طبق بررسی های یک مطالعه جدید، دو استقامت بر شاخص سختی که متغیر مرتبط با کیفیت استخوان هاست تاثیر دارد.
محققان دانشگاه کامیلو خوزه سلا به بررسی این موضوع پرداختند که چگونه ورزش دو استقامت می تواند ویژگی های مکانیکی استخوان پاشنه پا را بهبود بخشد.
تغییر در ویژگی های مکانیکی استخوان با استفاده از شاخص سختی یا سفتی که ارتباط مستقیمی با تراکم استخوان پاشنه پا دارد محاسبه می شود.
بیتریز لارا، عضو تیم تحقیق، در این باره می گوید: «نتایج نشان داد که ورزشکاران دو استقامت در مقایسه با افراد بی تحرک دارای شاخص سختی بیشتری هستند. همچنین مسافت طولانی تر دو با بهبود بیشتر تراکم پاشنه پا مرتبط است.»
دانشمندان قاطعانه عنوان می کنند که ورزش دو استقامت بسیار در ایجاد تغییرات فیزیکی در مشخصات فیزیکی پاشنه پا موثر است. از اینرو می تواند در پیشگیری از کاهش تصاعدی تراکم استخوان که با افزایش سن روی می دهد کارآمد باشد.
به گفته لارا، ورزش های نظیر شنا و اسکی که در آن وزن بدن کاهش می یابد، دارای فواید بالایی برای استخوان ها نیستنند.
بیماری آلزایمر در بزرگسالان می تواند موجب از دست رفتن کلی حافظه شود که برای خود بیمار و اطرافیانش خوب نخواهد بود. ورزش کردن فواید بسیاری برای بدن انسان دارد و در این میان، مطالعات مختلف نشان داده اند که چگونه می تواند در نقش یک پشتیبان قدرتمند برای عملکردهای مغز نیز ظاهر شود.
مطالعات نشان داده اند که ورزش می تواند تاثیری سودمندی بر پنج بیماری مزمن – بیماری قلبی، ورم مفاصل، فشار خون بالا، دیابت و چاقی – داشته باشد. اما یک بیماری مزمن دیگر نیز وجود دارد که ورزش می تواند برای مقابله با آن به کار گرفته شود. این بیماری را کمتر مد نظر قرار می دهیم؛
در حقیقت، حتی دوست نداریم درباره آن فکر یا صحبت کنیم، اما بسیاری از ما را تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری را با نام آلزایمر می شناسیم.
آلزایمر چیست؟
در سادهترین حالت و همان گونه که بیشتر ما می دانیم، آلزایمر یک بیماری مغزی است که اختلال و از بین رفتن حافظه افراد را موجب می شود. این که چرا چنین اتفاقی رخ می دهد، هنوز به طور کامل روشن نشده است، اما پژوهشگران بر این باورند که مکانیزم های خاصی در مغز رخ می دهند که به زوال شناختی منجر می شود.
بنابر داده های ارائه شده از سوی کلینیک مایو، دانشمندان معتقدند که بیماری آلزایمر، برای بیشتر افراد، به واسطه ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی و سبک زندگی شکل می گیرد. این عوامل به پیشرفت آلزایمر کمک می کنند و همان گونه که تعداد بیشتری از سلول های مغز می میرند،
اندازه این اندام شروع به کوچکتر شدن می کند. دو موردی که نشان دهنده بیماری آلزایمر هستند شامل پلاک های بتا آمیلوئید و توده های پروتئین تاو هستند.پلاک های بتا آمیلوئید از کارکردی مشابه با پلاک هایی که می توانند در شریان ها جمع شوند، گردش خون را مسدود سازند
و به نارسایی قلبی یا حمله قلبی منجر می شوند، برخوردار هستند. به همین ترتیب، تشکیل پلاک ها و جمع شدن آنها خارج از سلول های مغزی می تواند موجب انسداد ارتباط بین نورون ها شود که این شرایط به مرگ تدریجی سلول ها منجر می شود.
توده های پروتئین تاو داخل سلول های مغزی شکل می گیرند. یک سیستم حمل و نقل داخلی گردش مواد مغذی در سراسر نورون ها را انجام می دهد تا از سلامت و عملکرد درست آنها اطمینان حاصل شود. عملکرد منظم و طبیعی این شبکه حمل و نقل به پروتئینی به نام تاو بستگی دارد.
در بیماری آلزایمر، این رشته های پروتئین تاو در هم پیچیده و شبکه حمل و نقل را مسدود می سازند که عدم دریافت مواد مغذی مورد نیاز سلول ها برای ادامه حیات را به همراه دارد. نتیجه نهایی مرگ نورونی است.
یک پیاده روی طولانی می تواند در پیشگیری از بروز آلزایمر موثر باشد
پیشگیری از آلزایمر از طریق ورزش
اگرچه دانشمندان بی وقفه در تلاش برای یافتن درمانی برای بیماری آلزایمر هستند، در حال حاضر، بهترین روش پیشگیری از آن محسوب می شود. یکی از موثرترین اقداماتی که در این مسیر باید مد نظر قرار بگیرد، ورزش است. اما شاید این پرسش مطرح شود که چه ورزشی؟
پژوهش ها نشان می دهند که فعالیت بدنی استقامتی، چه در قالب دوچرخه سواری، شنا و یا حتی یک پیاده روی طولانی می تواند در به تاخیر انداختن و پیشگیری از بروز آلزایمر موثر باشد. مغز از توانایی بازتولید نورون های جدید و سالم برخوردار است و تصادفا، ناحیه ای در مغز که نورون های جدید می توانند توسعه یابند، ساختاری به نام هیپوکامپ است که مسئول حافظه و یادگیری نیز محسوب می شود.
