تشخیص اوتیسم خفیف به مراتب سختتر است زیرا علایم آن محدودتر و خفیفتر از اوتیسم شدید است. تشخیص به موقع آن کمک زیادی به درمان بیماری میکند.
مهمترین نشانه کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم عدم توانایی لازم برای برقراری ارتباط کلامی و عاطفی با دیگران است. اختلال اوتیسم دارای طیف گستردهای بوده و از اوتیسم خفیف و شدید متغیر است. شیوع این بیماری در پسران 4 تا 5 برابر دختران بوده و علت اصلی آن هنوز به طور کامل شناخته نشده است.
اختلال طیف اوتیسم در سنین مختلف تغییر میکند و برخی نشانهها در برخی کودکان زودتر و در برخی دیرتر بروز میکند. اما به طور معمول تاخیر در برخی از مهارتها از 15 ماهگی قابل مشاهده است. هرچند علایم و شدت بیماری اوتیسم در افراد مختلف، متفاوت است، اما همه انواع اوتیسم بر توانایی برقراری ارتباط کودک با دیگران تاثیر میگذارد.
نشانههای هشدار دهنده:
در ۱۲ ماهگی، هنوز چیزی نمیگوید (حتی کلمات ناواضح)، ارتباط چشمی ندارد و به صدای پدر و مادر واکنش نشان نمیدهد، اشاره نمیکند و لبخند دیگران را با لبخند پاسخ نمیدهد.
در ۱۶ ماهگی، یک لغت هم نمیگوید.
در ۲۴ ماهگی، دو لغت نمیگوید.
از دست دادن تکلم و یا مهارت های اجتماعی در هر سنی
سن طلایی درمان بیماری اوتیسم تا قبل از ۵ سالگی است. هر چه در سن پایینتری بیماری اوتیسم تشخیص داده، بازتوانیها شروع شود و آموزشهای لازم، به موقع به کودک داده شود احتمال طبیعی شدن بیشتر است اما باید بپذیریم که کودکان مبتلا به بیماری همیشه تا حدودی با سایر همسالان خود متفاوت هستند.
اگر کودک از طرف شما و یا دکتر مخصوص خود مظنون به بیماری اوتیسم باشد باید برای تشخیص قطعی توسط یک روانشناس، روانپزشک و یا یک متخصص رشد اطفال معاینه شود.
روشهای درمانی اوتیسم عبارتند از:
دارو درمانی
کاردرمانی و گفتار درمانی
رژیم غذایی و استفاده از شیر شتر در درمان اوتیسم خفیف
در درمان اوتیسم خفیف یا شدید تشخیص به موقع و استفاده همزمان از تمام راهکارهای درمانی بهترین نتیجه را به دنبال خواهد داشت.
گردآوری: مجله اینترنتی ستاره
به گزارش جام جم آنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران، کارشناسان به تازگی دریافتند که در دندانی و پستانک کودکان مواد پلاستیکی سمی در اکثر برندها وجود دارد که می تواند باعث ابتلای آنها به بیماری هایی چون اوتیسم، دیابت و سرطان شود.
محققان اعتقاد دارند مواد پلاستیکی داخل دندانی و پستانک باعث اختلالات هورمونی در بدن نوزاد و ابتلای او به انواع بیماری های مزمن می شود.
متخصصان انجمن شیمی ایالات متحده با آزمایش بر روی پستانک ها و انواع دندانی ها از برندهای مختلف و مشهور جهانی در 100درصد آنها مواد پلاستیکی و شیمیایی سمی و خطرناک را کشف کرده اند که این مواد در سایر صنایع از جمله بطری های آب معدنی و ظروف یکبار مصرف به کار می رود و اکنون تلاش های جهانی برای متوقف کردن ساخت مصنوعات پلاستیکی با این مواد اولیه در حال اجرا است.
از جمله مواد سمی که کارشناسان در پستانک و دندانی پیدا کردند می توان BPA، BPSو BPF را نام برد که جزو مواد خطرناک برای سلامت بدن انسان طبقه بندی شده اند.
