گریه کودک می تواند باعث تغییر در عملکرد ذهن والدین شود.گفتنی اسـت، براساس تحقیقات شنیدن صدای گریه کودک می تواند باعث به صدا در آمدن نوعی آلارم در مغز والدین شود.
بررسی ها نشان می دهند، گریه باعث افزایش تمرکز، بروز پردازش مغزی و افزایش قدرت یادگیری مغزی در والدین میشود.
براساس آمارها هنگام شنیدن صدای گریه
نوزاد اولین چیزی که به ذهن والدین می رسد بررسی احتمالاتی چون گرسنگی
کودک، خستگی، گرما یاسرمای بیش از حد هوا و یا استحمام و تمییز کردن کودک
اسـت.
کارشناسان با بررسی و اسکن مغزی والدین دریافته اند، به هنگام شنیدن صدای گریه نوزاد ذهن آنها هوشیارتر کار می کند و نیز قادر به تمرکز بر افکار دیگر نیستند و این به تدریج باعث پیشرفت قدرت مغزی و واکنش های ادراکی آنها می شود.
این یافته که در مجله کتابخانه الکترونیکی علوم منتشر شده اسـت نشان می دهد که نشانه افسردگی پس از زایمان در والدین بویژه مادر می تواند عدم توجه به گریه کودک باشد.
در تحقیقی همسو کارشناسان دانشگاه تورنتو دریافته اند نوزادان به صدای مادر بسیار بیشتر از صدای پدر توجه نشان می دهند و ذهن آنها با شنیدن صدای مادر هوشیار می شود.
براساس این پژوهش ها بخشی از مغز که مسئول یادگیری مهارت های جدید مانند تلفن همراه، کامپیوتر و علوم جدید اسـت هنگام گریه کودک فعال شده و به دنبال یک راه حل فوری برای رفع نیاز کودک می گردد.
کارشناسان امیدوار هستند با تحقیق در خصوص اثرات گریه نوزاد بر عملکرد مغزی والدین بتوانند بیماری ها و اختلالات روانی در والدین را شناسایی کنند و درتحقیقات آتی بتوانند افرادی که دچار آسیب های مغزی بویژه در واکنش های شناختی شده اند را درمان کنند.
برنادر طول این سال ها من والدین بسیاری را دیدم که می دانستند تنبیه بدنی روشی کارآمد نیست، اما باز هم از آن استفاده می کردند. والدینی که بعد از هر بار استفاده از این روش تا چند روز غرق احساس گناه می شدند، اما دوباره در برخی موقعیت ها سراغ همان روش ناکارآمد می رفتند. واقعا چرا برخی والدین در تعامل با کودک خود از تنبیه بدنی استفاده می کنند؟
در اغلب موارد اگر والدین بر روی احساسات خود دقیق شوند، می توانند متوجه تجربه احساسی غیرمنتظره بعد از هر بار تنبیه فرزندشان شوند. در واقع پیش از آغاز احساس گناه در والدین، احساسی کاملا متفاوت با آن تجربه می شود، احساس خلاصی بعد از انتقام! اما دلیل آن چیست؟ آیا والدینی که این گونه هستند، افرادی سنگدل و خشونت طلب هستند که از آزار فرزند خود لذت می برند و یا این امر واکنشی طبیعی اسـت؟ واقعیت این اسـت که والدینی که دست به تنبیه فرزند خود می زنند، لزوما آدم هایی سنگدل و بدطینت نیستند. گاهی آن ها حتی بسیار دلسوزتر از دیگران هستند. شاید با خود فکر کنید پس برای چه فرزندانشان را تنبیه می کنند؟
برای پاسخ به این سوال می توانیم به چند نکته اشاره کنیم:
• این والدین زمانی که تحت فشار زیاد بوده و تنش بالایی دارند و رفتارهای ناشایست فرزندشان نیز آن ها را کلافه می کند، بیشتر دست به تنبیه می زنند، چرا که تنبیه می تواند برای زمانی کوتاه احساس انتقام گرفتن را در آن ها ارضا کرده و حس رضایت ایجاد کند.
• در بسیاری از مواقع قبل از این که والدین متوجه شوند که دارند جه می کنند، متوجه می شوند که دست روی فرزندشان بلند کرده و یا فحش و ناسزا نثار او کرده اند، چرا که آن ها به دنبال خلاصی از عصبانیت شدیدی بوده اند که فشار زیادی را به آن ها تحمیل می کرده اسـت.
• در آن لحظاتی که آن ها تحت فشار شدید بوده و می خواهند در همان لحظه واکنشی به رفتار ناشایست فرزندشان نشان دهند، اولین چیزی که به ذهن شان می رسد همین گونه رفتارهاست.
به نظر می رسد که اگر بتوانیم در این سه بخش مدیریت بهتری بر روی خودمان داشته باشیم، احتمال تنبیه و بدرفتاری با فرزندمان را نیز تا حدّ زیادی کاهش داده ایم.
چند نکته: درست اسـت که بسیاری از مواردی که سطح تنش را در زندگی شما افزایش می دهد در اختیار شما نیست، اما حداقل کاری که می توانید انجام دهید این اسـت که برای کاهش تنش و استرس در برنامه روزمره خود زمانی را در نظر بگیرید. بسیاری از والدین هیچ برنامه منظم تفریحی و یا آرامش بخشی را برای خود تعریف نکرده اند و همین نیز باعث می شود استرس و تنش آن ها به شدت افزایش یافته و به راحتی با دیدن اشتباه های فرزند از کوره دررفته و در نتیجه احتمال بدرفتاری آن ها نیز افزایش می یابد.