پژوهش ها نشان داده اند که پدیده نوروژنز هیپوکامپی، به عنوان مثال، ایجاد سلول های مغزی جدید، از طریق تمرینات هوازی تسهیل می شود. در حقیقت، پژوهشگران فنلاندی از مقایسه تاثیر تمرینات هوازی در برابر تمرینات با وزنه و تمرینات HIIT دریافتند که تاثیر تمرینات هوازی بیشتر از کار با وزنه و تمرینات HIIT است.
پیام روشن است. اگر نگران ابتلا به بیماری آلزایمر هستید، لزومی ندارد کار با وزنه را متوقف کنید، اما بهتر است تمرینات هوازی را نیز برای حفظ سلامت و تناسب مغز و بدن در برنامه ورزشی خود جای دهید.
منبع:asriran.com
ابتلا به آسم و آلرژی: هر دو بیماری می تواند میزان اکسیژن در ریه ها را کاهش دهد و باعث احساس خستگی حین ورزش شود. اگر شما تجربه سرفه، خس خس سینه، تنگی نفس، بالافاصله بعد از تمرینات ورزشی را دارید، ممکن است به آسم ناشی از ورزش یا انقباض برونش مبتلا شده باشیداگر شما در مورد ابتلا به آسم و آلرژی در خود مشکوک هستید، با پزشک خود در مورد پیشنهاد راه هایی برای باز کردن راه های هوایی در سالن ورزشی مشورت کنید.
انجام ورزش با ریتم شدید: انجام این ورزش ها بخصوص در سطوح شیب دار و بدون وقفه های استراحت و باعث ایجاد خستگی می شود. به خودتان استراحت بدهید آنهم حداقل برای دو روز در هفته و سعی کنید تمرینات سبک تر را انتخاب کنید. یک قانون مفید این است که دو ورزش با ریتم تند و شدید را پشت سر هم انجام ندهید.
کم خونی: این وضعیت یعنی میزان سلول های قرمز خون برای حمل اکسیژن ناکافی است و همین کمبود اکسیژن در بدن باعث احساس کسالت و خستگی حین ورزش می شود. شایع ترین علت این وضعیت کمبود آهن است و زنان بیشتر آن را تجربه می کنند. نشانه های دیگر کمخونی عبارتند از بی خوابی، سرگیجه، گرفتگی عضلات پا، پوست رنگ پریده، کبودی آسان. مصرف غذاهای حاوی گوشت قرمز و یا محصولات غنی شده با آهن برای رفع این نوع کمخونی مفید است.
کم شدن آب بدن: کوچکترین کاهش میزان مایعات بدن می تواند باعث افزایش غلظت خون شود و در این هنگام کار پمپاژ توسط قلب دشوار می گردد. یک راه برای این که تشخیص دهید دچار کم آبی هستید یا نه این است که قبل و بعد از ورزش، خود را وزن کنید. اگر بیش از دو درصد از وزن تان از دست رفته باشد، این یعنی دچار کم آبی شده اید و باید بیشتر مایعات بنوشید.
مشکلات تیروئید: کم کاری تیروئید می تواند منجر به احساس خستگی، افزایش وزن، افسردگی و درد عضلانی شود. این در حالی است که 60 درصد افراد مبتلا به این اختلال، مشکل خود را جدی نمی گیرند و از علائم آن به طور کامل صرف نظر می کنند. اگر حین ورزش دچار خستگی می شوید، برای بررسی مشکلات احتمالی تیروئید با پزشک تان مشورت کنید.
کاهش سطح گلیکوژن: گلیکوژن میزان کربوهیدرات ذخیره شده در بدن است و زمانی که میزان آن کاهش می یابد، بدن برای جبران آن بخصوص حین ورزش، سراغ گلیکوژن ذخیره شده در کبد می رود. بهترین راه برای جلوگیری از کاهش سطح گلیکوژن، مصرف غذاهای حاوی کربوهیدرات قبل از انجام ورزش است.
یکی از مسائلی که ذهن ورزشکاران را به خود درگیر می کند ، پیدا کردن بهترین زمان ورزش است. ماهیچه ها نیز در زمان های مشخصی به بالاترین بازده خود می رسند. لذا لازم است در این زمان ها به تقویت آنها پرداخت. البته زیاده روی در این اعمال می تواند سبب آسیب رسیدن به ماهیچه و یا حتی تخریب این بافت برای بدست آوردن انرژی مورد نیاز بدن شود.
به طور کلی، ساعت عضلات شما با پروتئینهایی به نام HIFs تعامل دارد که در نتیجه روی متابولیسم اثر میگذارد. وقتی میزان اکسیژن در سلولها کاهش می یابد، HIFs به سلولها این اجازه را میدهد که به تولید انرژی ادامه دهند. بنابراین عضله ها در زمانهای خاصی از روز یعنی زمانی که ساعت درونی میتواند HIFs را به خوبی فعال کند، بهترین عملکرد را خواهد داشت.
تحقیقات جدیدی که توسط Northwestern Medicine، انجام شده نشان می دهد ساعت شبانهروزی بافت عضلانی، واکنش متابولیک عضلات و کارآمدی انرژی را کنترل میکند، یعنی واکنش عضلات در ساعات مختلف روز، متفاوت است.