خبرگزاری آریا-پژوهشگران به تازگی دریافته اند کمبود ویتامین دی در دوران بارداری خطر ابتلای کودکان به بیماری اوتیسم را افزایش می دهد.
به گزارش خبرگزاری آریا،پروفسور جان مک گرث از اساتید موسسه مغز کویینز لند استرالیا و همکارانش به بررسی ارتباط بین کمبود ویتامین دی در زنان باردار و خطر ابتلای کودکان به بیماری اوتیسم پرداختند و در تحقیقات خود از چهار هزار و 229 زن باردار و کودکان آنها نمونه خون گرفتند. محققان می گویند کودکان زنان بارداری که کمبود ویتامین دی داشته اند ، تا سن شش سالگی بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری اوتیسم قرار دارند و بیماری اوتیسم در کودکانی که مادرانشان در دوران بارداری کمبود ویتامین دی داشتند در مقایسه با مادرانی که از سطح کافی ویتامین دی در دوران بارداری برخوردار بودند ، بیشتر است. این محققان می گویند با توجه به این یافته جدید می توان گفت مصرف مکمل های ویتامین دی می تواند خطر بروز اختلالات ناشی از بیماری اوتیسم را کاهش دهد. این بررسی ها همچنین نشان داد سطح پایین ویتامین دی می تواند رشد مغزی را نیز مختل کند. به گزارش خبرگزاری شینهوا از سیدنی، با اطمینان از سطح مناسب و کافی ویتامین دی در مادران باردار ، از بروز اختلالات ذهنی جدی نظیر اوتیسم در کودکان پیشگیری کنیم.
بنیاد تحقیقات اوتیسم «سیمونز» از اجرایی شدن پروژه آنلاین خود به منظور جمعآوری DNA و اطلاعات دیگر از 50 هزار بیمار مبتلا به اوتیسم خبر داد.
اوتیسم در بزرگسالی به سختی تشخیص داده میشود و معمولا برای تشخیص آن؛ ارتباطات اجتماعی، هوش اجتماعی و استدلال افراد مورد بررسی قرار میگیرد.
اختلال اوتیسم یک اختلال رشدی است که در حدود یک سالگی بروز کرده و بعد از سه سالگی بیش از قبل خود را نشان میدهد. کودک مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و تعاملات اجتماعی دچار مشکل است. مطالعات نشان دادهاست که اثر این اختلال در اجتماعی شدن و گسترش مهارتهای ارتباطی تا زمان بزرگسالی این کودکان باقی میماند. به علاوه، تعداد زیادی ازاین کودکان در دوره نوجوانی و بزرگسالی به علایم و اختلالات روانپزشکی بیشتری مبتلا میشوند.
تشخیص اوتیسم در بزرگسالی بسیار مشکل است و معمولا برای تشخیص سه مورد؛ ارتباطات اجتماعی، هوش اجتماعی و تفکر و استدلال آنها مورد بررسی قرار میگیرد.
بزرگسالان مبتلا به اوتیسم به طور کلی دارای مشخصههای زیر هستند:
در انجام کارهای گروهی مشکل دارند.
هسته مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است اما در بعضی موارد رفتارهای خود آزاری و پرخاشگری نیز دیده میشود. در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن)، پاسخهای غیر معمول به افراد، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده میشود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیتهای غیر معمول مشاهده شود.
گروهی از پژوهشگران دانشگاه کینگ لندن، اسکن مغزی سریعی ارایه کردهاند که میتواند با ۹۰ درصد دقت، اوتیسم در بزرگسالی را ظرف فقط ۱۵ دقیقه تشخیص دهد. محققان دانشگاه کینگ از اسکن ام آ ر آی برای تصویر برداری از ماده خاکستری مغز استفاده کرده و سپس یک شیوه تصویر برداری جداگانه برای تبدیل این تصاویر اسکن شده به تصاویر سه بعدی بکار میگیرند تا الگوریتمهای رایانهای ساختار، شکل و ضخامت این ماده را ارزیابی کنند. این اندازه گیریهای پیچیده به کمک رایانه میتواند به سرعت نشانگرهای زیست شناختی را برای ارزیابی اینکه آیا فردی اختلال طیف اوتیسم دارد یا خیر نشان دهد. به گفته این دانشمندان این یافته مهمی است که محققان امیدوارند در آینده به غربالگری برای اوتیسم در کودکان منجر شود.
