلال در تعاملات اجتماعی، اختلال در ارتباطات کلامی و بروز رفتارهای تکراری تقسیم میشود.
بیماری اوتیسم یا درخودماندگی یک اختلال عصبی روانشناختی است که تاکنون علت مشخصی برای آن مطرح نشدهاست و به عواملی مانند ژنتیک، زایمان زودرس، مصرف سیگار در دوره بارداری، ضربههای مکرر داخل رحمی اشاره میشود و آن را به زندگی شهر نشینی یا وجود مادران به اصطلاح یخی (ناتوان در برقراری ارتباط با نوزاد) مرتبط میدانند. بروز این اختلال از سن یک تا یک و نیم سالگی، بوده و علائم بیماری اوتیسم معمولا از 9 ماهگی قابل تشخیص است.
مهارتهای ارتباطی و اجتماعی مختل
یکی از مهمترین علائم بیماری اوتیسم این است که سطح طبیعی مهارتهای ارتباطی و اجتماعی این بیماران از سطح میانگین بسیار کمتر است. کودک مبتلا به اوتیسم حتی اگر کلام داشته باشد، نمیتواند درست ارتباط برقرار کند و گفتارش جهت دار نیست و ارتباطشان غیر موثر و یکطرفه است. ممکن است محتوای کلام با سنش متناسب نباشد یا بدون توجه به صحبت های دیگران فقط در مورد علایق خود صحبت کند. در واقع کودک مبتلا به اوتیسم نمیتواند تبادل اطلاعات کند. این کودکان به لبخند یا خستگی دیگران توجهی ندارند، نمیتوانند نوبت را رعایت کنند و از گروه همسالان خود دوری میکنند. آنها علاقهای به برقراری تماس فیزیکی حتی با خواهر و برادر خود نشان نمیدهند.
تاخیر در تکلم
یک کودک طبیعی در یک سالگی میتواند تک کلمه ادا کند و در 1.5 سالگی 3-2 کلمه را با هم ترکیب میکند اما کودکان مبتلا به اوتیسم یا کلام ندارند یا در مقایسه با سنشان دچار تاخیر کلامیاند یا کلام دارند اما معنیدار نیست و کلام دیگران را تکرار میکنند. گاهی تکرار طوطی وار جملات بلند مانع میشود والدین تاخیر در تکلم را بپذیرند. این کودکان برای اشاره به چیزی که نیاز دارند از دستشان کمک میگیرند.
استفاده اشتباه از ضمایر
از دیگر علائم بیماری اوتیسم این است که کودک مبتلا به اوتیسم ضمایر را به صورت نابهجا استفاده میکند؛ شناختی از «من» ندارد و خود را با نام صدا میزند.
واژه سازی
یکی دیگر از علائم بیماری اوتیسم واژهسازی است. ممکن است واژه سازی به شکل بازی در کودکان عادی هم دیده شود اما جایگزین کردن همیشگی واژه ها، مختص مبتلایان به اوتیسم است. مثلا کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است همیشه به «باب اسفنجی»، «بنگی» بگوید.
عدم ارتباط چشمی
این کودکان اغلب ترجیح میدهند تنها باشند و از تماس چشمی اجتناب کنند. هر چه اختلال شدیدتر باشد میزان تماس چشمی پایینتر است.
عدم توانایی همزادپنداری با دیگران
کودک مبتلا به اوتیسم میتواند مادرش را بغل کند و ببوسد یا دلیل گریهاش را جویا شود اما در سنین بالاتر که انتظارها از او بیشتر میشود، ممکن است در این زمینه دچار مشکل شود. کودک مبتلا به اوتیسم توانایی ذهن خوانی ندارد؛ نمیتواند به محیط توجه کند یا خود را جای دیگران بگذارد و احساسات دیگران را درک کند.
سرگرم شدن طولانی مدت با یک بازی یا وسیله
کودک طبیعی چون محرکهای مختلف را آزمایش میکند، مدت توجه کوتاهی دارد اما یکی از علائم بیماری اوتیسم این است که کودک مبتلا به اوتیسم ساعتها یک بازی تکراری انجام میدهد.
این کودکان به چرخیدن یا به وسایلی که میچرخد مثل پنکه و لباسشویی علاقمند هستند و ممکن است ساعتها خود را با تماشای آنها سرگرم کنند. ممکن است زنجیری را تکان دهند یا به موسیقیهای ثابت واکنش و علاقه شدید نشان دهند.