نتیجه این پژوهش نشان می دهد که بر اساس ساعات روز، عضلات چگونه خودشان را با ورزش و استفاده از اکسیژن تطبیق میدهند. همهی ما در سلولهای بدنمان ساعت شبانه روزی داریم که فعالیت ما و واکنش نسبت به پیرامونمان را در طی یک دورهی ۲۴ ساعته، کنترل می نماید.
بر اساس تحقیقات، اکسیژن و ساعت درونی در درون سلول، با هم همکاری میکنند تا انرژی تولید کنند و زمان روز، مشخص میکند این همکاری تا چه حد مناسب و مفید نتیجه دهد. ظرفیت یک سلول برای انجام دادن بهترین عملکرد و انقباض خوب، طبق زمان روز، متفاوت است. منظور این نیست که میتوان به ورزشکاران گفت بهترین زمان ورزش چه ساعتی است؟ یا چه زمانی باید ورزش کنند؟ اما در آینده شاید بتوان از این آگاهی و اطلاعات برای بهینه کردن عملکرد عضلانی بهره ببریم.
درست است که امروزه اپلیکیشنهای تمرینی و ورزشی کمک زیادی به ما میکنند اما تحقیقات در این زمینه هم بسیار مهم است زیرا کمبود اکسیژن در سطح سلولی، عامل اصلی در حملات قلبی و سرطان میباشد. تقلیل اکسیژن در سلولها، به سلولهای سرطانی توانایی رشد و پیشرفت میدهد. در مورد دیابت، آگاهی از اینکه چطور میتوانیم استفادهی سلولها از قند را تنظیم کنیم، میتواند در درمانهای آینده مفید واقع شود.
وقتی با شدت زیاد ورزش میکنید، سطح اکسیژن افت میکند چون بیشتر از آنکه اکسیژن بگیرید، مصرف میکنید. این زمانی است که HIFs وارد عمل میشود و به عضله میگوید برای تأمین انرژی، سراغ قند برود (که موجب افزایش اسید لاکتیک میشود). اگر ساعت درونیتان را خاموش کنید، عضله ظرفیت طبیعیاش را برای سوزاندن قند و تولید اسید لاکتیک نخواهد داشت.
بنابراین عضلهتان در زمانهای خاصی از روز یعنی زمانی که ساعت درونی میتواند HIFs را به خوبی فعال کند، بهترین عملکرد را خواهد داشت. محققان معتقدند در آینده میتوانیم با تنظیم مجدد ساعت درونی، راههای جدیدی برای دستکاری واکنش اکسیژن سلول پیدا کنیم.
پس اگر احساس میکنید زمان خاصی از روز بهترین زمان ورزش برای شما است، دلیل علمی برای آن وجود دارد. بوکسور معروف، فلوید میودر جی آر (Floyd Mayweather Jr) برای مبارزات خود، در طول شب تمرین میکند و ساعت یک نیمه شب برای دویدن بیرون میرود. این ساعت درونی برای یک انسان، طبیعی نیست اما ظاهرا مناسبترین زمان ورزش برای او بوده و برای او جواب میدهد!
دمای مرکزی بدن، دمایی است که اندامهای مرکزیتان در آن دما عمل میکنند. واکنشهای آنزیمی، نسبت به تغییرات ثانوی در دمای مرکزی بدن، بی نهایت حساس هستند. برای سیستمهای بیولوژیکی که در فعالیتهای بسیار شدید بدنی درگیر هستند، دمای بهینه نسبتاً بالاست. دمای مرکزی بدن، شبها پایین است، همزمان با بیدار شدن فوراً بالا میرود و در عصر، به بالاترین حد خود میرسد.
طبق ساعت درونی هورمونها، بیان ژن و دمای مرکزی بدن، بهترین زمان ورزش کردن و اجرای جلسات تمرینی معمولاً بین ساعت دو نیم بعد از ظهر و هشت و نیم شب است. اگر جلسه تمرینتان بیشتر از یک ساعت طول میکشد، کمی زودتر شروع کنید.
این توصیه بر اساس این فرضیه ارائه میشود که شما به طور کلی در تاریکی میخوابید و وقتی هوا روشن میشود، بیدار میشوید. برای آنهایی که ساعت خواب و بیداریشان غیرعادی است، ترجیحاً باید بعد از بیدار شدن، دست کم ۶ ساعت صبر کنند و سپس تمرین را شروع کنند. بهترین زمان ورزش این افراد باید بیشتر نزدیک به هشت و نیم عصر باشد تا دو و نیم بعد از ظهر.
مسئله دیگری که در افزایش عملکرد ورزشیتان مهم است این است که وقتی بهترین زمان ورزش تان را پیدا کردید، همیشه در همان زمان تمرین کنید. بدن شما ساعت درونیاش را با همان زمان تطبیق خواهد داد و هر چه از این زمان فاصله بگیرید، عملکردتان افت خواهد کرد. با همهی اینها این انطباق، به ۲ دلیل ناکامل است.
بدن تنها زمانی خودش را تطبیق میدهد که شما در زمانی تمرین کنید که چند ساعت از زمان بهینهی تمرین بدنیتان فاصله گرفته باشد. در غیر این صورت، بدن انگیزهای برای تطبیق ساعت درونیاش ندارد. بعد هم اینکه، باز هم این انطباق کامل نیست.