گردآوری: مجله اینترنتی ستاره
جام جم سرا: زینب احمدی در گفتگو با مهر اظهارداشت: آنها اغلب از تماس چشمی و نگاه مستقیم به دیگران خودداری می کنند و از تعامل با انسانها پرهیز می کنند. با این حال به نظر می رسد که آنها در تمام مدت متوجه افراد هستند. کودکان در خودمانده نشانه های دیگری را هم از خود ظاهر می سازند که شامل مشکلات زبانی است.
وی ادامه داد: تقریبا نیمی از آنها خاموش هستند و آنهایی هم که صحبت می کنند دچار پژواک گویی می شوند. یعنی صرفا آنچه را که دیگران می گویند تکرار می کنند. اگر از این کودکان بپرسید اسم شما جیست؟ جواب خواهند داد، اسم شما چیست؟ آنها همچنین اختلالات مختلف دیگری نیز مانند خود تحریکی از خود نشان می دهند مثلا بشقاب را به دفعات می چرخانند، در موارد اندکی نیز رفتار خود تخریبی مانند گاز گرفتن دست ها را از خود بروز می دهند.
به گفته این روانشناس، اگر والدین یا پرستاران از این اختلال آگاهی داشته باشند، می توانند خیلی زود و قبل از سال دوم زندگی این اختلال را در کودکان مبتلا تشخیص دهند.
وی با عنوان این مطلب که علت اوتیسم هنوز ناشناخته است، افزود: از آنجا که این اختلال بسیار زود شروع می شود، به احتمال زیاد محصول بعضی نواقص ذاتی و شاید اختلال مغزی است. همچنین درخود ماندگی می تواند نتیجه تعاملات اولیه با محیط اجتماعی، یعنی والدین و مراقبان باشد.
احمدی تاکید کرد: کودکان درخودمانده در ایجاد حس خودمختاری(حسی که می تواند بر محیط اثر بگذارد)، شکست خورده اند. احتمالا والدین این کودکان باید و نبایدها، درست و غلط های زیادی برای کودکشان قائل می شوند. کودکان میل به کشف محیط پیرامون خود دارند که کودک در خود مانده در تعامل با محیط خود دارای این احساس می شود که اعمالش به اضطراب، بی تفاوتی یا بی قراری منجر می شود. در نتیجه کودک عمل خودمختارانه را رها می سازد و از تعامل با محیط شامل کشف اشیا و ارتباط با افراد دوری می جوید. بدین طریق کودکان درخودمانده حس ابراز وجود خود را از دست می دهند و در نهایت تصمیم می گیرند هیچ کاری انجام ندهند و هیچ چیز نباشند.
این روانشناس در ارتباط با درمان کودکان اوتیسمی، گفت: برای کمک به درمان این کودکان توصیه می شود فضایی سرشار از عشق، پرستاری و محافظت برای کودک ایجاد کنید، فضایی که احتمال بروز هر گونه احساسات کودکان درخودمانده را که باعث می شود آرزوی تخریب خودشان را داشته باشند از بین ببرد. در این صورت کودک می تواند محیط خود را امن بداند و به آن اعتماد کند و حس خود مختارانه کودک تقویت می شود.
وی در پایان افزود: در نهایت بپذیریم که هر کودک موجودی منحصر به فردبا خصوصیات و خلق و خوی متفاوت است. او را درک کنیم و اجازه دهیم همان طور که دوست دارد با محیط ارتباط برقرار کند نه به میل و طبق نظر ما.بهتر است وارد دنیای کودکان نشویم.