البته تا صحبت از برنامه تفریحی می شود، بسیاری از افراد از کمبود وقت و البته بالابودن هزینه ها شکایت می کنند. همه این حرف ها درست اسـت، اما باور کنید هنوز هم فعالیت هایی هستند که با هزینه پایین می توانند به ما کمک کنند تا سطح تنش را در خودمان کم کنیم؛ کارهایی مانند کاشتن چند گل در یک گلدان و صرف وقت هر روزه برای آن ها، نوشیدن یک لیوان چای همراه با گوش دادن به یک نوایی آرام مانند صدای پرندگان و یا صدای آب ضبط شده، آماده کردن فضایی برای غذای پرندگان در پشت پنجره و تماشای آن ها، برنامه پیاده روی در پارک و یا کوه در آخر هفته و یا حتی برنامه ریزی برای یک دوش آب گرم.
یادتان باشد این که شما کاری را به این نیت انجام دهید که تنش خود را کم می کنید، می تواند به شما کمک کند تا احساس بهتری داشته باشید و البته واکنش های انفجاری و تکانشی شما کاهش پیدا می کند، چرا که شما به صورت غیرمستقیم به خود این پیغام را داده اید که فرد مهم و ارزشمندی هستید و البته چه چیزی بیشتر از این می تواند در این روزهای پرتنش حال شما را بهتر کند!
برای خود زمان بخرید
بسیاری از والدین هنوز نمی دانند چه طور می توانند در اوج عصبانیت خود را آرام کنند. درواقع در این گروه از والدین، تنبیه فرزندان روشی برای انتقام گرفتن و البته آرام شدن محسوب می شود و کوتاه ترین راهی اسـت که می تواند به آن ها کمک کند تا دوباره آرام شوند.
چند نکته: همه ما در زندگی تحت فشارهای مختلف هستیم و عصبانی شدن امری طبیعی اسـت. اما اگر لیستی از کارهایی تهیه کنید که می تواند در زمانی کوتاه شما را تا حدی آرام کند و از آن لیست در زمان عصبانیت بهره بگیرید، می توانید تا حد زیادی مانع تکرار رفتارهای آسیب زننده به فرزندتان شوید؛ کارهایی مثل رفتن داخل اتاق و نگاه به تابلوی زیبایی که در آن جا دارید، نوشیدن آب، رفتن داخل بالکن برای چند ثانیه، بستن چشم ها و شمردن تا پنج.
یادتان باشد یکی از مهم ترین فواید انجام چنین کارهایی، خرید زمان برای شماست. درواقع شما با انجام کارهایی که می تواند تنها کمی به شما آرامش بدهد، بین احساس عصبانیت شدید خود و انجام واکنش به قدر چند ثانیه فاصله می اندازید، چند ثانیه ای که در بسیاری از مواقع می تواند به شما کمک کند تا گزینه بهتری را جایگزین تنبیه بدنی کنید.
تنبیه را بازتولید نکنیددرواقع بسیاری از رفتارهای تنبیهی والدین نه برنامه ریزی شده که به صورت انفجاری و ناگهانی اسـت. این موارد بیشتر در افرادی دیده می شود که خود تجربه تنبیه شدن در کودکی را داشته اند. درواقع در ذهن آن ها تنبیه یک گزینه محسوب می شود، هرچند خود در گذشته از آن آسیب دیده اند. در زمان آرامش لیستی از فعالیت های جایگزین برای کاهش رفتارهای ناشایست فرزندتان و البته در کنار آن، لیستی برای تقویت رفتارهای شایسته فرزندتان تهیه کنید.
این لیست را حتما جایی یادداشت کنید که بتوانید هر روز آن را ببینید. در رابطه با واکنش های احتمالی در برابر رفتارهای ناشایست فرزندتان برنامه ریزی قبلی داشته باشید و حتی با او در این مورد صحبت کنید. به عنوان مثال در صورت تکرار پرت کردن وسایل، لازم اسـت به مدت یک دقیقه روی صندلی در سکوت کامل بنشیند و یا در صورت خراب کردن وسیله ای در خانه از روی بی مبالاتی و استفاده نکردن صحیح، از پول توجیبی او برای تعمیر و یا خرید دوباره آن استفاده کنید.
و نکته آخر این که اگر در کودکی سابقه کتک خوردن، ناسزا شنیدن و یا تحقیر از سوی والدین خود را دارید، از این تجارب ناخوشایند به عنوان فرصتی ویژه بهره بگیرید! چرا که شما بهتر از هر کسی می توانید حال بد فرزندتان را بعد از شنیدن چند ناسزا و یا کتک خوردن درک کنید.
* کارشناس ارشد مشاوره
عملهای جراحی در کودکان تنها در صورت لزوم برای حفظ سلامتی کودک تجویز میشود، بنابراین والدین نباید به علت ترس از بیهوشی از این روند مهم در زندگی کودک خودداری کنند.
والدین باید همواره پیشینه سلامت کودک را برای مثال در رابطه با آلرژی و آسم کودک یا حساسیت به مواد بیهوشی در اختیار پزشکان قرار دهند.
پیش از عمل جراحی، پزشک بیهوشی باید جزییات دقیق داروهای مصرفی کودکان چه داروهای آرامشبخش و چه ویتامینهای مکمل را در اختیار داشته باشد. باید پیش از عمل جراحی درباره مدت قطع آنها نیز با پزشک بیهوشی مشورت شود.
