جام جم سرا: «مونیکا بایرن» نویسنده آمریکایی است که چندی پیش به ایران آمد تا از نزدیک با ایرانیان آشنا شود و عطش دیرینش برای شناخت این سرزمین کهن فرو بنشاند. مونیکا پس از ترک ایران، یادداشتی را در «لوبلاگ» نوشته که در آن از عشقش به جاذبه‌های دیدنی، مردم و غذاهای ایرانی سخن گفته و آمریکایی‌ها را برای داشتن رویکردی چنین خصمانه شماتت کرده است. ترجمه این مطلب را در زیر می‌خوانید:
نمی‌خواستم قبل از سفر به ایران چیزی درباره‌اش بخوانم. البته در نشریات خبری آمریکایی که اغلب کاریکاتوری ابزورد از این کشور به تصویر می‌کشند هم درباره آن مطلبی نوشته نشده بود. می‌خواستم با قلبی باز پا به ایران بگذارم. اما می‌دانم که قلبی باز با ذهنی ناآگاه فرق می‌کند. تظاهر نمی‌کردم بیش از اطلاعات سطحی درباره رابطه ایرانی‌ها و آمریکایی‌ها می‌دانم. دوست نداشتم روی اشتباهات سرپوش بگذارم، من تنها نویسنده‌ای بودم که سفر کردن برای نوشتنم ضروری است و در آمریکا دوستانی ایرانی دارم که به میهن خود عشق می‌ورزند و این مرا کنجکاو کرد.
او با اشاره به اینکه نسل جدید از جمله من و دوستم که پس از ۱۹۷۹ متولد شدیم، از انقلاب یا تسخیر سفارت آمریکا در ایران خاطره‌ای ندارد، گفته است: سرسپردگی همزمان آمریکا به عربستان سعودی و اسرائیل، عجیب و مزدورانه است. وقتی ایران بودم از راهنمایم دلیل وجود تحریم‌ها را پرسیدم که واقعا نتوانست توضیحی بدهد. درباره این موضوع تحقیق کردم اما خودم هم نتوانستم برای آن توضیحی پیدا کنم. تحریم‌ها واقعا بی‌معنی و دلبخواهی هستند.
این نویسنده آمریکایی همچنین معتقد است: نسل گذشته به آنچه هست، رضایت داده‌اند اما نسل جوان‌تر از چرایی رویداد‌ها می‌پرسند. خب از کجا شروع کنیم؟ منظورم از «ما» دولت نیست، بلکه تک‌تک افراد جامعه است.... ما نسبت به ایرانی‌ها خیلی ناآگاه‌تر و خصمانه‌تریم، تا آنها نسبت به ما. خیلی شرم‌آور است... آمریکایی‌هایی هستند که حتی نمی‌دانند ایران کجای نقشه جهان است؟ بله، من هر روز می‌بینمشان.
بایرن در بخش دیگری افزوده است: سرزمین من خانه مردمی با نژاد و ریشه ایرانی شده، آنها در آمریکا بزرگ شده‌اند و یا به این کشور مهاجرت کرده‌اند و با افرادی مثل من دوست شدند. این دوستی‌ها الهام‌بخش من برای سفر به ایران بود. وقتی نزدیک شهر تاریخی پاسارگاد آرامگاه ابدی کوروش بزرگ اقامت داشتم، تجربه فوق‌العاده بازی در نقش یک گردشگر آمریکایی را در فیلم مستندی داشتم که نزدیک اقامتگاه من فیلمبرداری می‌شد. دست‌اندرکاران فیلم، مصرعی از حافظ شاعر بزرگ پارسی را به من یاد دادند که می‌گوید: «درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد».
حتی الان که دو هفته‌ای است ایران را ترک کرده‌ام، این شعر در من طنین می‌اندازد. من سیاستمدار نیستم و آشنای قدرتمندی ندارم. به مذاکرات مربوط به برنامه‌های انرژی هسته‌ای ایران هم دسترسی ندارم. اما سفر و دوستی: این‌ها ابزار در دسترس من هستند. این وسیله‌ها در اختیار میلیون‌ها آمریکایی دیگر هم هست، بویژه از یک سال پیش که «حسن روحانی» که در ایران به‌عنوان روحانی میانه‌رو با اهداف اصلاح‌طلبانه شناخته میشود، به‌عنوان رییس‌جمهور ایران بر سر کار آمد.