او درطول این سالها سعی کرده علاوه بر شناخت وحل مشکلات دخترش به مادران دیگری که شرایطی مشابه با وی دارند نیز کمک کند تا در شناخت وحل مشکلات فرزندشان توانمندتر شوند. او این کار را به شیوههای مختلفی انجام دادهاست؛ از همکاری با انجمن خیریه اوتیسم گرفته تا حضور در تلویزیون وصحبت درباره این بیماری.
تصمیم گرفتیم میزبان لادن طباطبایی باشیم و درباره اوتیسم با گفتوگوی مادرانه متفاوتی انجام دهیم.
*وقتی برای نخستین بار متوجه شدید مادر شدهاید چه حسی داشتید؟
آن موقع خیلی کم سن و سال بودم و چیزی یادم نمیآید. در واقع تصور میکردم مسیری است که باید طی شود. در آن مقطع دخترها در سن پایین ازدواج میکردند و همه هم سن و سالهای من صاحب فرزند شده بودند. من در آن زمان ۱۸ ساله بودم.
*هنگامی که فرزند خود را برای نخستن مرتبه در آغوش گرفتید، چه حسی داشتید؟
تنها واکنشی که نشان دادم این بود که انگشتان دست و پایش را شمردم (خنده).
*رابطهتان با فرزندانتان چطور است؟
خوب است. من با فرزندانم دوست هستم. از همان اول قبل از اینکه بچهها بزرگتر و کوچکتر و احترام به بزرگترها را متوجه شوند و مستقل باشند، روی تربیت آنها حساسیت داشتم.
*زمانی که بازی میکردید نظر فرزندانتان برایتان اهمیت داشت؟
تا حدودی اهمیت داشت. البته پسرم خیلی کوچک بود که من دانشجوی رشته تئاتر بودم. اکنون او در رشته داروسازی تحصیل میکند و به زودی فارغ التحصیل میشود. پسرم صاحبنظر است و با این شیوه بزرگ شده.
*پسرتان علاقه ندارد وارد حیطه بازیگری شود؟
نه. او در سن ۵ سالگی در فیلم مستند «حوض نقاشی» ساخته فرزاد موتمن بازی کرد. وقتی بازیاش تمام شد من را در آغوش گرفت و گفت چقدر کارتان سخت است.
*بازیگری حرفه پرزرق و برقی است اما سختیهای خودش را دارد...
درست است. شاهین بعدها هم پیگیر این حرفه نشد و تحصیلاتش را پیگیری کرد.
*دوست دارید وقتی به میانسالی رسیدید فرزندانتان با شما چگونه رفتار کنند؟
من خودم را عادت دادهام که از کسی توقعی نداشته باشم چون انسان هر کاری که انجام میدهد به خاطر خودش است نه به خاطر اینکه جواب بگیرد. خودم را مدیون پدرم میدانم چون من را اینگونه تربیت کند. آدم پرتوقعی نیستم. سعی میکنم همیشه خوشحال باشم و به همه محبت کنم.
*درباره بیماری اوتیسم دخترتان سها صحبت کنیم. چه شد که در آن برنامه نوروزی از بیماری اوتیسم حرف زدید؟
من بعد از ۳ سال خداحافظی از بازیگری برای معرفی اوتیسم به تلویزیون برگشتم. دوست دارم مردم با این بیماری آشنا شوند. چون وضعیت اوتیسم در ایران شکننده، سخت و حساس است. بچههای مبتلا به اوتیسم به حمایت نیاز دارند. در چند سال آینده با رشد تصاعدی اوتیسم دچار مشکل خواهیم شد. اکنون تمام دنیا به پا خاستهاند. ۱۳ فروردین روز جهانی اوتیسم بود. ما نیاز داریم جامعه، این بیماری را درک کند. اوتیسم بیماری نیست بلکه تفاوت در دیدن دنیا و تفاوت در برقراری ارتباط است. بیماران مبتلا به اوتیسم به آگاهی و درک جامعه نیاز دارند. والدین، مسئولان، کاردرمانگران و گفتار درمانگران باید دست به دست هم دهند و مانند یک پازل تصویر شاخصی از بیماری اوتیسم شکل دهند.