معمولا کودکان هشت ساعت قبل از عمل جراحی نباید غذای جامد بخورند و در بعضی مواقع نیز استفاده از مایعات نظیر آب یا شیر مادر هم تا دو ساعت قبل از عمل مجاز شناخته میشود.
کودکان پیش از عمل باید درباره جراحیشان آگاهی داشته باشند. البته باید به آنها اطمینان خاطر داد که عملشان برای سلامتی آنها ضروری اسـت و آسیبی برای آنها به همراه ندارد.
به طورکلی بیهوشی برای کودکان بیخطر اسـت اما خطرات مربوطه بسته به عواملی نظیر سن و اورژانسی بودن عمل، متغیر اسـت.
برنا
، خیلی از مادران از بدغذایی فرزندشان گلایه میکنند اما بعضی از عوامل بدغذایی به خود مادر برمیگردد. یعنی مادر از زمان تولد کودک رفتارهایی میکند که به عادتهای بد غذایی منجر میشود.
چهار رفتار عمده اشتباه والدین در رابطه با غذا خوردن کودک را بررسی میکنیم.
۱. یکی از این عادتهای بد غذایی این است که کودک ما به غذاهای چرب و طعمهای شور و شیرین عادت میکند. چون مادران از زمانی که میتوانند غذاهایی مانند سوپ و حریره بادام و... را برای کودک شروع کنند، غذاهای او را با ذائقه خودشان تهیه میکنند. در صورتی که کودک نیازی به طعم ندارد. برای مادر کودک این غذاها بدون ادویه بدمزه به نظر میرسد در حالی که برای کودک که پیش فرضی از این طعمها ندارد بدون شکر یا نمک نیز این خوردنیهای ناقص نیستند.
امروزه علاقه به قند و نمک دو نگرانی اصلی پزشکان برای سلامت افراد است. گسترش دیابت و مشکلات فشار خون به همین علاقه و عادت ما برمیگردد که ریشه در کودکی ما دارد. اگر از همان سالهای اولیه تولد کودک ما آنها را به این طعمها عادت ندهیم بعدها دچار مشکل نخواهند شد.
۲. از طرف دیگر بعضی از کودکان با سبزیجات، گوشت و لبنیات میانه خوبی ندارند و غذاهای آب پز و سالم را پس میزنند. این مشکل نیز ریشه در رفتار والدین دارد. چون رژیم غذایی خانواده به اندازه کافی شامل لبنیات و سبزیجات و گوشت نیست و غذاهای پرچرب نیز مصرف میکنند که این تناقض رفتاری آنها در عدم مصرف مواد غذایی و تشویق کودک به مصرف همان مواد غذایی باعث میشود کودک سر باز زند.
۳. مشکل سوم رفتار والدین که به بدغذایی کودک منجر میشود زورگویی و اجبار مادر در غذا دادن به کودک است که باعث مقاومت در بچه میشود. بسیاری از مادران هستند که از روی دلسوزی و نگرانی برای سلامت کودکشان یک رفتار نادرست را در پیش میگیرند و آن اینکه به اجبار کودک را به غذاخوردن وامیدارند.در این شرایط نیز کودک طبعا لج میکند و بیشتر و مصرتر از قبل از خوردن غذا سر باز میزند. در شکل بدتر این اتفاق مادر از غذا به عنوان ابزار تنبیه استفاده میکند و به محض اینکه کودک کار خطایی انجام داد مجبورش میکند تا از غذایی که دوست نداشته و نخورده، بخورد. این رفتار البته باعث دلزدگی کودک از غذا میشود.
۴. رفتار بعدی که بسیار هم اثر مخربی در روند غذاخوردن کودک دارد، غذا دادن تحت هر شرایطی است. بعضی مادران هستند که دائما به دنبال کودکشان میدوند تا قاشق قاشق غذا را بتوانند در دهان او بگذارند. بچهها هم مدام در حال فرار کردن از دست مادر هستند و شاید در این تعقیب و گریز چند قاشق غذا هم خوردند!
اما راهکارهای درست در مقابل این رفتارهای اشتباه کدامها هستند؟ ابتدا اینکه از اضافه کردن ادویه و نمک و شکر به غذای کودک در سالهای اول زندگی خودداری کنیم و میزان مصرف خود را نیز از این مواد کاهش دهیم تا وقتی کودک به سفره خانواده پیوست بتواند از غذاها بخورد و سلامت او و والدین حفظ شود.
دوم اینکه پدرومادرها خودشان هم از غذایی که برای کودک آماده کردهاند، بخورند. اگر بشقاب غذایی والدین نیز به همان میزان حاوی سبزیجات و لبنیات باشد کودک راحتتر با این موضوع مواجه میشود و نسبت به خوردن غذاها بیشتر تمایل نشان میدهد.