این نویسنده می‌نویسد: منظورم از سفر، پیوستن به یک تور خسته‌کننده بزرگ نیست که اعضایش جز از طریق لنز دوربین‌هایشان با کسی ارتباط برقرار نمی‌کنند. منظورم سفر به معنای حرکتی باتوجه و همه‌جانبه در پی یافتن ارتباطی یک‌به‌یک و سازشی دوطرفه میان «خود» و «دیگری» است؛ دگرگونی دوجانبه‌ای که پس از آن هر دو طرف خود را بیشتر از شروع این رابطه، کامل می‌یابند. دولت‌ها در سطح خودشان فعالیت می‌کنند، چه وین باشد یا جای دیگر. اما اشخاص می‌توانند در سطح فردی در خاک ایران یا آمریکا عمل کنند: دیدن و دیده شدن، شنیدن و شنیده شدن، شناختن و شناخته شدن.
در آخرین شب اقامتم در ایران به مزار حافظ برگشتم. اولین‌بار که به آنجا رفتم، روز بود، زمان رفت‌وآمد توریست‌ها. ایرانی‌ها عصر‌ها به حافظیه می‌روند. هوا خنک و هیجان‌انگیز بود. در گوشهٔ شمال‌شرقی محوطه چند گلیم برای خواندن نماز مغرب پهن شده بود. دانشجویان، هنرمندان، استادان دانشگاه، گروه‌های زنان، مردان، والدین با کودکان نوجوان و خردسالشان روی پله‌های آرامگاه ایستاده بودند. زوجی جوان - دختر شالی پوشیده که مطابق با مد، بالای سرش قرار گرفته و پسر که تماما سیاه پوشیده، زنجیری طلا در گردن دارد، به سمت قبر قدم برمی‌دارند و همان‌جا ناآرام می‌ایستند، انگار مطمئن نیستند چگونه باید رفتار کنند. بعضی‌ها انگشت روی قبر می‌گذارند و لب‌هایشان تکان می‌خورد. برخی موبایلشان را چک می‌کنند یا عکس سلفی می‌گیرند.
مردی با کت خاکستری‌رنگ در کنار یکی از ستون‌ها ایستاده و برای هرکس که گوش دهد، حافظ می‌خواند... همچنین مردی که نمازش را خوانده بود آمد تا عکسی دسته‌جمعی روی پله‌های آرامگاه بگیرد. از من پرسیدند اهل کجایم و مثل همه که از شنیدن آمریکایی بودنم خوشحال می‌شوند، خیلی مهربانانه با من برخورد کردند. خیلی کم می‌توانستیم ارتباط برقرار کنیم اما توانستند به من بفهمانند که اهل شهری در نزدیکی استهبان - شهری که انجیر‌هایش معروف است - هستند. مکالمه ما تماشاچی‌هایی پیدا کرد. خیلی زود جمعیتی ۲۰ نفره یا بیشتر جمع شدند. یک نفر پرسید آیا فارسی بلدم؟ خیلی هیجان‌زده شدم چون مصرعی را که در مستند تاکستان یاد گرفته بودم، یادم آمد. شروع به خواندن کردم: «درخت دوستی بنشان»... و تمام جمعیت آن را با من تمام کردند، گویی ترانه‌ای است که مدت‌ها آن را تمرین کرده‌ایم: «که کام دل به بار آرد!»
مرد کت خاکستری که پشت سر ما حافظ می‌خواند، گفت: «بله! بله! متشکرم!» و به سرعت جلو آمد تا بادام و کشمش در دست من بریزد.