*بچههای مبتلا به اوتیسم چگونه رفتار میکنند؟
آنها درکشان از اطراف مانند افراد عادی نیست و چون برخلاف روند معمول یک انسان اجتماعی هستند طبیعی است که با جامعه آشنایی نداشته باشند. داشتن اوتیسم دلیل بر ناتوانی نیست. ضریب هوشی دخترم ۱۳۰ است که بسیار بالاست اما هنوز حرف نمیزند. البته درکش از اطراف بسیار بالاست و تواناییهای ویژهای دارد که یک کودک طبیعی ندارد.
*آیا این بیماری در دنیا شناختهشده است؟
بله، البته تمام دنیا بیماران مبتلا به اوتیسم را به نام فرشتگان میشناسند که بالهایشان را چیدهاند و روی زمین آمدهاند تا انسان بودن را یادآوری کنند. متاسفانه آگاهی در جامعه ما خیلی پایین است و اغلب خانوادهها نمیدانند فرزندشان به این بیماری مبتلاست در حالی که اغلب دولتها و کشورهای پیشرفته روی این بیماری تمرکز کردهاند تا این بچهها را به جای اینکه در وضعیت منفعل قرار دهند، در مسیری هدایت کنند تا استعدادهایشان رشد پیدا کند و از آنها به نفع دولتشان استفاده کنند. اکنون درصد بالایی از دانشمندان و محققان نخبه را افراد مبتلا به اوتیسم تشکیل میدهند. چون آنها فکر کردند که جمعیت رو به رشد دارند و ۲ راه بیشتر پیش رویشان نیست؛ اگر آنها را به حال خودشان رها کنند در آینده نزدیک مجبور هستند آسایشگاههایی برای آنها تشکیل دهند چون به دلیل درکی که افراد مبتلا به اوتیسم دارند دچار اضطرابهای بیشتری میشوند و این موضوع میتواند منجر به پرخاشگری شود و فردی که در این شرایط قرار میگیرد چارهای ندارد که فرزندش را در آسایشگاه نگهداری کند اما اگر بیماران مبتلا به اوتیسم جهت بگیرند و روش پرورشی و تربیتی داشته باشند میتوانند با جامعه همراه شوند و استعدادهای شگرف خود را به نمایش بگذارند.
*با توضیحاتی که دادید معلوم میشود که بچههای مبتلا به اوتیسم میتوانند به درجههای بالایی برسند، درست است؟
بله، چند روز پیش در انجمن خیریه اوتیسم جلسهای داشتیم که جوانی آنجا بود. او دانشجوی سال آخر فلسفه و نمونهای از یک بچه مبتلا به اوتیسم است که به درجه بالای توانمندی ذهنی خود دست یافته و تعامل اجتماعی خوب و برخورد شایستهای در جامعه دارد. او از دانش بالایی برخوردار است که متحیر شدم و میتواند دانشمند یا نظریهپرداز آینده باشد. بچههای مبتلا به اوتیسم در یک یا دو رشته خیلی درخشان هستند و ذهن منطقیشان خیلی کار میکند. آنها در بیان احساسات مشکل دارند. مثلا نمیتوانند دروغ، کنایه، شوخی یا فانتزی را متوجه شوند و تحلیل کنند. یک بچه اوتیسمی پز دادن را نمیفهمد. آنها بیغل و غش هستند.