عدم توانایی انجام بازی نمادین
از دیگر علائم بیماری اوتیسم میتوان به این موضوع اشاره کرد که این کودکان بازیهای تخیلی ندارند. کودکان از 1.5 تا 2 سالگی وارد بازی های نمادین میشوند؛ مثلا ممکن است از یک تکه پازل به عنوان لیوان چای استفاده کنند یا عروسک شان را روی پا بگذارند و تکان دهند. این بازی ها به رشد طبیعی کودک کمک می کند اما مبتلایان به اوتیسم این توانایی را ندارند.
گاهی کودکان مبتلا به اوتیسم نبوغ خاصی در برخی مسایل دارند
متاسفانه دو سوم کودکان مبتلا کم توان ذهنی هستند و یک سوم آنها هوش معمولی دارند. برخی از این کودکان در برخی مسایل نبوغ خاصی دارند. مثلا ممکن است علاقه خاصی به سیاره ها و یا توانایی زیادی در حل مسایل ریاضی داشته باشند. با کمترین تلنگری اطلاعاتی را در این زمینه حفظ کنند و اگر در جمع قرار بگیرند در مورد این مسایل صحبت کنند.
عدم وجود تفکر انتزاعی
تفکر انتزاعی تفکر پیچیدهای است که با رسیدن به نوجوانی کامل میشود. یک فرد عادی در نوجوانی میتواند متوجه ضربالمثل ها و کنایهها شود اما این کودکان چنین درکی ندارند. این یکی از علائم بیماری اوتیسم است که باعث میشود آنها نتوانند از مسایل نتیجه بگیرند و همین موضوع ارتباطشان را مختل میکند.
پاسخ نامتداول حواس
از دیگر علائم بیماری اوتیسم باید به حساسیت بیشتر یا کمتر از حد نرمال در اندامهای حسی این کودکان اشاره کرد. آنان یکپارچگی حسی ندارند؛ یعنی در برخی از آنها آستانه درد بسیار بالا و در برخی پایین است. بعضی از آنها گاهی متوجه سوختگیهای شدید نمیشوند و برخی با کوچکترین ضربه درد شدید حس میکنند. در مورد صدا هم همینطور است؛ گاهی یک کودک مبتلا صداهای بسیار آهسته را میشنود و به آن توجه دارد در حالی که متوجه صداهای بلند مثل صدای زنگ در نمیشود.
وجود الگوهای حرکتی ناهنجار
وجود الگوهای حرکتی ناهنجار مانند حرکات تکراری، چرخاندن سر، کوبیدن سر، مرتب کردن اشیا، پیچ و تاب خوردن، دست زدن و غیره در برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم از دیگر علائم بیماری اوتیسم میباشد.
سن طلایی درمان اوتیسم تا قبل از 5 سالگی است اما تاکنون هیچ روش قطعیای برای درمان مبتلایان به اوتیسم یافته نشدهاست. کارآمدترین روش درمانی، توانبخشی است. برای تشخیص صحیح علائم بیماری اوتیسم کودک باید توسط یک متخصص روانپزشکی اطفال و یک متخصص مغز و اعصاب اطفال ویزیت شود و به طور فشرده تحت خدمات گفتاردرمانی و کاردرمانی قرار گیرد.
موسیقی درمانی، راهکاری برای ارتباط با کودکان اوتیسم است. نقاشی و قصه گویی نیز یکی از روشهای موثر تربیت کودکان اوتیسم است و پدران و مادران باید در یک گوشه اتاق نشسته و کتابهای قصه متناسب با سن کودک را با صدای بلند و دلنشین برای آنان بخوانند. در تحقیقات اخیری که توسط برخی والدین کودکان مبتلا به درخود ماندگی و متخصصین انجام شده این نتیجه حاصل شده است که در برخی از نمونههای آماری استفاده از شیر شتر به عنوان یک درمان موثر برای این بیماری پذیرفته شدهاست.
خیلی از کودکانی که اوتیسم خفیف دارند، به مدارس عادی راه پیدا میکنند و اتفاقا برایشان بهتر است زیرا حضور آنها در کنار کودکان دچار اوتیسم که علائم شدید دارند، میتواند باعث بروز رفتارهای کلیشهای در آنها شود. در مدارس عادی، حضور یک معلم رابط مخصوصا برای کودک کم توان کمک کنندهاست زیرا اگرچه برخی از این کودکان حفظیات خوبی دارند اما متاسفانه ممکن است مورد آزار جنسی یا تمسخر دیگران قرار بگیرند.