به هیچ عنوان از غذا به عنوان ابزار تنبیهی استفاده نکنند و برای غذاخوردن کودک نیز به زور و اجبار متوسل نشوند. مادرانی هستند که از بدغذایی کودکشان و اینکه دائما باید به دنبال او بدوند تا غذا بخورد گلایه میکنند در حالی که هیچ کس جز خود مادران مقصر این موضوع نیست. آنها کودک را به این شیوه عادت دادهاند و باید کم کم از این عادت او را جدا کنند. کافی این مادران دیگر برای غذاخوردن کودک به او اصرار نکنند و کودک هر مقدار که خواست غذا را بخورد. نکته بعد اینکه اجازه ندهند کودک میان وعده بخورد مخصوصا اگر به زمان وعده اصلی نزدیک است. و دیگر اینکه هر یکی،دو ساعت یکبار تنها از کودک بپرسند که میخواهد غذا بخورد یا خیر؟ بالاخره کودک گرسنه میشود و برای خوردن غذا تمایل نشان میدهد تا این عادت بد از یادش برود.
او در ادامه مبحث، دو نمونه از شرایطی که باعث بیاشتهایی و دلزدگی کودک از غذا میشود را برمیشمرد و میگوید: در کنار اشتباهات رفتاری والدین، میتوان به شرایط نامناسب کودک برای غذاخوردن نیز اشاره کرد. شرایطی که مطلوب کودک نیست و باعث میشود نسبت به غذا بیتمایل باشد.
۱. سختگیری در آداب غذا خوردن: برخی از والدین بیشتر از نیاز و خارج از توان کودک نسبت به رعایت آداب غذاخوردن سختگیری میکنند. آنها مدام از اینکه کودک هنگام غذاخوردن لباس خود را کثیف میکند، گلایه دارند. حتی از اینکه کودک اصرار دارد برای غذاخوردن شخصا از قاشق استفاده کند، ممانعت به عمل میآورند. یا روی مساله طرز نشستن و طرز قاشق برداشتن و به دهان بردن غذا با کودک مشکل دارند. والدین باید توجه داشته باشند که یادگیری آداب غذاخوردن یک روند تدریجی است که با صبر و حوصله و مهربانی امکانپذیر است. در غیر این صورت ممکن است سختگیری در این زمینه علاقه کودک شما را به غذا خوردن تحت الشعاع خود قرار دهد.
۲. ایجاد محیط پرتنش برای غذاخوردن: اگر وقت غذاخوردن برای کودک تبدیل به زمانی پرتنش شود علاقه کودک به غذا خوردن از بین میرود. به عنوان مثال، برخی از والدین که از بدغذایی کودکشان گلایه دارند، با تهدید و تشر کودک را پای غذا مینشانند و غذا را به زور و در یک اتمسفر تنشآلود به خورد او میدهند. این راهحل کاملا غلطی است و باعث تشدید بدغذایی کودک شما میشود. باید عوامل بیاشتهایی او را به درستی کشف و درصدد رفع آنها باشید نه اینکه آن را تشدید کنید!
- اگر بچه غذا را نخورد راهحلهایی وجود دارد که میتوانند والدین با کمک آنها کودک را دوباره به غذا علاقهمند کنند. یکی از این راهحلها این است که غذایش را با چیزهای دیگر ترکیب کنند. به این شکل که ترکیبات غذا را برای کودک عوض کنند. به عنوان مثال اگر کودک شما به خوردن سوپ علاقه نشان نمیدهد موادی که دوست ندارد را حذف کنند و چیزهای دیگری به این ترکیب اضافه کنند. یا میتوانند با حفظ ترکیب قبلی مواد جدیدی به ترکیب اضافه کنند که به مورد پسند شدن طعم آن برای کودک کمک کند.
- از موارد دیگری که میتوان برای ترغیب کودک به غذا خوردن استفاده کرد و بسیار نیز موثر است تزیین غذاست. به کار بردن خلاقیت و تزیین غذای کودک با مواد خوراکی داخل بشقاب و ساختن تصویرها و شکلهای جالب توجه باعث میشود کودک به خوردن غذا بیشتر از قبل علاقه نشان دهد. برای ایده گرفتن و تزیین غذا میتوانید از طرحهای مختلفی که در اینترنت و شبکههای اجتماعی وجود دارند استفاده کنید.
- نوع طبخ غذا در عدم علاقه کودک به غذا موثر است. شاید اگر نوع طبخ را عوض کنید کودک شما به همان غذایی که اشتیاقی برای خوردن از خود نشان نمیداد علاقه مند شود. به بیان دیگر، اگر شما انواع پخت مانند بخارپز، کبابی و سرخ شده را بیازمایید بالاخره به مدلی خواهید رسید که کودک آن را میپسندد.
- یک روش دیگر این است که از کودک بخواهید در طبخ غذایی که قرار است بخورد به شما کمک کند. بچهها عاشق این هستند که مواد را با هم مخلوط و طبخ کنند. این پیشنهاد مطمئنا با استقبال کودک همراه میشود و علاوه بر اینکه فرآیند طبخ را برای شما و او تبدیل به یک فرصت وقت گذرانی و لذت بردن با هم میکند، کودک را برای خوردن آنچه خودش در تهیه آن نقش داشته است، ترغیب میکند.
- از راهحلهای موثر برای ترغیب کودکان به غذا خوردن این است که شرایطی را فراهم کنید که کودک همراه با همسالان خود غذا بخورد. این کار باعث بازشدن اشتهای او به غذا میشود. بسیاری از مادران که تجربه غذاخوردن کودکشان را در مهد کودک دارند، به این مساله واقف هستند. در شرایط میهمانی و حضور کودکان همسال نیز، بچهها به شکل قابل توجهی نسبت به غذا تمایل بیشتری نشان میدهند.