*چه زمانی خودتان متوجه شدید دخترتان سها به اوتیسم مبتلاست؟
دخترم یک سال و نیمه بود که مجبور شدیم عمل جراحی روی دستش انجام دهیم. بعد از فیزیوتراپی، فیزیوتراپش متوجه شد و به من گفت دخترتان ارتباط چشمی ندارد. من هم متوجه شده بودم که اعتنایی به سر و صداهای اطرافش نمیکند. وقتی چیزی را به او نشان میدادم، مسیر اشاره را تعقیب نمیکرد. البته بچه خوشرو و شادی بود. بعد از پیگیریهای انجامشده تا ۲ سالگی تشخیص قطعی را گرفتیم که او به اوتیسم مبتلاست. سالها با او کار کردیم. متاسفانه مرکز مشخصی وجود نداشت و اکنون هم تعدادشان کم است. بنابراین از این پزشک به پزشکی دیگر مراجعه میکردیم. به هر حال باید همه بچهها تا سن ۳ سالگی غربالگری شوند تا اگر دچار اختلال هستند سریع متوجه شوند.
*اکنون برای درمان دخترتان چه اقداماتی انجام میدهید؟
این بیماری همانطور که اشاره کردم باید در جامعه فرهنگسازی شود و برایش بستر مناسب آموزشی ایجاد شود. یک فرد مبتلا به اوتیسم تا آخر عمر اوتیسم دارد. وقتی در جمعی هستیم خیلی سریع متوجه میشود که کدام فرد نگاه ترحمآمیزی دارد و کدام یک درکش میکند و به او محبت دارد. خیلی از متخصصان حتی با بیماری اوتیسم آشنایی ندارند و از این نظر به شدت دچار ضعف هستیم. من در دیدار با آقای هاشمی، رئیس سازمان بهزیستی این موضوع را بیان کردم و خود ایشان هم اذعان داشتند. در واقع قرار است دورههای خاصی برای مسئولان و مربیان آموزشی و پرورشی برگزار کنند.
*بهترین روشهای درمانیای که پزشکان برای این نوع بیماری توصیه کردند، چه بوده؟
اوتیسم طیف گستردهای است؛ مثلا بچههایی هستند که وارد مدرسه میشوند و ناگهان معلمان آنها به والدین خبر میدهند که توان یادگیری ندارند. برخی راهکارها برای کاهش شدت این اختلال وجود دارد که باید به خانوادهها آموزش داده شود. مرحله نخست غربالگری است. یک بچه مبتلا به اوتیسم به ترحم نیاز ندارد اما باید نظم را بیاموزد. بچهای که نمیتواند حرف بزند با پرتاب کردن اشیاء استرس درونیاش را خالی میکند. بچه مبتلا به اوتیسم میداند چه میخواهد بگوید اما نمیتواند حرف بزند و لغات را بیان کند بنابراین باید تخلیه شود، در این صورت وظیفه والدین است تا بچه را در یک محدوده سالم نگه دارند تا در آینده و زمان بزرگسالی دچار مشکل نشود.
*شما در انجمن خیریه اوتیسم چه اقداماتی انجام میدهید؟
انجمن اوتیسم ایران یک سال است که شروع به کار کرده و من ۲ ماه است با آن آشنا شدهام. ما آنجا تمام تلاش خود را میکنیم تا کار را پیش ببریم. هزینههای یک بچه مبتلا به اوتیسم خیلی بالاست و این هزینه صرف آموزش، گفتاردرمانی و کاردرمانی میشود که بهطور متوسط ماهی ۳ میلیون تومان است و ۹۰ درصد خانوادههای ایرانی نمیتوانند این هزینه را پرداخت کنند. اغلب موسسهها خصوصی هستند و مرکز خیریه با تخفیف بالا در کشور نداریم که این یک مشکل بزرگ است.
*دراینباره با مسئولان کشور مشورت نکردهاید و کمک نخواستهاید؟
وزیر کشور ۲ هزار متر زمین در اختیار موسسه خیریه اوتیسم ایران قرار دادند و انشاا... اگر بتوانیم به زودی زمین را تحویل بگیریم و با کمک خیرین محترم وارد مراحل ساخت شویم، نخستین مرکز جامع خیریه اوتیسم ایران را راهاندازی میکنیم. در کاشان هم با کمک خیرین بسیار خوب این شهر و شورای شهر یک هزار متر زمین برای انجمن خیریه اوتیسم گرفتیم. کاشان نخستین شهری بود که کنار وزیر کشور زمینهایی را به انجمن هدیه داد.