بیشتر تحقیقات و پژوهشهایی که درباره اوتیسم صورت گرفته است بر روی تشخیص علائم بیماری اوتیسم و درمان آن در کودکان تمرکز دارد اما مطالعات مختلف نشان میدهد که این اختلال میتواند زندگی بزرگسالان را نیز تحت تاثیر خود قرار دهد. بزرگسالانی که مبتلا به این اختلال هستند کمتر به دنبال آموزشهای عالی، یافتن شغل یا پیشرفت در زندگی خود میروند. محققان تلاش میکنند تاثیر برنامههای آموزشی بر روی آماده کردن دانش آموزان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم را مورد مطالعه قرار دهند و به آنها کمک کنند زندگی مستقلی داشته باشند.
گردآوری: مجله اینترنتی ستاره
رئیس گروه مراکز روزانه توانبخشی بهزیستی از آغاز غربالگری اوتیسم برای کودکان ۲ تا ۵ سال خبر داد و گفت: پرسشنامه به همراه آدرس پایگاهها برای مراجعه حضوری خانوادهها در سایت سازمان بهزیستی منتشر شده است.
طبق آمار رسمی سازمان جهانی بهداشت، در سال 1975 از هر 5 هزار نفر، یک نفر به اوتیسم مبتلا بوده اما در سال 2004 این میزان به یک در 166 نفر رسیده و در سال 2014 از هر 42 کودک یک نفر مبتلا به اوتیسم بوده اســت.
امروزه دیگر تصویری که از یک کودک مبتلا به اوتیسم داریم، یک فرد ناتوان و گوشه گیر نیست، بلکه می دانیم اوتیسم طیف گسترده ای از علائم را به همراه دارد. آنچه در ادامه می خوانید، حقایقی درباره این بیماری به روایت دکتر میترا حکیم شوشتری، فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران اســت.
از نظر کلامی، کودک مبتلا به اوتیسم دچار تاخیر اســت. کودکان به مرور که بزرگ می شوند، درک بیانی بالاتری در مقایسه با قدرت بیان دارند. یک کودک طبیعی در یک سالگی می تواند تک کلمه ادا کند و در 1.5 سالگی 3-2 کلمه را با هم ترکیب می کند اما کودکان مبتلا به اوتیسم یا کلام ندارند یا در مقایسه با سن شان دچار تاخیر کلامی اند یا کلام دارند اما معنی دار نیست و کلام دیگران را اکو می کنند.
متاسفانه گاهی والدینی را می بینیم که اوتیسم فرزندشان را انکار می کنند. آنها می گویند فرزندم کلام دارد و حتی باهوش اســت چون در سن پایین می تواند جمله های سنگین و طولانی را بیان کند اما برخی کودکان مبتلا به اوتیسم مثل طوطی کلمات و جمله های اطرافیان را تکرار می کنند.
این به معنی هوش بالای کودک نیست بلکه بدان معنی اســت که کودک درک و شناختی از محیط اطراف ندارد.
2- کودک مبتلا به اوتیسم «من» نمی گوید
در روند طبیعی رشد، کودکان به محض آنکه «من» را درک می کنند، دیگر از «نام خود» برای بیان خواسته هایشان استفاده نمی کنند در حالی که کودک مبتلا به اوتیسم شناختی از «من» ندارد و خود را با نام صدا می زند؛ مثلا می گوید: «به علی آب بدید!» این نشانه خوبی نیست. حتی کودک مبتلا ضمایر را هم اشتباه استفاده می کند.
کودک مبتلا به اوتیسم حتی اگر کلام داشته باشد، نمی تواند درست ارتباط برقرار کند و گفتارش جهت دار نیست. ممکن اســت محتوای کلام با سنش متناسب نباشد یا بدون توجه به صحبت های دیگران فقط در مورد علایق خود صحبت کند.
در
واقع کودک مبتلا به اوتیسم نمی تواند تبادل اطلاعات کند. این کودکان به
لبخند یا خستگی دیگران توجهی ندارند و نمی توانند نوبت را رعایت کنند. آنها
ارتباط یکطرفه برقرار می کنند و به همین علت ارتباطشان موثر نیست.