خبرگزاری آریا -
فرزندانتان را از مضرات و عواقب ویرانگر مصرف موادمخدر آگاه سازید
توصیه های پیشگیرانه به والدین در مورد اعتیاد فرزندانشان
بیشترین تاثیر مخرب اعتیاد بر ارکان خانواده وارد می آید، همان طوری که موثرترین عامل پیشگیری از اعتیاد نیز نهاد خانواده است. در این مطلب توصیه هایی به والدین عزیز می کنیم که در پبشگیری از گرایش اعتیاد فرزندانشان به مواد مخدر موثر است.
توصیه های پیشگیرانه به والدین در مورد اعتیاد :
√درباره مواد اعتیادآور (علل و عوامل موثر در مصرف مواد، خطرات، عوارض و علائم آن) اطلاعات کافی کسب کنید.
√ مهارتهای تربیتی خود را افزایش دهید.
√ فضایی ایجاد کنید که فرزندانتان در آن احساس آرامش کنند.
√ شرایطی ایجاد کنید که فرزندتان شما را محرم اسرار خود بدانند.
√ عقاید خود را به زور به آنها تحمیل نکنید.
√ به نحوه خرج کردن پول توسط فرزندانتان اهمیت بدهید.
√ سعی کنید حتی آهنگ صدایتان ملایم و دوستانه باشد.
√ آنان را بیش از اندازه و به طور اغراق آمیز از مواد مخدر و اعتیاد نترسانید.
√ موانع را بردارید. به فرزندانتان انگیزه داده و از آنها حمایت کنید.
√ الگوی مناسبی برای فرزندان خود باشید و هرگز برخلاف گفته خود عمل نکنید.
√ مواضع خود را برابر سیگار، موادمخدر و الکل مشخص کرده، صریحاً آن را به زبان بیاورید.
√ به صحبت های فرزندانتان خوب گوش کنید. با لبخند، تکان دادن سر و استفاده از جملات مثبت نظیر «چقدر جالب»، «من این را نمی دانستم» و... آنها را به گفتن بیشتر تشویق کنید.
√ از فرزندانتان انتظار نداشته باشید آرزوهای برآورد نشده شما را تحقق بخشند.
√ از قبل، خود را برای پاسخگویی به سوالات کنجکاوانه فرزندانتان آماده کنید. ممکن است روزی از شما بپرسند که آیا تاکنون مواد مخدر مصرف کرده اید؟ این فرصت خوبی است که علت عدم مصرف خود را به زبان سال های جوانی به آنها منتقل کنید، یا اگر احیاناً قبلاً مصرف کرده اید علت گرایش خود به مواد مخدر و سپس کنار گذاشتن آن را به ایشان بگویید و اینکه حالا چرا می خواهید ایشان اشتباه شما را تکرار نکنند. به یاد داشته باشید که نباید مسائل را بیش از اندازه تشریح کنید مبادا کنجکاوی آنها برانگیخته شود.
موثرترین عامل پیشگیری از اعتیاد نهاد خانواده است
√ با تقویت قدرت اعتماد به نفس، تصمیم گیری و از بین بردن افسردگی و کم رویی فرزندان، آنها را در برابر شرایط آسیب زا و گرایش به سمت مواد مخدر مقاوم سازید.
√ راه مقاومت و پایداری در برابر فشار همسالان را در خصوص مصرف موادمخدر به فرزندانتان بیاموزید تا از «نه» گفتن به آنها نهراسند.
√ نظم و قانون مناسب و سازنده مشخصی در خانواده برقرار سازید و برای سرپیچی از آن تنبیهات مناسبی در نظر بگیرید و قاطعانه آن را به مرحله اجرا درآورید.
√ وقت بیشتری را با فرزندانتان صرف کنید. با آنان به رستوران، پارک، کوه، سینما و... بروید. به اتفاق آنان به موسیقی گوش دهید و از همه مهم تر به آنان ابراز عشق کنید و بگویید که دوستشان دارید.
√ سعی کنید در ساعات غذا خوردن همه اعضای خانواده را دور هم جمع کنید.
√ فرزندان خود را قبل از رسیدن به سنین بحرانی نسبت به مضرات و عواقب ویرانگر مصرف موادمخدر آگاه سازید.
√ از چگونگی دوستیابی و معاشرت فرزندان خود با دیگران آگاه باشید. با والدین دوستانشان ارتباط برقرار کنید. در صورتی که به منزل دوستشان رفتند حتماً از حضور والدین ایشان در منزل مطمئن شوید و به حضور سایر اعضای خانواده اکتفا نکنید.
√ برای اوقات فراغت آنان برنامه ریزی کنید. همواره آنان را به مطالعه، ورزش و تفریحات سالم ترغیب کنید و زمینه این امور را برایشان فراهم کنید.
منبع : pezeshkonline.ir
خبرگزاری آریا -
والدین معمولاً از خودشان می پرسند که آیا می شود وقتی فرزندشان بزرگ شد فضانورد یا پزشک بشود؟ طبق تحقیقی که در سال 2010 انجام شد، والدین می توانند بر اساس نام بچه حدس بزنند که او چکاره خواهد شد. این تحقیق نشان داد که بچه هایی که نام خانوادگی آنها لایر (به معنای وکیل) است، احتمال این که پزشک شوند خیلی بیشتر از احتمال وکیل شدن آنهاست و آنهایی که نام خانوادگی آنها داکتر (پزشک) بود، احتمال اینکه وکیل شوند بیشتر است. حروف اول نام بچه ها نیز گویی در پیش بینی شغل آینده آنها کمک کننده بود.