*در برنامه «مهربانو» گفتید که سها را با خود همه جا میبرید و ابایی ندارید که او را به همه نشان دهید. با توجه به شغل خاصتان چگونه به این روحیه رسیدید؟
دخترم سها هیچ نقصی ندارد که من از حضورش در اجتماع شرم داشته باشم. او فقط با دیگران تفاوت دارد. اگر او با صدای بلند میخندد این احساسی است که در آن لحظه دارد و جزو صفاتش است.
*سها برنامه غذایی خاصی دارد؟
بله، مثلا گاهی اوقات گوشت غذا را میخورد و گاهی نه. یک دورهای همیشه ماکارونی را دوست داشت اما حالا یک سال است که اگر گرسنه هم بماند این غذا را نمیخورد. گاهی اوقات هم اتفاق افتاده اصلا گوشت نمیخورد و برنج را خالی میخورد. خیلی از بچههای مبتلا به اوتیسم را دیدهام که چند غذا را بیشتر نمیخورند. در انتخاب غذا باید تشخیص داد کدام بحث لجبازی و کدام انتخاب بدن است اما پسرم به همه غذاها علاقه دارد. (محبوبه ریاستی+مریم محمدی/ سلامت)
316
پزشکان با روش جدید میتوانند کودک مبتلا به اوتیسم را با دقت بالا و در مدت زمان کمتر از 10 دقیقه و با استفاده از روشی کاملا غیر گفتاری و بدون نیاز به انجام چند مرحله آزمایش شناسایی کنند.
در این بررسی از 36 کودک از جمله 18 کودک مبتلا به اوتیسم درخواست شد تا هنگام استشمام بوی مطبوع و نامطبوع تنفس کنند تا واکنشهای بویایی آنان اندازه گیری شود و مشاهده شد کودکانی که در طیف مبتلایان به اوتیسم نبودند در مدت 305 میلی ثانیه پس از قرار گرفتن در معرض بو واکنش بویایی خود را تنظیم کردند هر چند این وضعیت در کودکان اوتیسمی مشاهده نشد. تفاوت موجود در واکنش بویایی به متخصصان اجازه داد تا با دقت 81 درصدی تعیین کنند کدام یک از کودکان به این بیماری مبتلا هستند.
به گزارش ایسنا به نقل از خبرگزاری یونایتدپرس، پزشکان این مطالعه امیدوارند یافتههای بدست آمده اساسی برای تولید وسیلهای تشخیصی باشد که بتوان از آن در سنین پایین و حتی زمانیکه کودک تنها چند ماه دارد، استفاده کرد.
گفتنی است، تشخیص به موقع اوتیسم شرایط را برای مداخله موثر و جلوگیری از پیشرفت آن فراهم میسازد.
یکی از مهمترین مشکلات این کودکان، عدم توانایی تفسیر حالات صورت و برقراری ارتباط چشمی است.
مطالعات نشان می دهد که عامل این اختلال، کمبود هورمون وازوپرسین، یک نوروپپتید موجود در مغز است.
این هورمون، پروتئینی شبیه به مولکول است که سبب می شود سلول های عصبی با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. یکی دیگر از وظایف این هورمون، تنظیم فشار خون است.
عملکرد این هورمون دقیقا مشابه اکسی توسین است. اکسی توسین نوروپپتید دیگری است که رفتارهای اجتماعی را تنظیم می کند.
محققان بر این باورند که این یافته، راه های درمانی توانمدی را برای حل مشکلات کودکان مبتلا به اوتیسم فراهم می کند.
اوتیسم یک اختلال عصبی است که عملکرد مغز را تحت تاثیر قرار می دهد. این معلولیت رشدی معمولا در سه سال اول زندگی به طور کامل آشکار می شود.