چون سیستم عصبی از نظر استدلالی، خوب انطباق میپذیرد اما سیستم فیزیولوژیکی مانند تولید هورمونی، کمتر قابل انطباق است. مطالعات گوناگون، سایز عضلانی و دست آوردهای قدرتی در گروههای تمرینی را در زمانها مختلف روز مورد بررسی قرار دادهاند. حتی زمانی که افراد در زمان مشخص و ثابتی تمرین میکردهاند، اما افزایش قدرت و دست آوردهای عضلانیشان در تمرینات عصرگاهی بیشتر بود.
اگر کار شما به گونهای است که استرس زیادی به شما وارد میکند، شاید برای شما هنگام نهار، زمان ورزش مناسبتری باشد تا بعد از پایان کار. استرس روانی مانند مسئولیتهای خیلی سنگین یا رفت و آمدهای مکرر و فشارهای بدنی مانند کارهای دستی سنگین یا حتی همان کار ساده ولی در ساعات بسیار طولانی، عوارض مخربی بر بدن دارد.
خستگی ناشی از کار میتواند در ساعات بعدی روز، شرایط خوب بدنی جهت ورزش کردن را از بین ببرد. مطالعهای نشان داده افرادی که به طور شیفتی کار میکنند، قبل از شروع کار، بهترین عملکرد ورزشی را دارند و زمان نهار هم در اولویت بعدی قرار دارد.
بنابراین اگر کار شما هم خستگی زیادی در پی دارد، بهتر است جلسات تمرینیتان را برای قبل از شروع تایم کاری تنظیم کنید یا هنگام نهار را برای تمرین اختصاص دهید. یادتان باشد حتماً بدنتان را گرم کنید. عادت به تمرین و ورزش صبح زود، قبل از رفتن به محل کار، چیزی است که عادت کردن به آن کمی زمان میبرد.
به این مطلب امتیاز دهید
بامداد- هر بیمار دیابتی باید قبل از انتخاب نوع ورزش و زمان آن با پزشک خود مشورت نماید.
– برای کلیه بیماران بالای ۳۵ سال که تمایل به شروع ورزش دارند باید تست ورزش توسط متخصص قلب صورت گیرد.
– ورزش را باید به آهستگی شروع نمود و سرعت و زمان آن را به تدریج افزایش داد.
– ورزش باید مداوم باشد و جزئی از برنامه زندگی روزانه فرد شود.
– در صورتی که فعالیت بدنی بدون آمادگی اولیه باشد ممکن است منجر به افت قند خون به خصوص در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ گردد.
● مواردی که لازم است بیماران دیابتی در هنگام ورزش مورد توجه قرار دهند:
– همیشه کارت هویت خود را به همراه داشته باشید یا شخصی را که با شما ورزش میکند از دیابت خود مطلع نمایید تا در صورت بروز مشکل در طول ورزش ، اقدامات لازم توسط اطرافیان صورت گیرد.
– قند خون باید قبل از ورزش کنترل گردد.
– همیشه یک کربوهیدرات ساده مانند قند، آبنبات یا شکلات به همراه داشته باشید.
– از تعریق بیش از حد و در نتیجه از دست رفتن مایعات بدن بخصوص در روزهای گرم خودداری نمایید.
– برای جلوگیری از ایجاد تاول در پا ، از جوراب و کفش مناسب استفاده نمایید.
– با توجه به نوع و شدت فعالیتی که هر بیمار انجام میدهد باید بعد از ورزش مواد قندی اضافه مصرف گردد.
– اگر تنها ورزش میکنید، مکانی را که برای ورزش انتخاب کردهاید و زمان بازگشت خود را به اطرافیان اطلاع دهید.
– همیشه به افت ناگهانی قند خون در طول ورزش و یا چند ساعت پس از آن دقت نمایید بخصوص اگر انسولین مصرف میکنید.
منبع:بیتوته
نوشته ورزش مناسب بیماران دیابتی اولین بار در بامداد پدیدار شد.
بامداد-به محض اینکه مراحل دردهای کمر به پایان میرسد، به بیمارانی که کمرشان آسیب پذیر است توصیه میشود که هر چه سریع تر فعالیتهای روزمره شان و ورزش کردن را از سر بگیرند.
درواقع، برای کمر هیچ چیزی بدتر از بی تحرکی نیست. هر چه کمترتان عضله ای تر باشد، خطر ابتلا به کمردرد کمتر خواهد بود!
به افرادی که کمرشان حساس و آسیب پذیر است، چه ورزش هایی توصیه می شود؟
عضله ای کردن کمر برای کاهش خطر ابتلا به کمردرد ضروری است. با این حال توجه داشته باشید که اگر برخی ورزش ها مفیدند، برخی دیگر ممکن است باعث درد و رنج در ناحیۀ کمر بشوند.
در صورت وجود کمردرد، از چه ورزش هایی باید اجتناب کرد؟
ورزش های خشن که لازمۀ انجام آنها داشتن برخورد خشن و پیچ و تاب در ناحیۀ کمر است و موجب بروز آسیب های کوچک می شوند، ممنوع اند.
همچنین افرادی که کمردرد دارند به شدت از انجام این ورزش ها منع می شوند:
جودو، کشتی، قایق رانی، کانو کایاک، تمام ورزش های راکتی (تنیس، پینگ پنگ، بدمینتون ….)، وزنه برداری و هارتل، ترامپولین و …. .
به افرادی که کمرشان حساس و آسیب پذیر است، چه ورزش هایی توصیه می شود؟
سه ورزش به شدت توصیه می شوند: شنا، پیاده روی و دوچرخه سواری.