نشریات خبری آمریکا اغلب ایران را جایی شبیه به «موردور» تصویر می‌کنند، سرزمین ویران عجیب و ناشناخته‌ای در «میان‌زمین» رمان‌های «تالکین». عامه مردم آمریکا این مسیر را دنبال می‌کنند. حالا که من در ایران بودن را تجربه کرده‌ام، چه جوابی به این دیدگاه خواهم داد؟ اصلا از کجا شروع کنم؟
آنچه من دیدم کشوری گسترده، زیبا و درخشان در تقاطع جاده‌های فرهنگی جهان کهن بود که مردمانی از شمال، جنوب، شرق و غرب همچون امواج ۳۰۰۰ ساله در خاک پارسی‌اش سکنی گزیده‌اند. من عاشق حافظ شدم و احترامی که در ایران به هنرمندان می‌گذارند و تجلیل حافظ نمودی از آن بود. من عاشق غذاهای ایرانی شدم (باقی‌مانده نبات‌های زعفرانی‌ام را مثل شمش‌های طلا جیره‌بندی کرده‌ام). عاشق مناظر ایرانی شدم؛ الموت، ابیانه، پرسپولیس و گرمه. من عاشق مکان‌های معروف ایرانی شدم، زورخانه یزد، خانه‌ای در فرحزاد و آن باغ کاشانی و مردم ایران هم همواره با من مهربان بودند. چگونه مردم ما هنوز با این کشور بیگانه هستند؟ این حرف اصلا معنی ندارد.
شب گذشته را روی پله‌های آرامگاه حافظ به حرف زدن با زنان، مردان، مادران، پدران، نوجوانان، دختران، پسران و کودکانی سپری کردم که همگی مشتاق گفت‌وگو بودند. دختری ترجمه می‌کرد و پدری از این مصاحبه فی‌البداهه فیلم می‌گرفت. پسری ترجمه کرد و معنی اسم تمام اعضای خانواده‌اش را برایم گفت. چند صفحه از دفترچه‌ام را پاره کردم و اطلاعات تماسم را برای پنج، ده یا دوازده نفر نوشتم و در عوض مال آنها را گرفتم. ما در وبلاگ، ایمیل، توییتر، فیسبوک، وایبر، واتس‌اپ و اینستاگرام همدیگر را پیدا خواهیم کرد.
مرد استهبانی با مشتی انجیر برگشت و آنها را روی بادام و کشمش‌های توی دستم ریخت. قلبم لبریز شد... نمی‌خواستم از آنجا بروم. تنها در ۳۰ روز، ایران برایم عزیز شده بود.
ان‌شاالله زود برمی‌گردم. تا آن موقع برای هر آمریکایی که توانایی سفر را دارد، مصرع حافظ را می‌خوانم: از پی جانان برو.
*
«مونیکا بایرن» رمان و نمایشنامه‌نویس اهل دورهم نیویورک است. «دختری در جاده» اولین رمان او در ماه می۲۰۱۴ از سوی انتشارات «پنگوئن رندم‌هاوس» منتشر شده است.(ایسنا)
نویسنده کتاب «باهوش‌تر از آنچه فکر میکنید»، کلایو تامپسون معتقد است با انجام این 9 کار می‌توانید با کمک تکنولوژی یا حتی بدون آن، قدرت تفکرتان را پرورش دهید. امتحان کنید!
1) ساعت‌هایی را آفلاین باشید
به گزارش سلامت نیوز،گاهی اوقات بی‌خیال اینترنت شوید و بدون آن، زندگی کنید. مثلا آخر هفته‌ها ایمیل و همین‌طور پست‌های شبکه‌های اجتماعی‌تان را بررسی نکنید: از فیسبوک گرفته تا وایبر، واتس‌آپ، لاین و تلگرام! واقعا مجبور نیستید هر بار آنلاین می‌شوید، وقت خود را با بررسی شبکه‌های اجتماعی و انجام کارهای بیهوده و وقت‌گیر تلف کنید. اینترنت پر از منابع آموزشی بزرگ است، از جمله دوره‌های آموزشی آنلاین، ویدئوهای جذاب و کاربردی و ابزارهای افزایش دامنه واژگان. به جای تلف کردن وقت خود با موضوعات بی‌فایده، به تغذیه مفید مغز خود بپردازید و متناسب با فعالیت‌های اجتماعی‌تان، اطلاعاتتان را افزایش دهید.
2) یادداشت بردارید
یادتان هست وقتی مدرسه می‌رفتید و شب‌های امتحان، به‌خصوص سالی که کنکور داشتید، چقدر از درس‌هایتان یادداشت برمی‌داشتید؟ حالا هم همان کار را انجام دهید و اصلا لازم نیست یادداشت‌هایتان ادبی یا طولانی باشد! همان چند دقیقه‌ای که صرف نوشتن آموخته‌های آن روز میکنید، راهی مطمئن برای افزایش قدرت مغز است. کافی است یک یادداشت ??? کلمه‌ای از مطالبی که هر روز می‌آموزید، تهیه کنید.