معمولا این سه سال اول، دوره طلایی قلمداد می شود و چنانچه در این دوره مربیان و والدین کودک این عارضه را شناسایی کنند و در صورت درمان و رسیدگی می توان کودک را به مدرسه فرستاد و مهارت های زیادی را به او آموخت.
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها در آمریکا، گزارش جالبی را در مورد اتیسم در سراسر جهان منتشر کرده است که برخی از مهمترین موارد آن به شرح ذیل است:
-از هر 68 کودک در سراسر جهان، یک نفر به اختلال اوتیسم (ASD) مبتلا است.
-احتمال بروز این بیماری در تمام گروه های نژادی، قومی، اجتماعی و اقتصادی وجود دارد.
-اوتیسم در پسران (از هر 42 پسر یک نفر) شایع تر از دختران (از هر 189 نفر یک نفر) است.
-تحقیقات انجام شده در آسیا، اروپا و آمریکای شمالی، شمار کودکان مبتلا را حدود یک درصد و در کره جنوبی حدود 2.6 درصد نشان می دهد.
در حال حاضر هیچ آزمایش قابل اعتمادی برای تشخیص این اختلال وجود ندارد و با غربالگری رشد شاید بتوان برخی علایم را تشخیص داد.(ایرنا)
اوتیسم یک اختلال رشدی دوره کودکی است. کودکان مبتلا به اوتیسم در تعاملات اجتماعی و برقراری ارتباط احساسی با دیگران مشکل دارند، و اغلب به رفتارهای تکراری علاقه نشان می دهند.
سن شروع این اختلال قبل از سه سالگی است و کودکان دارای این اختلال رفتارهای همچون عدم برقراری تماس چشمی، عدم اشاره مستقیم به اشیا، مشکل در درک احساسات دیگران یا بیان احساسات خود، فرار از بغل شدن یا تماس فیزیکی با دیگران، عدم تمایل به صحبت کردن، مشکل در بیان نیازهای خود از خود بروز می دهند.
به گزارش مهر، تشخیص اوتیسم بسیار مشکل است، زیرا هیچ تست پزشکی برای تشخیص آن وجود ندارد (مانند آزمایش خون و...)، تنها راه تشخیص مشاهده رفتار کودک است. همچنین درمان قطعی برای آن وجود ندارد.
امروزه عامل ژنتیک مهمترین عامل این اختلال شناخته می شود اما اضطراب و استرس مادر در دوران بارداری یکی از عوامل فعال کننده این ژن قلمداد می شوند البته مواد موجود در آفت کش ها و... نیز تاثیر خود را در فعال شدن این ژن دارند. اما نکته مهمی که باید مد نظر قرار داد محیط مادر در دوران بارداری است.
امروزه در هزاره سوم که شاهد گسترش استرس ها و اضطرابها به خصوص در کلانشهرها هستیم مادران با استرس و اضطراب خود می توانند زمینه را برای اوتیسم هموارتر کنند. این احتیاط نیست بلکه وظیفه مادران است.
اوتیسم در بسیاری از کلانشهرها یک نگرانی مهم برای بهداشت عمومی قلمداد می شود بطوریکه در یکی از بزرگترین پروژه های مطالعاتی آمریکا تا امروز، به نام سید(SEED) با صرف بودجه ای عظیم به دنبال کشف علل این اختلال هستند.
در همین راستا انجمن علمی کودکان استثنایی ایران در فعالیتی موثر اقدام به برگزاری همایش اوتیسم با هدف معرفی روش های درمانی مفید و توجه ویژه به نیازهای والدین با حضور متخصصین مجرب این حوزه در تاریخ ۹ مهر ماه ۹۴ در محل دانشکده روانشناسی دانشگاه تهران نموده است.
سازمان ها و نهاد های مرتبط چون بهزیستی، آموزش و پرورش کودکان استثنایی و دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی در این همایش حضور خواهند داشت.