شنا بهترین ورزش برای کسانی است که از کمردرد رنج می برند. شنا نوعی درمان کامل برای مشکلات کمر است. وقتی که بدن در آب است، در حالت بی وزنی است و از یک سری از قید و بندها رها می شود. در نتیجه ستون مهره ها تحت فشار و وزن بدن قرار ندارد… .
پیاده روی نیز یک فعالیت جسمی بسیار مناسب است. بسیار ساده می توان پیاده روی کرد؛ چه مسیر کوتاه باشد و چه طولانی، چه سرعت پیاده روی زیاد باشد و چه کم، فایده و تأثیر خود را خواهد داشت. اگر پیاده روی می کنید باید تعداد گام هایتان را افزایش دهید به جای اینکه اندازۀ گام هایتان را بیشتر کنید. در واقع هر چه طول گام بیشتر باشد، میزان پیچ خوردگی در ستون مهره ها بیشتر خواهد بود.
اگر پیاده به یک گردش طولانی می روید، گام هایتان باید مرتب باشند. ضمناً کوله پشتی تان هم باید سبک باشد.
چرا نباید بدوید؟
زمانی که می دوید، در هر گام ستون مهره ها ۱۰ برابر وزن بدن را باید تحمل کند. به علاوه موج های سختی در راستای پاهای شما بالا می روند. در نتیجه، ستون مهره ها در معرض درد قرار خواهد گرفت. اگر واقعاً اصرار دارید که بدوید، باید احتیاط کنید و کفش های مناسبی بپوشید که بتوانند از شدت شوک های وارده بر ستون مهره ها بکاهند.
و در نهایت دوچرخه سواری؛ این فعالیت به شرطی مناسب است که موقعیتی مناسب برای قرارگرفتن بر روی دوچرخه داشته باشید (تناسب بین اندازۀ دوچرخه و ارتفاع بدن) و هیچ مشکل خاصی برای سطح ستون مهره ها ایجاد نشود.
در این موارد حتماً با پزشک تان مشورت کنید، او می تواند تمرینات و حرکات مناسبی به شما پیشنهاد کند.
منبع:seemorgh.com
دکتر بهزاد حیدرپور گفت: اهمیت ورزش در افراد سالم و حتی بیمار کاملا مشخص شده، به طوری که تنها در برخی موارد خاص که توسط پزشک تشخیص داده شود ورزش کردن توصیه نمیشود.
این متخصص طب ورزش افزود: ورزش بر فیزیولوژی بدن تاثیرات شناخته شدهای دارد، به طوری که انجام آن باعث بهبود عملکرد کلیهها و کبد شده، خونرسانی به مغز و سایر ارگانها را نیز افزایش می دهد.
وی گفت: اگرچه برای افراد سالم نسخه ورزشی تقریبا مشابهی وجود دارد، اما در بیماران بسته به نوع بیماری و شرایط فرد نسخه ورزشی اختصاصی تجویز میشود.
این متخصص طب ورزش، ورزشهای هوازی مانند پیاده روی با سرعت متوسط، دویدن ملایم، ورزش های آبی و ورزش های راکتی را بهترین نوع ورزش برای سلامتی همه افراد عنوان کرد.
حیدرپور با بیان اینکه فاکتورهای مختلفی در تامین سلامت انسان نقش دارند، گفت: شیوه زندگی سالم عمدتا در گرو داشتن تغذیه سالم و ورزش مناسب است.
وی افزود: داشتن تغذیه سالم و انجام ورزش مناسب علاوه بر پیشگیری از بیماریهای قلبی و مغزی از پیری زوردرس و استهلاک اندام نیز پیشگیری خواهد کرد.در همین راستا توصیه می شود از دو سالگی به بعد ورزش انجام شده و تا سنین بالاتر و حتی کهنسالی نیز این کار ادامه پیدا کند.
این متخصص طب ورزش گفت: افراد بیمار حتما با مشاوره پزشک متخصص اقدام به انجام حرکات ورزشی کنند، زیرا به طور مثال خم و راست شدنهای شدید در افرادی که دچار پوکی استخوان شده اند به سلامت ستون فقرات آنها آسیب می زند.
حیدرپور با ابراز تاسف از اینکه زنان جامعه کمتر به موضوع ورزش اهمیت می دهند، افزود: این در حالی است که زنان به لحاظ جنسی در معرض یک سری بیماری های شناخته شده مانند پوکی استخوان و اختلالات متابولیک مانند دیابت و مشکلات تیروئیدی هستند و ورزش می تواند به عنوان عامل تنظیم کننده متابولیک، بدن زنان را از بسیاری خطرات محافظت کند.
این متخصص طب ورزش از تمامی زنان خواست تا حتما ورزش را در برنامه روزانه خود قرار دهند. (ایسنا)
جام جم سرا:
به گزارش مجله پریونشن، یافتههای جدید علمی که بتازگی منتشر شده، نشان میدهد پاسخ این پرسش میتواند نقشی حیاتی در زندگی بیماران قلبی بازی کند.
در واقع، مطابق یافتههای پژوهشی جدید، ورزشهای شدید ممکن است خطر مرگ ناشی از حمله قلبی یا سکته مغزی را به میزان قابلتوجهی افزایش دهد.