3) چه کارهایی انجام داده‌اید؟
بخش عمده‌ای از هوشمندی با میزان اعتماد به نفس و شادی شما مرتبط است؛ پس همین الان یک کاغذ بردارید و برخلاف همیشه که فهرستی از «کارهایی که می‌خواهم انجام دهم» تهیه می‌کردید، این بار آمار «کارهایی که انجام داده‌ام» را بگیرید تا هم اعتماد به‌نفستان افزایش یابد و هم خوشحال و شاد شوید!
4)حروف متقاطع یا سودوکو؟!
تفاوتی نمی‌کند! همه بازی‌های ذهنی و جدول‌ها علاوه بر سرگرم کردن شما، می‌توانند با درگیر کردن مغز، روشی مفرح و موثر برای تربیت و فعال کردن مغز باشند. مدتی این روش را امتحان کنید تا ببینید سرعت پردازش مغزتان چقدر افزایش می‌یابد.
5) پسر نوح با بدان بنشست ...
اگر می‌خواهید باهوش‌تر شوید، باید دوستان باهوش داشته باشید. شاید اوایل این ارتباط‌ها اعتماد به نفستان کمی خدشه‌دار شود اما یادتان باشد رفت و آمد با کسانی که باهوش‌تر از شما هستند، یکی از سریع‌ترین راه‌های یادگیری است. دور و برتان را پر کنید از آدم‌های باهوش و سعی کنید علاوه بر حفظ فروتنی خود، همیشه تشنه دانستن باشید و از آنها چیزی یاد بگیرید.
6) او یار مهربان است!
مهم نیست چه می‌خوانید، فقط بخوانید! بیشتر تحقیقات پژوهشگران نشان داده‌اند بهترین افزایش‌دهنده قدرت مغز، مطالعه و خواندن است. از روزنامه گرفته تا رمان، کتاب علمی و... خلاصه هر چه دستتان رسید بخوانید چون سوژه متن مهم نیست، کمیت اهمیت دارد!
7) مطمئنید یاد گرفته‌اید؟
اینشتین گفته: «اگر نمی‌توانید چیزی را برای دیگران به راحتی توضیح دهید، به این دلیل است که آن را به اندازه کافی درک نکرده‌اید». پس هر موضوعی را که یاد گرفتید، سعی کنید برای دیگران تعریف کنید و اطلاعاتتان را در اختیار بقیه بگذارید تا با تکرارشان، هم در ذهنتان ماندگار شوند و هم مطمئن شوید که مطلب را تمام و کمال گرفته‌اید.
8) همیشه در چارچوب حرکت نکنید!
استیو جابز جوان پس از ترک تحصیل، زمان بیکاری زیادی داشت که از آن برای یادگیری خوشنویسی استفاده کرد. در آن زمان خوشنویسی برای او بی‌ربط به نظر می‌رسید، اما مهارت‌های طراحی که او یاد گرفته بود، بعدها به مکینتاش راه یافت. شما هرگز نمی‌دانید در آینده چه چیزی مفید است. فقط کافی است سعی کنید چیز جدیدی یاد بگیرید و منتظر بمانید تا فرصت استفاده از آن به دستتان بیاید. خواهید دید همین دانسته‌های در ظاهر بی‌ربط چطور با جنبه‌های مهم زندگی‌تان ارتباط برقرار می‌کنند! پس، از امتحان کردن مهارت‌های بی‌ربط با امروزتان نترسید.
9) یک زبان جدید لطفا!
سرعت یادگیری مهم نیست؛ کافی است به هر طریقی که شده؛ سفر به کشورهای خارجی یا شرکت در کلاس‌های آموزش زبان یا حتی استفاده از خودآموز‌ها و دوره‌های مجازی آموزش زبان این کار را شروع کنید. فقط سعی کنید کارتان را زودتر شروع و مداوم آن را دنبال کنید تا مغزتان فعال و پویا بماند.