4- واژه سازی کودک مبتلا به اوتیسم غیرطبیعی اســت
ممکن اســت واژه سازی به شکل بازی در کودکان عادی هم دیده شود اما جایگزین کردن همیشگی واژه ها، مختص مبتلایان به اوتیسم اســت. مثلا کودک مبتلا به اوتیسم ممکن اســت همیشه به «باب اسفنجی»، «بنگی» بگوید.
5- اوتیسم گاهی خفیف اســت، گاهی شدید
در
گذشته اوتیسم به 5 گروه تقسیم می شد اما امروزه می دانیم که اوتیسم نوعی
اختلال رفتاری اســت و طیف بندی دارد. ممکن اســت فردی تمام علائم را داشته
باشد و در طیف شدید اوتیسم باشد و به شکل فردی در خودمانده در جامعه ظاهر
شود و ممکن اســت فقط مشکل ارتباطی داشته باشد؛ مثلا نتواند دوست صمیمی داشته
باشد و احساسات دیگران را درک کند و در گروه مبتلایان به اوتیسم خفیف دسته
بندی شود.
6- کودک مبتلا به اوتیسم ساعت ها با یک وسیله سرگرم می شود
کودک طبیعی مدت توجه کوتاهی دارد یعنی شاید نهایتا 5 دقیقه با یک اسباب بازی بازی کند و بعد آن را رها کند و سراغ بازی دیگری برود. کودک طبیعی چون محرک های مختلف را آزمایش می کند، پیشرفت می کند اما کودک مبتلا به اوتیسم ساعت ها یک بازی تکراری انجام می دهد.
این کودکان به چرخیدن یا به وسایلی که می چرخد مثل پنکه و لباسشویی علاقمند هستند و ممکن اســت ساعت ها خود را با تماشای آنها سرگرم کنند. ممکن اســت زنجیری را تکان دهند یا به موسیقی های ثابت واکنش و علاقه شدید نشان دهند.
8- کودک مبتلا به اوتیسم مثل کودکان دیگر بازی نمی کند
این کودکان بازی های تخیلی ندارند. کودکان از 1.5 تا 2 سالگی وارد بازی های نمادین می شوند؛ مثلا ممکن اســت از یک تکه پازل به عنوان لیوان چای استفاده کنند یا عروسک شان را روی پا بگذارند و تکان دهند. این بازی ها به رشد طبیعی کودک کمک می کند اما مبتلایان به اوتیسم این توانایی را ندارند.
آنها با اسباب بازی ها آنگونه که باید بازی نمی کنند؛ مثلا ممکن اســت به جای راه بردن ماشین های اسباب بازی روی زمین، آنها را پشت هم بچینند و قطار کنند.
9- تشخیص اوتیسم در بدو تولد ممکن نیست
علائم
اوتیسم معمولا از 9 ماهگی قابل تشخیص اســت اما در 3-2 سالگی کاملا مشخص می
شود مگر در موارد بسیار خفیف که ممکن اســت در نوجوانی یا جوانی تشخیص داده
شود. علائم در 3 حوزه ارتباط، کلام و علایق و رفتارهای تکراری دیده می شود.
10- کودک مبتلا به اوتیسم ارتباتط چشمی ندارد
در موارد متوسط تا شدید، این کودکان ارتباط چشمی ندارند اما در موارد خفیف فقط ارتباط کلامی برقرار نمی کنند.
11- کودک مبتلا به اوتیسم نبوغ خاصی در برخی مسائل دارد
متاسفانه دو سوم کودکان مبتلا کم توان ذهنی هستند و یک سوم آنها هوش معمولی دارند. این کودکان در برخی مسائل نبوغ خاصی دارند. مثلا ممکن اســت علاقه خاصی به سیاره ها داشته باشند و با کمترین تلنگری اطلاعاتی را در این زمینه حفظ کنند و اگر در جمع قرار بگیرند در مورد این مسائل صحبت کنند. معمولا هم به پیام های ارتباطی دیگران مثل اینکه «بس اســت» یا «خسته شدیم» توجهی ندارند.
کودک مبتلا به اوتیسم درک کاملی از احساسات دارد. او می تواند مادرش را بغل کندو ببوسد یا دلیل گریه اش را جویا شود اما در سنین بالاتر که انتظارها از او بیشتر می شود، ممکن اســت در این زمینه دچار مشکل شود.