قد
اگر مادر قد کوتاه باشد و پدر قد بلند، احتمال اینکه پسر از لحاظ قد به هر کدام از آنها برود چقدر است؟ برای آنکه بتوانید حدس حساب شده ای بزنید یک فرمول وجود دارد. مایو کلینیک ادعا می کند: قد مادر (به اینچ) را به قد پدر اضافه کنید و برای پسرها 5 اینچ اضافه و برای دخترها 5 اینچ از آن کم کنید و آن را تقسیم بر دو کنید.
وزن
سال گذشته پژوهشگران ماشین حسابی را معرفی کردند که احتمال چاقی افراطی بچه در هنگام تولد را حساب می کرد. از آنجائیکه کاهش وزن برای بچه های سنگین وزن در سنین کم بسیار دشوار است، پیش بینی و جلوگیری از چاق مفرط و مبارزه با عواقب آن یعنی بیماری های قلبی عروقی و دیابت نوع دوم، از اهمیت بالایی برخوردار است.
اولین قاعدگی
بسیاری از مادران دوست دارند قبل از آنکه دخترانشان قاعدگی را تجربه کنند در مورد آن با آنها حرف بزنند. از آنجائیکه هیچ محاسبه علمی برای پیش بینی اولین قاعدگی وجود ندارد، شاید بهتر باشد که این احتمال را در نظر بگیرید که او نیز در همان سنی که شما یا دختران بزرگترتان قاعده شدید، اولین پریودش را تجربه کند. یک راهنمایی: اولین پریود معمولاً دو یا سه ماه بعد از شروع رشد سینه ها اتفاق می افتد.
هوش
چند سال پیش، فیشر-پرایس یک تست ضریب هوشی برای نوزادان 6 تا 12 ماهه معرفی کرد. این تست که توسط دکتر دوروتی اینون از کالج دانشگاهی لندن درست شده بود، نقاط عطف مهمی را در نظر می گیرد که توانایی ذهنی را معین کرده و مشخص می کند که آیا فرزندتان از روند رشد جلو، عقب یا همپا است. البته این تست با آنکه در پیش بینی ها به شما کمک می کند، ولی شاخص امتحان پس داده کاملی از قدرت مغزی نیست.
جنسیت
به محض اینکه خانمی باردار می شود، شروع به فکر کردن درباره جنسیت فرزندش می کند و ادعا می کند که دلش به او می گوید جنسیت بچه چیست. با آنکه تا به امروز بهترین روش برای فهمیدن جنسیت فرزند سونوگرافی است، ولی روش های دیگر نیز وجود دارند. تست حلقه یکی از محبوب ترین آنهاست، یک حلقه را به نخی ببندید و روی شکم تان آویزان کنید. اگر حرکت آن دایره وار بود بچه دختر است و اگر حرکت آن به عقب و جلو بود، پسر است. نظریه ضربان قلب نیز وجود دارد، ضربان قلب نوزاد بین 110 تا 160 تا در دقیقه است و می گویند ضربان قلب دختر پایین ترین در این طیف و ضربان قلب پسر بیشترین مقدار این طیف است.
رنگ چشم
وقتی فرزندتان به دنیا می آید، متوجه می شوید که ظرف چند ماه اول رنگ چشم های او از خاکستری به سبز یا قهوه ای می گراید، زیرا مقدار ملانین چشم های او تغییر می کند. در شش تا نه ماهگی، می توانید بر اساس ترکیب ته رنگ حدس بزنید که رنگ نهایی چشمان او چیست. البته رنگ چشم او تا سه سالگی تکامل می یابد، ولی رنگ های تیره معمولاً فوراً مشخص می شوند، چشم های قهوه ای به خاکستری تغییر رنگ نمی دهند.
قدرت جسمانی
آیا از خودتان می پرسید که فرزندتان مایکل جوردن آینده خواهد شد یا خیر؟ پنج سال پیش، Atlas Sports Genetics شروع به فروش تستی کرد که بر اساس متغیرهای ژن ACTN3 مشخص می کرد که آیا بچه پروتئینی که ورزشکاران دارند را دارد یا خیر. البته این حدس جالبی بود، ولی تنها فاکتور نبود. در حالیکه ژنتیک نقش مهمی در تعیین مهارت ها بازی می کند، ژن ها و فاکتورهای دیگری هم هستند که مؤثر می باشند. توانایی و قدرت طبیعی فقط بخش کوچکی از موفقیت کلی است و سخت کوشی مهمترین فاکتور محسوب می شود.
شخصیت
ژن ها نقش مهمی در خلق و خو ایفا می کنند، ولی ترتیب تولد و رفتارها در ماه های نخست زندگی نیز با هم قالب شخصیتی بچه را می سازند. برای مثال، بچه های بزرگتر معمولاً موفقند و بچه های وسطی مذاکره کردن را یاد می گیرند و تحقیقات نشان داده اند که بچه های ته تغاری لوس و ننر در نهایت بزرگسالات مضطرب و پر استرسی می شوند. یادتان باشد که همیشه در هر کدام از بچه ها نکات مثبت شخصیت آنها را جستجو کنید و استقلال را در آنها تشویق کنید و نقاط قوت کوچکترها را تقویت کنید.