اما نکته مهم در اینجاست که در این مسیر باید آهسته و پیوسته به سمت جلو حرکت کرد. شاید شما هم جزء کسانی بوده‌اید که بارها تلاش کرده‌اید وزن خود را کاهش دهید، اما با شکست مواجه شده‌اید. دلیل این امر آن است که بدن به ویژه اوایل دوره لاغری به تغییرات واکنش نشان می‌دهد و سعی می‌کند ساز مخالف بزند؛ به خصوص زمانی که با تمایلات شدید غذایی و احساس گرسنگی روبه‌رو می‌شویم. بنابراین راز موفقیت رژیم غذایی در اراده مصمم نهفته است.
راهکارهایی که در ادامه معرفی می‌شوند، ذهن را آماده پذیرش برنامه‌های غذایی و انجام تمرینات ورزشی کرده و سختی‌های پیش‌رو را از میان بر می‌دارد.
1. از نیرو و معجزه رنگ آبی غافل نشوید
شاید عجیب به نظر برسد اما زمانی که خود را با رنگ‌های آبی محصور میکنید، اشتهایتان کاهش می‌یابد. تحقیقی نشان می‌دهد حجم وعده‌های غذایی افراد درون اتاق‌هایی با دیوارهای آبی به میزان 33 درصد کاهش می‌یابد.
به طور کلی، رنگ آبی فرآیندی را در مغز آغاز می‌کند که به موجب آن جذابیت غذا کاهش می‌یابد. حتی می‌توان از ظروف و دستمال‌هایی به رنگ آبی استفاده کرد. از رنگ‌های زرد، قرمز و نارنجی دوری کنید، چرا که این رنگ‌ها اشتها را باز می‌کنند.
2. مقابل آینه بنشینید و غذا میل کنید
یکی از عجیب‌ترین راه‌های کاهش وزن غذا خوردن روبه‌روی آینه است. تحقیقی نشان می‌دهد که این روش حجم غذا را تا یک سوم کاهش می‌دهد. دانشمندان بر این باورند که با این کار می‌توانید خود را مورد قضاوت عینی قرار دهید و کنترل بیشتری روی عادت‌های غذایی‌تان داشته باشید.
دیدن خود در آینه ممکن است حس عذاب وجدان را تحریک و غذاها را بی‌مزه کند. از این رو، غذاهای غیرمغذی را همیشه مقابل آینه بخورید.
3. فضا را از حالت رستورانی خارج کنید
شگرد بسیاری از رستوران‌ها برای جذب مشتری به این گونه است که جوّ اشتهاآوری را فراهم می‌کنند. برای مثال از چراغ‌های کم‌نور و موزیک استفاده می‌کنند که اولی قدرت کنترل حجم غذا را از مشتری می‌گیرد و دومی سرعت جویدن را بالا می‌برد.
شما می‌توانید در خانه، فضای عکس رستوران‌ها را پیاده کنید و از تاثیرات آن شگفت‌زده شوید. بنابراین، نور کم و پخش موزیک هنگام غذا خوردن ممنوع است.
4. شمع‌های معطر با بوی وانیل
بوهای شیرین میتواند جلوی گرسنگی و اشتها را بگیرد. یکی از روش‌های فریب دادن ذهن برای کاهش حجم غذا استشمام عطر وانیل است. این روش در تحقیقی بر روی 160 نفر مورد آزمون قرار گرفت و به طور متوسط باعث کاهش وزنی به میزان 1.8 کیلوگرم در هر فرد شد.
روشن کردن شمع‌های وانیلی حین شام، وسوسه خوردن دسر را به کلی سرکوب می‌کند.
5. غذاهای شیرین (اما بدون شکر مصنوعی) به عنوان میان وعده بخورید
بوی خوراکی‌های شیرین و در عین حال خنثی (بدون شکر مصنوعی) عامل موثری برای کاهش اشتها محسوب میشود.
زمانی که هوس میان وعده کردید، بهتر است میوه‌هایی مثل موز یا سیب میل کنید؛ چرا که هم شیرین و هم دارای قند طبیعی هستند. از طرف دیگر، موز و سیب بسیار مغذی بوده و اصولاً نمی‌توان در خوردن آنها زیاده‌روی کرد.
6. از ظروف کوچک استفاده کنید
یک قاعده جزئی بدین صورت مطرح میشود که کاسه و بشقاب‌های کوچک‌تر حجم غذا را کاهش می‌دهد. این روش از یک سو ذهن را برای خوردن غذای کمتر آماده می‌کند و از طرف دیگر تاثیری در لذت غذا خوردن ندارد.