این یافتهها حاصل بررسی دادههایی است که به مدت ده سال طی یک پژوهش گسترده در آلمان جمعآوری شده و بتازگی انتشار یافته است. در این مطالعه بیش از هزار فرد مبتلا به بیماریهای قلبی و عروقی مورد بررسی دقیق قرار گرفتند و در نهایت نتایج جالبی به دست آمد. نتایجی که هم بر باورهای قبلی مهر تائید میزند و هم اطلاعات دقیقتری از میزان اثر فعالیت جسمانی بر قلب بیمار در اختیار ما قرار میدهد.
نخست آنکه بیتحرکی همچنان عامل مهمی در مرگ و میر افراد است: افرادی که زمان بسیار زیادی را در مقابل تلویزیون میگذرانند و به هیچوجه تحرک و فعالیت جسمی مناسبی ندارند، در مقایسه با افرادی که ورزش منظم میکنند، حدود دو برابر بیشتر در معرض خطر حمله قلبی یا سکته مغزی قرار خواهند داشت و چهار برابر بیشتر در معرض مرگ ناشی از همه عوامل مرگبار قرار میگیرند.
نکته دومی که محققان آلمانی به آن رسیدهاند آن است که ورزش و فعالیت جسمانی سنگین اگر به صورت روزانه پیگیری و انجام شود، اثراتی مشابه بیتحرکی بر این بیماران خواهد داشت و میزان مرگ و میر ناشی از سکته مغزی و حمله قلبی را در این افراد تا دو برابر افزایش خواهد داد. آنها توضیح میدهند منظورشان از ورزش سنگین فعالیتهای ورزشی مانند دوچرخهسواری یا پیادهرویهای سنگین، مثلا کوهپیمایی یا پیادهرویهای طولانی است.
در حالی که برخی دادههای جدید، از جمله دادههای این محققان آلمانی، حکایت از آن دارد که فعالیتهای جسمانی سنگین میتواند اثرات نامطلوب و حتی مخربی بر قلب بیمار بگذارد، اما هنوز دانشمندان نمیتوانند توضیح دهند که چرا ورزش سنگین در بدن بیماران قلبی تا این اندازه مهلک و خطرناک عمل میکند. با این حال آنها حدس میزنند ممکن است این دسته از فعالیتها سبب افزایش التهاب در بدن افراد شود و از این طریق آنها را از پا درآورد.
البته این محققان تاکید میکنند نتایج پژوهششان به هیچ وجه به این معنی نیست که افراد دچار ترس مفرط شوند و فعالیتهای منظم ورزشی خود را کنار بگذارند؛ بلکه به عکس به این معنی است که اگر بیماران قلبی دو تا چهار روز در هفته به ورزش و فعالیتهای جسمانی مناسب بپردازند، مسلما بهترین سپر دفاعی را در برابر حمله قلبی، سکته مغزی و مرگ ناشی از این بیماریها در دست گرفتهاند، اما مساله اصلی همان ورزش مناسب است.
این محققان در پاسخ به این پرسش که منظورشان از ورزش مناسب دقیقا چیست، میگویند ورزش مناسب الگوی یکسان و ثابتی ندارد که بتوان به صورت یک نسخه کلی برای همه بیماران قلبی تجویز کرد. درواقع فعالیت جسمانی مفید برای این بیماران از فردی به فرد دیگر فرق میکند؛ زیرا کاملا متاثر از ویژگیهای فردی و نوع و شدت بیماری آنهاست. به همین دلیل این محققان میگویند فقط یک راه وجود دارد؛ به پزشک معالجتان مراجعه کنید و از او بخواهید برایتان برنامه ورزشی متناسب با شرایطتان را تنظیم کند و صدالبته از این برنامه بدقت پیروی کنید.(ضمیمه سیب/مسعود ایثاری)
اجام جم سرا:
اگر اهل ورزشید و قصد دارید شلوار مناسبی برای خود تهیه کنید، توجه به توصیهها و اطلاعات این راهنما ممکن است به کارتان آید.
پارچه مناسب
اولین چیزی که باید به آن توجه داشته باشید، انتخاب پارچه مناسب است. لباسهای ورزشی، مخصوصاً شلوارها در انواع پارچهها عرضه میشوند.
پارچههای مصنوعی
آخرین مدلهای پارچههای مصنوعی میتوانند عرق را از بدن شما دور کرده و به سطح پارچه بیاورند، بنابراین سریعاً عرق شما تبخیر خواهد شد. اما اگر شما کم توجهی کنید و انواع پارچههای مصنوعی نامناسب را خریداری کنید، دقیقاً میتواند تأثیری خلاف آنچه گفته شد داشته باشد، یعنی عرق را درون خودش محبوس کند! این پیشامد میتواند به خارش پوست یا ناراحتیهای بدتری منجر شود، که نتیجتاً باعث خواهد شد تلاش کنید زودتر سر و ته ورزشتان را هم بیاورید!
پارچههای نخی
به نظر میرسد که شلوارهای نخی خیلی با پوست ملایمتر رفتار میکنند، همچنین افراد بیشتری با پارچههای نخی سازگاری دارند و آنرا تحمل میکنند. متأسفانه شلوارهای نخی عادی، در دفع تعریق آنچنان خوب نیستند. در حقیقت، شلوارهای نخی عرق را جذب کرده و در خود نگاه میدارند!
پس اگر حس کردید که شلوارتان بیش از اندازه سنگین شده است، غافلگیر نشوید! حالا اگر برای یوگا شلوار پارچهای استرچی انتخاب کردید، یکی از بهترین انتخابها را داشتهاید. اما اگر معمولاً زیاد عرق میکنید، یا اینکه برنامه دارید سنگین ورزش کنید، بهتر است به سراغ پارچههای مصنوعی بروید که انتخاب اکثر ورزشکاران است.