کودک مبتلا
به اوتیسم توانایی ذهن خوانی ندارد؛ نمی تواند به محیط توجه کند یا خود را
جای دیگران بگذارد و احساسات دیگران را درک کند.
13- کودک مبتلا به اوتیسم تفکر انتزاعی ندارد
تفکر انتزاعی تفکر پیچیده ای اســت که با رسیدن به نوجوانی کامل می شود. یک فرد عادی در نوجوانی می تواند متوجه ضرب المثل ها و کنایه شود اما این کودکان چنین درکی ندارند. آنها نمی توانند از مسائل نتیجه بگیرند و همین موضوع ارتباطشان را مختل می کند.
14- کودکان مبتلا به اوتیسم یکپارچگی حسی ندارند
این
کودکان یکپارچگی حسی ندارند؛ یعنی در برخی از آنها آستانه درد بسیار بالا و
در برخی پایین اســت. بعضی از آنها گاهی متوجه سوختگی های شدید نمی شوند و
برخی با کوچکترین ضربه درد شدید حس می کنند. در مورد صدا هم همینطور اســت؛
گاهی یک کودک مبتلا صداهای بسیار آهسته را می شنود و به آن توجه دارد در
حالی که متوجه صداهای بلند مثل صدای زنگ در نمی شود.
15- اوتیسم درمان پذیر اســت
متاسفانه والدین برخی از کودکان دچار اوتیسم واقعیت را انکار می کنند چون پذیرش این موضوع سخت اســت اما با این کار فقط کودک شان را از دوران طلایی درمان محروم می کنند؛ در صورتی که اگر آموزش های لازم، به موقع به کودک در سن طلایی داده شود، احتمال طبیعی تر شدن رفتارها وجود دارد.
در موارد خفیف معمولا اوتیسم را دیر و در نوجوانی و جوانی تشخیص می دهند. وقتی مهارت ها شکل پیدا کرد، دیگر نمی توان آن را تغییر داد. البته اگر بینش را تغییر دهیم، حتی به این افراد در این سن هم می توان کمک کرد؛ مثلا اگر نوجوانی نمی داند کجا باید حین ارتباط صحبت هایش را قطع کند، باید به مادر یاد داده شود با علائم خاصی به فرزندش غیرمستقیم نشان دهد صحبت کافی اســت.
با
این همه، متاسفانه برخی از درمانگران هنوز تعریف قدیمی اوتیسم را باور
دارند و فکر می کنند این بیماران، ناتوان و گوشه گیر هستند و اگر فردی کلام
و فقط علایق خاص و تکراری داشته باشد، می گویند به اوتیسم مبتلا نیست و با
تشخیص اشتباه، کودک را از دورانط لایی درمان محروم می کنند.
16- باید توقع خود را از کودک مبتلا به اوتیسم تعدیل کنیم
اگر
ناتوانی ها را نادیده بگیریم و فقط به توانایی ها توجه کنیم، مانع پیشرفت
کودک می شویم چون به مرور ضعف ها شدیدتر می شود و حتی روی توانایی ها سایه
می اندازد.
17- دلیل قطعی اوتیسم معلوم نیست
عوامل مختلفی در بروز اوتیسم نقش دارند اما مهمترین علت آن توارث اســت. جهش های ژنتیکی در کنار بحث توارث ژن ها در بروز این اختلال دخیل اســت. موضوع مربوط به یک ژن هم نیست و ژن های مختلف و تعامل آنهاست که باعث بروز اوتیسم می شود.
این بیماری هنوز مرموز اســت و ناشناخته های بسیاری در مورد آن
وجود دارد. تحقیقات زیادی در این زمینه انجام شده و علل مختلفی مثل برخی
کمبودهای تغذیه ای در دوران بارداری یا سن والدین یا حتی برخی بیماری های
دوران نوزادی و ... را در بروز آن دخیل می دانند که هیچ یک صددرصد مورد
تایید نیست.
18- اوتیسم پدیده ای ناشی از شهرنشینی اســت
این باور، هم درست اســت؛ هم نادرست. آمار نشان می دهد در مناطق صنعتی میزان شیوع اوتیسم بیشتر اســت. در بیماری های جدی روانپزشکی کناره گرفتن از شهر و ورود به روستا باعث می شود فرد زندگی بهتری داشته باشد چون زندگی در شهر به مهارت های بیشتری نیاز دارد.