7. غذاهای تند میل کنید
از قدرت فلفل غافل نشوید. تحقیقات نشان می‌دهد فلفل هندی (نوعی فلفل تند قرمز) اشتها را کاهش و سوخت و ساز بدن را افزایش می‌دهد. بنابراین با این روش کالری بیشتری می‌سوزانید. بد نیست بدانید بوی تند میل به غذا را کاهش می‌دهد.
8. آرام غذا بخورید
تأثیر آرام جویدن در تحقیقات بسیاری مورد بررسی قرار گرفته است. جویدن طولانی‌مدت منجر به آزادسازی هورمون‌های تنظیم‌کننده اشتها میشود و بدین طریق با ایجاد حس سیری کالری ورودی را تقلیل می‌دهد.
کم جویدن و بلعیدن غذا در اکثر افراد تبدیل به عادت شده است. این عادت را ترک کنید تا اشتهای خود را به طور طبیعی کاهش دهید.
9. رژیم غذایی را یادداشت کنید
یک دفتر برای ثبت رژیم غذایی‌تان تهیه کنید. این دفتر هشیاری شما را نسبت به غذاهایی که میل میکنید، دوچندان می‌کند. سرانجام با مشاهده آنچه در گذشته می‌خوردید و غذاهایی که اکنون کنار گذاشته‌اید، شگفت‌زده خواهید شد.
بسیاری از متخصصان تغذیه بر این باورند این عمل ذهن را برای پیگیری بیشتر رژیم غذایی آماده می‌کند.
غذاهایی را که در وعده‌های مختلف نوش جان میکنید، در دفتر یادداشت کنید و پایان هر هفته به مرور آنها بپردازید. در مرحله بعدی کالری آنها را با یک نرم افزار ساده محاسبه کنید.
10. از روش‌هایی برای یادآوری استفاده کنید
بیرون رفتن با دوستان برای صرف غذا معمولاً باعث شکست رژیم میشود. برای مثال ممکن است در چنین مواقعی با خود بگویید: «یک شب هزار شب نمی‌شه». این طرز فکر یک زمان بر رژیم غذایی‌تان چیره میشود که دیگر کار از کار گذشته است.
متخصصان تغذیه استفاده از وسایلی را پیشنهاد کرده‌اند که رژیم غذایی را برایمان یادآوری کنند. برای مثال یک روش قدیمی و مبتکرانه در فرانسه بین خانم‌ها مرسوم است. آنان دور شکم خود یک روبان می‌بندند و هر زمان احساس کنند روبان در حال تنگ شدن است، متوجه می‌شوند که در خوردن زیاده‌روی کرده‌اند. به همین سادگی! شما می‌توانید از روش‌های دیگری برای یادآوری رژیم غذایی‌تان استفاده کنید.
منبع: Lifehack
کوکا : عکاس خلاق کریگ باروز با استفاده از یک تکنیک عکاسی ناشناخته به نام UVIVF (اشعه ماورای بنفش مرئی) عکس هایی از خاصیت فلورسانس گل ها و گیاهان گرفته است.
معمولا UV بر روی تصاویر گرفته شده در تاریکی ظاهر نمی شود، اما این عکاس هنرمند با یک لامپ ال ای دی 365 نانومتری یک فیلتر برای انتقال UV ایجاد کرد و تنها با نور مادون قرمز عکس ها را گرفت بنابراین گل ها فلورسانس خود را در تاریکی ظاهر کردند و این تصاویر جادویی خلق شدند.
کوکا: فضانورد فرانسوی توماس پیسکو که از 17 نوامبر 2016 به ماموریت پروکسیما فرستاده شده این عکس های دیدنی زمین از فضا را گرفته است.
ماموریت او 6 ماه به طول می انجامد او تا ماه مه 2017 در ایستگاه فضایی بین المللی خواهد بود. توماس در این مدت بیکار نبوده و عکس های زیبای خود را در شبکه های اجتماعی منتشر کرده است.
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا
عکس های حیرت انگیز زمین از فضا کوکا : یک حس عاشقانه در مورد سفر با قطار وجود دارد، شما در حالی که نشستید چشم انداز های زیبا را که در حال حرکت و گذر از جلوی چشمان شما هستند تماشا می کنید.