شرایط آب و هوایی
برای انتخاب بهترین شلوار ورزشی، شرایط آب و هوایی هم نقش مهمی ایفا میکند. اگر میخواهید زیر سقف ورزش کنید، نیاز نیست لباس گرمی به تن کنید. فقط باید حواستان باشد هنگامی که میخواهید باشگاه را ترک کنید، لباسهایتان خشک باشد.
اما اگر تصمیم دارید که در فضای باز ورزش کنید، مخصوصاً در طول فصلهای سرد سال، باید لباسهایی بپوشید که بدنتان را گرم نگاه دارد. از این موضوع هم غافل نباشید که به محض شروع ورزش، ضربان قلبتان بالا رفته و دمای بدنتان نیز افزایش پیدا میکند.
متخصصین پیشنهاد میکنند که بهترین کار پوشیدن چند لایه لباس است، بنابراین هنگامی که احساس کردید بیش از اندازه بدنتان گرم شده است، یک لایه از لباسهایتان را در میآورید.
طول شلوار
چیز دیگری که مهم است، طول یا قد شلوار است. در اکثر موارد، این موضوع به شرایط آب و هوایی و ترجیح شخص شما بر میگردد. مثلاً اگر میخواهید دوچرخه سواری کنید، شلوارهای خیلی بلند را انتخاب نکنید، چرا که ممکن است در بین رکابها گیر کرده و وضعیت خطرناکی را برایتان بوجود بیاورد.
نوع بدن شما
هنگامی که میخواهید بهترین شلوار را برای ورزش انتخاب کنید، یکی دیگر از موارد مؤثر، نوع بدن شماست. مثلاً اگر شما شکم دارید، شلوارهای استرچ یا خیلی تنگ را انتخاب نکند که نفس کشیدن را برایتان سخت کند! و اگر دوست ندارید با پوشیدن شلوارک پاهایتان بنمایش در بیاید، انواع شلوارهای قد کوتاه، کاپری یا اصطلاحاً برمودا را تست کنید.(تناسب اندام)
جام جم سرا: درست در قسمت داخلی مفاصل زانوها قوس بیش از حدی دیده میشود و استخوانهای ران و ساق پاها در یک خط نیستند!
در اصطلاح زانوی پرانتزی به نوعی از تغییرشکلهای زاویهدار زانو میگویند که در آن دو کندیل داخلی ران از یکدیگر فاصله گرفته و نمایی شبیه به کمان یا پرانتز ایجاد میکنند.
زانوی من پرانتزی است؟
برای این که بتوانید زانوی پرانتزی را تشخیص دهید، باید از فرد بخواهید به صورت طاقباز روی کمر خود دراز بکشد. سپس هر دو پا را در حالت آزاد، کنار هم قرار داده تا بتوانید فاصله دو کندیل داخلی رانها را اندازهگیری کنید.
تشخیص زانوی پرانتزی برای کسی که اطلاعات درستی از این ناهنجاری ندارد سختتر است؛ مگر این که این تغییرشکل آن قدر زیاد شده باشد که حتی افراد غیرمتخصص نیز بتوانند زانوی پرانتزی را از زانوی سالم تشخیص دهند.
فاصله دو کندیل داخلی ران در زانوی پرانتزی درجههای مختلفی دارد. در درجه اول این ناهنجاری، فاصله دو کندیل داخلی ران به 2.5 سانتیمتر میرسد.
در درجه دوم این فاصله 2/5 تا 5 سانتیمتر بوده و اگر همین فاصله بیشتر از 5 تا 7.5 سانتیمتر باشد، زانوی پرانتزی وارد درجه سوم خود میشود. در درجه چهارم، فاصله دو کندیل داخلی ران از 7/5 سانتیمتر نیز میگذرد. حتی در صورتی که میزان فاصله دو کندیل داخلی ران کم باشد، تغییرشکل در این ناحیه توسط متخصص پزشکی ـ ورزشی قابل تشخیص است.
چرا پا پرانتزی شدم؟
دلایل مختلفی وجود دارد که باعث ایجاد زانوی پرانتزی میشود؛ بررسیهای علمی نشان داده است استفاده زیاد و بیرویه از پوشک بچه میتواند باعث زانوی پرانتزی در نوزاد شود! یکی دیگر از دلیلهایی که امروز بیشتر از گذشته شاهد آن هستیم، چاقی در کودکان است. این چاقی علاوه بر هزار و یک دردسری که در حال و آینده فرزندانمان ایجاد میکند، زانوی پرانتزی را نیز به ارمغان میآورد!
از آنجا که در کودک نوپا هنوز استخوان و ماهیچهها بخوبی شکل نگرفته و تحمل وزن او را ندارند، اضافه وزن میتواند براحتی در پاها تغییر شکل ایجاد کرده و او را دچار زانوی پرانتزی کند.
از سویی اگر اضافه وزنی هم در کار نباشد، همین که بچهها زودتر از سن رشد خود شروع به راهرفتن کنند، این موضوع نیز میتواند باعث زانوی پرانتزی شود. بهجز این، مواردی مانند راشیتیسم (نرمی استخوان)، شکستگی استخوان پا، بخصوص در نزدیکی سطوح مفصلی و همچنین چرخش پاها به سمت داخل، از دیگر دلایل ایجاد زانوی پرانتزی هستند.