گروه خونی
آیا می خواهید بدانید که گروه خونی فرزندتان از نوع O یعنی دهنده جهانی است یا AB یا گیرنده جهانی؟ بسیاری از بزرگسالان قبل از دوبار چک کردن ممکن است گروه خونی خود را ندانند، ولی باید این اطلاعات را حتماً کسب کنیم زیرا در موارد پزشکی اورژانسی به دردمان می خورد. ماشین حساب هم در پیش بینی آن به ما کمک می کند. البته سنت های قدیمی ژاپنی می گویند که گروه خونی می تواند فاکتورهایی همچون شخصیت و تحمل گوارشی را نیز مشخص کند.
منبع:bartarinha.ir
کوچکی واقعی اندازه دستگاه تناسلی در مردان بیماری بسیار نادری اســت. البته مثل هر بیماری دیگر، کوچکی واقعی دستگاه تناسلی در مردان یا «کوچکی مرضی دستگاه تناسلی» تعریف علمی خاص خود را دارد و صرف ادعای فرد، نمیتواند دلیل وجود مشکل در وی باشد. ممکن اســت فرد انتظارات خاصی از خود داشته باشد که دلیل وجود بیماری نیست. هر پسر بچه بالای یک سال که طول دستگاه تناسلی وی در حالت کشیده کمتر از 1/9 سانتیمتر اســت، باید مورد بررسی قرار گیرد. علل زیادی برای آلت تناسلی کوچک در پسر بچهها وجود دارد که اگر بموقع تشخیص داده شوند، کمک زیادی میتوان به این کودکان کرد.
امروزه با پیشرفت فناوری حتی میتوان در ماههای آخر بارداری با سونوگرافی داخل رحم مادر این بیماری را در جنین پسر تشخیص داد. نکته قابل ذکر این اســت که در کودکان چاق، آلت تناسلی در زیر چربی ناحیه عانه مخفی میشود که اصطلاحا به آن «آلت تناسلی دفن شده یا مخفی شده» میگویند و این با آلت تناسلی کوچک فرق میکند. در بسیاری از موارد با بزرگ شدن کودک و کاهش وزنش، این مشکل برطرف میشود ولی گاهی جهت برطرف شدن آن به عمل جراحی نیاز دارد.
تشخیص زود و بموقع «کوچکی واقعی دستگاه تناسلی» اهمیت بسیاری دارد چون با درمان مناسب و بموقع، این کودکان تقریباً دستگاه تناسلی طبیعی خواهند داشت. اندازه آلت تناسلی در سن بلوغ رابطه مستقیم با زمان درمان دارد. هر قدر درمان زودتر انجام شود، اندازه آلت تناسلی در سن بلوغ نزدیک تر به میزان طبیعی خواهد بود. شاید بد نباشد موضوع را با مثال، قابل فهمتر کنیم. مثلا طول متوسط طبیعی آلت تناسلی کشیده شده در نوزاد 30 هفتهای 1/5 سانتیمتر، نوزاد 34 هفتهای 2/5 سانتیمتر، کودک دو ساله 2/6 سانتیمتر، کودک چهار ساله 3/3 سانتیمتر، کودک هفت ساله 3/8 سانتیمتر، کودک ده ساله 3/9 سانتیمتر و بالغین 9/3 سانتیمتر حد استاندارد اســت.
برای درمان «کوچکی واقعی دستگاه تناسلی» دو راه وجود دارد؛ دارودرمانی که بیشتر قبل از 14 سالگی مؤثر اســت و عمل جراحی که بعد از سن بلوغ انجام میشود. در این میان هیچ دستگاهی که مورد تأئید مجامع علمی معتبر باشد، برای تغییر قابل ملاحظه اندازه آلت تناسلی وجود ندارد و دستگاههایی که در اینترنت یا شبکههای ماهوارهای تبلیغ میشوند، فقط موهومات هستند.
این دستگاهها نهتنها بیفایدهاند، بلکه در مواردی عوارض زیانبار شدیدی را نیز به همراه دارند. همین سودجویان داروهایی را تبلیغ میکنند که معتقدند صد در صد مؤثر و تضمینی هستند، اما به نظر من واقعیت ندارند و خوانندگان به هیچ وجه نباید در دام این افراد و تبلیغات بیفتند. فراموش نکنید افراد بالغ چاق که دارای کوچکی واقعی دستگاه تناسلی هستند، در ابتدا باید وزنشان را کاهش دهند (وزن ایدهآل = قد منهای 100) و سپس تحت عمل جراحی قرار بگیرند. البته عمل جراحی بسیار کمککننده اســت ولی انتظارات نامعقول بعضی از بیماران را برآورده نمیکند.
دکتر محمدرضا صفرینژاد
جراح و متخصص بیماریهای کلیه و مجاری ادراری
یک مطالعه جدید نشان می دهد کودکانی که پدر و مادر چاق دارند، ممکن است در سن ۳ سالگی، علامت هایی از تأخیر رشدی، مانند مهارت های اجتماعی ضعیف، نشان دهند.
ادوینا یونگ محقق بخش تحقیقات سلامت جمعیت داخلی موسسه گفت: «به طور خاص، چاقی مادران باعث تاخیر در دستیابی به مهارت های حرکتی می شود و چاقی پدران با تاخیر در دستیابی به مهارت های شخصی و اجتماعی در کودک همراه است که شامل مهارت های لازم برای برقراری ارتباط با دیگران می شود» .
وقتی هر دو والدین چاق هستند، به این معنی است که زمان بیشتری برای حل مشکل تاخیر دستیابی به مهارت ها نیاز است.
یونگ توضیح داد: «ما از داده های مشاهده ای استفاده کردیم که به خودی خود نمی تواند یک رابطه علت و معلولی را اثبات کند.»