مکان سنجی، مدیریت زمان و جمعیت زیاد، کار را سخت می کند اما در روستا ارتباط ساده تر اســت و نیازهای سطحی باعث می شود شدت علائم کم شود اما فراموش نکنیم به هر حال کسانی که در شهر هستند، دسترسی بیشتری به خدمات دارند و تشخیص بیماری در آنها ساده تر اســت.
19- کودک مبتلا به اوتیسم می تواند وارد مدرسه عادی شود
خیلی از کودکانی که اوتیسم خفیف دارند، به مدارس عادی راه پیدا می کنند و اتفاقا برایشان بهتر اســت زیرا حضور آنها در کنار کودکان دچار اوتیسم که علائم شدید دارند، می تواند باعث بروز رفتارهای کلیشه ای در آنها شود.
به صلاح کودک اســت که با کودکان طبیعی حشر و نشر داشته باشد. اینکه درمانگر با او به پارک برود، بسیار خوب اســت زیرا تعمیم دادن از جمله مسائلی اســت که این کودکان در آن دچار مشکل هستند.
چنین سرویسی
پرهزینه اســت و به همین دلیل به مادر آموزش داده می شود ارتباطات را در محیط
های دیگر اصلاح کند. مسلما باید به سلامت روان مادر هم توجه کرد و فرصت
هایی را به وجود آورد تا بتواند برای خود زمانی داشته باشد.
با اینحال،
برخی بر این باورند که نباید به اولیای مدرسه در مورد اوتیسم کودکان توضیح
داد، چرا که برخی از مدارس ما دید منفی به مسائل روانپزشکی دارند و حتی
کودک بیش فعال را در مدرسه روی صندلی جدا می نشانند و اگر کودکی آسیب
ببیند، همه تقصیرها را به گردن کودک مبتلا به اوتیسم می اندازند. متاسفانه
این ضعف ها وجود دارد و به اصلاحاتی در این زمینه نیازمندیم.
20- اوتیسم هم درمان دارویی دارد، هم درمان نگهدارنده
تعداد داروهای شیمیایی و حتی رژیم های غذایی که برای درمان به کار می رود، زیاد اســت. مکمل B6، امگا 3 و حتی رژیم های بدون گلوتن یا پرپروتئین گاهی برای این کودکان توصیه می شود اما هیچ یک تاثیر فوق العاده ای ندارند.
اگر علائم شدید باشد، مثلا کودک خنده های بی مورد یا حرکت های کلیشه ای یا تشنج و رفتارهای خودآزار داشته باشد، داروهایی برای حذف و طبیعی شدن رفتار او تجویز می شود که موثر هم اســت.
به گزارش جام جم سرا ، هرچند درمان کاملی برای اوتیسم وجود ندارد ، ولی ترکیبی از درمان های خانگی و مدرسهای می تواند به درمان این بیماری کمک کند. هدف درمان افزایش عملکرد کودک با کاهش شدت بیماری اســت.
معمولا متخصصان بسته به مشکل و شدت بیماری کودکان درمان های متفاوتی را ارائه می کنند و گاهی اوقات نیز درمان اوتیسم ترکیبی از چند روش تخصصی اســت.
اغلب متخصصان درمان های رفتاری و ارتباطی را نیز مد نظر قرار می دهند و تا حدودی نیز با موفقیت رو به رو می شوند.
یکی دیگر از روش های درمانی که برای کودکان اوتیسمی می توان به کار گرفت،درمان های آموزشی اســت همچنین درمان های خانگی نیز تا حدودی پاسخگوی مشکلات کودکان اوتیسمی بوده اســت.
درمان های دارویی نیز در میان درمان ذکر شده راه دیگری اســت که بسیار توصیه می شود.کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن اســت به بیماری های دیگر ناشی از اوتیسم همچون بیماری صرع، اختلالات خواب و مشکلات معده مبتلا باشند و باید در کنار درمان اوتیسم به درمان این بیماری ها نیز اهمیت داد.
پیشگیری از اوتیسم
هنوز هیچ راهی برای پیشگیری از ابتلای کودک به اوتیسم یافت نشده اســت. با این حال با درمان بموقع بیماری بهبود یافته و مهارت های اجتماعی و کلامی کودک ارتقا پیدا می کند. اگر کودک شما مبتلا به اوتیسم اســت با مراجعه به مشاوران و متخصصان برای آشنایی با راههای مختلف بهبود کودک، به کودکتان کمک کنید. درمان به موقع برای کودک مفید بوده، زندگی را برای او آسان تر کرده و از افزایش شدت بیماری اوتیسم پیشگیری می شود.