البته نباید مشکلات عضلانی پاها را فراموش کنیم. ضعف ماهیچه همسترینگ خارجی (دو سر رانی) یا کوتاهی ماهیچه همسترینگ داخلی (نیمه غشایی و نیمه تاندونی)، همچنین پارگی لیگامان جانبی ـ خارجی زانو نیز میتوانند زانوی پرانتزی را به دنبال داشته باشند. موارد زیادی در ایجاد این ناهنجاری سهیم هستند؛ بنابراین بهتر است برای شناسایی هر چه سریعتر چنین مشکلاتی به متخصصان پزشکی ـ ورزشی مراجعه کنید تا مانع پیشرفت آن شوید.
مهم نیست این شکلیام
متاسفانه بعضی از مردم یا والدین اصلا به ساختار قامتی خود و فرزندانشان توجهی نشان نداده و تصور میکنند بدن آنها از اول نیز به همین شکل بوده، پس هیچ اشکالی ندارد که به همین صورت هم باقیبماند! در صورتی که بعضی از همین مواردی که آنها به عنوان یک ویژگی منحصر به فرد شخصی میدانند، با اصلاح نشدن عوارض جبرانناپذیری به همراه دارد. یکی از عوارضی که زانوی پرانتزی برای افراد ایجاد میکند، وارد شدن فشار زیاد به سطح داخلی مفصل زانوست. این مشکل همیشه با ایجاد درد همراه است و شخص را بیطاقت میکند. البته کار به همین جا ختم نمیشود و زانوی پرانتزی در قسمت داخلی زانو نیز با کشش بافتهای نرم، درد مضاعفی را بهدنبال میآورد. همچنین تغییرات فرسایشی زود هنگامی که با این ناهنجاری پدید میآید، باعث ایجاد آرتروز زودرس میشود. علاوه بر این زانوی پرانتزی باعث تغییرشکل در ساختمان پا شده و در مراحل پیشرفتهتر ظاهر ناخوشایندی پیدا میکند. دست آخر نیز، فرد نمیتواند درست راه برود.
ورزش همیشه حرف اول را میزند
برای این که خود و کودکمان از مصائب و سختیهای زانوی پرانتزی نجات پیدا کنیم، بهتر است در هر سنی برای کنترل و کاهش وزن اقدام کنیم. البته ناگفته نماند همانطور که زانوی پرانتزی از دلایل مختلفی نشأت گرفته است، اصلاح کردن آن نیز روشهای مختلفی دارد. در صورتی که فردی قبل از داشتن زانوی پرانتزی، پایش دچار مشکل دیگری شده، مثلا پاهایش به سمت داخل چرخیدگی پیدا کرده باشد، ابتدا باید این تغییر شکل را اصلاح کرد و بعد از آن سراغ اصلاح زانوی پرانتزی رفت، اما در حالتی که پارگی لیگامان جانبی ـ خارجی زانو دلیل اصلی ایجاد پای پرانتزی است، باید به تقویت ماهیچههای چهارسر رانی پرداخته تا بتوانید از بروز تغییرشکل زانوها جلوگیری کنید. برای این کار باید حرکتهایی مانند لگد زدن به توپ، زانو بلند، اسکات (نشستن روی صندلی خیالی) و بشین و پاشو را برای تقویت ماهیچههای خود انتخاب کنید. البته ناگفته نماند مقدار و درجهای که در کندیل زانوها ایجاد شدهاند، باید توسط متخصص پزشکی ـ ورزشی اندازهگیری و دقیقا دلیل اصلی زانوی پرانتزی ضعف ماهیچه چهارسر رانی شناخته شود. در غیر این صورت از این تمرینها تأثیرهای مطلوبی بهدست نمیآورید.
حال اگر زانوی پرانتزی بر اثر کوتاهی ماهیچههای همسترینگ داخلی باشد، میتوانید این کارها را انجام دهید. فرد یا کودک را طاقباز میخوابانید و از او میخواهید پاهایش را دراز کند. شما مچ پای او را با دست گرفته و به سمت خارج چرخانده، همچنین به طور همزمان به سمت بالا نیز میآورید. در این حالت ماهیچههای همسترینگ داخلی کشیده شده و با تمرین و تکرار روزانه مشکل برطرف میشود.
ضعف ماهیچه
اما در صورتی که ضعف ماهیچه دوسر رانی مشکلساز شده باشد، باید این روش را به کار بگیرید: فرد یا کودک را به شکم بخوابانید. از مچ پایش گرفته و ساقش را به خارج بچرخانید. از فرد بخواهید زانویش را کمکم خم کرده و به سمت باسنش نزدیک کند. در مقابل این حرکت شما نیز به طور همزمان با دستتان از این کار جلوگیری میکنید. توجه داشته باشید باید بتدریج و در جلسههای مختلفی، میزان مقاومت را افزایش دهید! در غیر این صورت فرد دچار آسیب و درد زیادی میشود.
نکتهای که باید درباره زانوی پرانتزی حتما مد نظر داشته باشید، ایجاد تغییر شکل استخوانی است. اگر کار به تغییرشکل استخوانی برسد یا مدت زمان زیادی از این موضوع بگذرد، دیگر قابل اصلاح نیست. همانطور که گفته شد؛ شناسایی این نوع ناهنجاریها و آسیبهایی که به بدن وارد میکند، همیشه اولویت دارند. پس بهتر است از همین امروز به فکر فردا باشید و با مراجعه به متخصص پزشکیـ ورزشی به بازیابی سلامت خود بپردازید. (آزاده جلالوند/ضمیمه سیب)