محققان دریافتند که در مقایسه با کودکان مادران با وزن طبیعی، کودکان مادران چاق، ۶۷ درصد بیشتر احتمال دارد که در سن ۳ سالگی در آزمون مهارت های حرکتی (استفاده از دست ها و انگشتان) ناموفق باشند.
علاوه بر این، کودکان پدران چاق، حدود ۷۱ درصد بیشتر احتمال دارد که در سن ۳ سالگی، در آزمایش مهارت های فردی و اجتماعی، که می تواند نشان دهد آنها چگونه به خوبی با دیگران ارتباط برقرار می کنند، شکست بخورند.
کودکانی که پدر و مادر هر دو چاق هستند، تقریبا سه برابر بیشتر احتمال دارد که در سن ۳ سالگی، در آزمایش توانایی حل مسئله با شکست مواجه شوند.
اگر هر دو میخواهید موضع قبلیتان را عوض کنید، اشکالی ندارد. فقط با هم این کار را انجام دهید.
۲. شما از هم پشتیبانی میکنید.
توافق
والدین روی هر تصمیمی مهمترین چیز است، بله، ولی به همین جا ختم
نمیشود. اگر همسرتان همیشه تنها کسی است که برنامهها و تصمیمات
مشترکتان را اجرا میکند، برای کودکانتان یک طرفه به نظر میرسد. هر دو
باید در نقش مجری مشارکت کنید، یا با هم انجام دهید یا به نوبت.
۳. شما با انجام کار به روشی دیگر موافقت میکنید.
همیشه
شما چگونگی مراقبت از کودکتان را از نزدیک و چشم به چشم نمیبینید. با
این وجود هرگاه تصمیم میگیرید در مورد نحوه ی مراقبت از او مصالحه کنید،
فقط اطمینان حاصل کنید هر دو به یک راهحل رسیدهاید که میتوانید با آن
کنار بیایید.
۴. شما تصمیمات ضربتی نمیگیرید.
بعضی
اوقات هر قدر هم بر سر موضوعی بحث و گفتوگو کنید ممکن است به توافق
نرسید. مگر این که مسئلهی زمان مطرح باشد که در این صورت یکی به ناچار
سکوت کند. بسیاری از تصمیمات والدین لازم نیست یک شبه گرفته شود.
وقت بگذارید و روی انتخابهایتان تحقیق کنید، با معلم یا کودکیار کودکتان، در صورتی که مسائل به او نیز مربوط باشد، مشورت کنید، و احساسات پدر و مادریتان را در مورد موضعتان پیش از طرح دوبارهی آن مهار کنید.
۵. شما هرگز نمی گویید «بهت گفتم این طوری میشه».
وقتی
مشاجره ای صورت بگیرد، این پنج واژهی کوچک میتوانند بسیار مخرب باشند،
ولی به ویژه وقتی مضر و آزاردهنده هستند که به تصمیمات مشترک والدین مربوط
باشد.
شما هر دو وقتی درس می گیرید که رفته باشید. پس حتی اگر حق با شما بود، کافی است زبانتان را گاز بگیرید. در نهایت اگر شما اشتباه کرده بودید به خاطر این که همسرتان در آن لحظه درک تان کرده است سپاسگزار او خواهید بود.
۶. شما هر موفقیتی را جشن میگیرید.
تنبیه
فرزندتان میتواند به لحاظ عاطفی برای همسرتان آزارنده باشد، حتی اگر
وضعیت ناراحتکنندهای باشد(شما به او اجازه نمیدهید برود بخوابد چون
اتاقاش را تمیز نکرده است.) با قبول آن به عنوان یک عضو تیم با سکوت خود
از توانایی توافق مشترکتان حمایت کنید.
وقتی بعدا دارید یک فنجان قهوه را برای این پیروزی کوچک می نوشید شاید مشکل بعدی درست شود که در آن صورت احساس ترس کمتری خواهید کرد.
برای ارزیابی تکوین، والدین پرسشنامه ای را در مورد سن و وضعیت شان و مجموعه فعالیت های مربوط به کودکانشان پر کردند.
بررسی های این محققین در انستیتو ملی سلامت نشان داده است که کودکانی که مادران چاق دارند، احتمال این که در تست های مربوط به مهارت های حرکتی موفق نباشند بیشتر است. مهارت های حرکتی به توانایی کنترل حرکات عضلات کوچک مانند انگشتان و دست ها گفته می شود.
همچنین این بررسی ها نشان داده است که کودکانی که پدر چاق دارند در برقراری روابط اجتماعی و آن چه شایستگی اجتماعی نامیده می شود، با مشکل مواجه شوند و در نهایت آن هایی که پدران و مادران بسیار چاق دارند، توانایی حل مشکلات در آن ها ضعیف است.
دلیل این که چرا چاقی والدین روی خطر ابتلای کودکان به تاخیر در تکوین اثر می گذارد مشخص نیست هر چند مطالعات جانوری نشان داده است که چاقی طی بارداری می تواند موجب افزایش التهاب شود که می تواند روی مغز جنین اثر بگذارد.
در صورتی که ارتباط بین چاقی والدین و تاخیر تکوینی اثبات شود، پزشکان باید وزن والدین را نیز طی برنامه های غربالگری شان مونیتور کنند و آن را به فاکتورهایی که در زمان غربالگری باید به آن توجه کنند اضافه کنند.