در مطالعه ای اثربخشی تقلید بزرگسال بر بهبود توجه اشتراکی کودکان مبتلا به اتیسم بررسی شد. در این پژوهش کودکان به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. هر دو گروه در فاز بازی مداخله شرکت می کردند که طی آن بزرگسال رفتار کودک را تقلید می کرد و یا به طور مشروط به آن پاسخ می داد، و سپس وارد فاز بازی خودانگیخته می شدند .
بر اساس نتایج، کودکان گروه تقلید در فاز مداخله زمان بیشتری به بزرگسال نگاه می کردند، و در فاز بازی خودانگیخته مدت زمان بیشتری به بزرگسال نگاه کرده و نگاه او را دنبال می کردند.به طور کلی نتایج نشان داد رفتار تقلیدی بزرگسال، توجه اشتراکی کودکان پیش دبستانی مبتلا به اتیسم را تقویت کرد که نشاندهنده ی ارزش تقلید به عنوان یک مداخله اســت.
منبع: شبکه مجازی آستان
بنیاد تحقیقات اوتیسم «سیمونز» از اجرایی شدن پروژه آنلاین خود به منظور جمعآوری DNA و اطلاعات دیگر از 50 هزار بیمار مبتلا به اوتیسم خبر داد.
مصرف بیرویه «اسیدفولیک» و «ویتامین B۱۲» در دوران بارداری می تواند خطر ابتلا به بیماری اوتیسم در نوزاد را افزایش دهد.
به گزارش مشرق، مصرف «اسیدفولیک» و «مکملهای ویتامین»، اغلب از سوی پزشکان به مادران باردار و یا زنانی که میخواهند باردار شوند توصیه میشود.
بر اساس این گزارش، پیشگیری از ابتلای نوزادان به برخی نقصهای مادرزادی هدف از تجویز این مکملها است.
نتایج مطالعه جدید نشان میدهد که مصرف زیاد «اسید فولیک» و «ویتامین B12» در دوران بارداری، با ابتلای کودک به «اختلال اوتیسم» ارتباط دارد.
نتایج این مطالعه جدید نشان میدهد، خطر ابتلای نوزاد به اختلال اوتیسم (ASD)، در زنانی که پیش از زایمان مقدار زیادی «اسید فولیک» و «ویتامین B12» مصرف کرده باشند، افزایش مییابد.
طبلق نوشته پایگاه خبری «ساینسدیلی»، ASD ،گروهی از اختلالات تکاملی است که بر تعامل اجتماعی کودکان و مهارتهای ارتباطاتی و نیز علایق و رفتار آنها تاثیر میگذارد.
در این رابطه «دنیل فالین» استاد دانشکده بهداشت «جان هاپکینز» گفت:"پژوهش جدید درصدد یافتن دوز مناسب اسید فولیک و ویتامین B12 است".
در این پژوهش، دانشمندان دادههای تقریبا 1400 مادر و کودک را بررسی کردند؛ در نهایت نتایج این مطالعه نشان داد که 10 درصد زنان دارای سطوح زیاد «اسید فولیک»(ویتامین B9) بودند و 6 درصد آنها بیش از حد ویتامین B12 داشتند.
بر اساس این پژوهش، خطر به دنیا آوردن نوزاد مبتلا به «اوتیسم» در مادرانی که در زمان زایمان سطوح بسیار زیادی «اسیدفولیک» در خونشان وجود داشت، دو برابر زنانی بود که میزان اسید فولیک در بدن آنها عادی بود.
محققان دریافتند، زنانی که سطوح بیش از حد ویتامین B12 داشتند، سه برابر بیشتر مستعد تولد کودک مبتلا به اوتیسم بودند.
مطالعه این تیم تحقیقاتی فقط یک رابطه میان «اسید فولیک» و بیماری «اوتیسم» پیدا کرده است و نمیتواند اثبات کند که وجود سطوح زیاد ویتامین B12 و اسید فولیک در خون مادر، منجر به افزایش خطر ابتلای کودک به بیمار اوتیسم شود.
محققان همچنین تاکید کردند که آنها، زنان را به قطع مصرف مولتی ویتامینهای خود تشویق نمیکنند.