بسیاری از مسیرهای قطار بر روی زمین هستند اما در بعضی موارد هم ریل ها بر روی کوه های پوشیده از برف، مراتع بلند و جنگل های انبوه گذر می کنند. بسیاری از عکاس ها برای زیباتر شدن مناظر عکس های هوایی می گیرند.
عکاس خوش ذوق مانتاس کریستی جوناس کولیسیس این عکس های زیبا را از قطار های در حال حرکت در میان مناظر زیبا و دیدنی طبیعت با استفاده از هواپیمای بدون سرنشین گرفته و با ما به اشتراک گذاشته است.
خروش قطار ها در میان طبیعت زیبا و حیرت انگیز آمریکا
عکس قطار
عکس قطار زیبا
عکس دود قطار
عکس پل و قطار
طبیعت آمریکا
تصاویر قطار
چشم انداز طبیعت
عکس طبیعت آمریکا
عکس حیرت انگیز طبیعت
طبیعت زمستانی آمریکا
خروش قطار ها در میان طبیعت زیبا و حیرت انگیز آمریکا عکس ها به قدری زیبا هستند که شاید شما را وسوسه کنند که یک سفر با قطار داشته باشید. در حال حاضر با هزینه ی 213 دلار می توانید سراسر ایالات متحده آمریکا را بگردید. اگر تصمیم دارید که آمریکای واقعی و مناظر زیبا و پر شکوه آن را ببینید بهتر است یک سفر با قطار به دور آمریکا بروید.
مصرف همزمان نمک و شکر چندان خوشایند نیست اما می‌دانستید این دارو بهترین درمان بی‌خوابی است؟
برخی از اختلالات خواب از جمله بی‌خوابی احتمال ابتلا به دیابت، فشارخون بالا و چاقی را افزایش می‌دهد و زمینه‌ساز اختلالات حافظه، انرژی کم بدنی و تمکز پایین است.مسایل مختلفی در بروز بی‌خوابی نقش دارند و این موضوع از یک فرد به فرد دیگر متفاوت است.
به عنوان مثال در برخی افراد مصرف مواد غذایی غنی از کافئین مثل چای، قهوه و نوشیدنی‌های انرژی‌زا، استرس و دیگر مشکلات روحی روانی، سبک نادرست زندگی، عدم فعالیت فیزیکی، تغذیه نامناسب، خواب نیمروزی طولانی و ساعات خواب به هم ریخته، مصرف دخانیات و حتی سیگار میتواند مسئله ساز شود.
مصرف نمک و شکر در حد افراطی میتواند مشکلات اساسی برای سلامت پیش آورد اما مصرف آن در حد متعادل و از انواع تصفیه نشده میتواند سردرد را کاهش دهد و درمانی برای بی‌خوابی باشد.
در صورتی که مبتلا به بی‌خوابی شبانه هستید ضمن اصلاح رفتارهای نادرست و سبک اشتباه زندگی خود یک قاشق چای خوری نمک طبیعی و ۵ قاشق شکر قهوه‌ای را در یک ظرف کوچک با هم مخلوط کنید و در یخچال بگذارید و هر شب هنگام رفتن به رختخواب مقدار کمی از این معجون را زیر زبانتان قرار دهید.
گلوکز که ترکیب اصلی شکر است محرک برخی سلول‌هاست که در فرایند خواب تاثیرگذارند.
مشروح تحقیقات پژوهشگران مرکز نوروساینس لیون که در مجله Neuroscience منتشر شده است نشان داد گلوکز محرک نرون‌های دخیل در روند خواب است.نمک صورتی یا نمک هیمالیا که طبیعی‌ترین نوع نوع نمک است، ۸۰ نوع ماده معدنی دارد و غنی از ید، کلسیم، پتاسیم، بی‌کربنات و منیزیم است. یکی از دلایل شایع بی‌خوابی کمبود منیزیم است.
ترکیب نمک و شکر میتواند ضمن رفع بی‌خوابی درمان مناسبی برای خستگی بدن باشد و به رفع استرس کمک کند. فراموش نکنید در کنار هر درمانی، تغذیه سالم و ورزش به درمان اختلالات خواب کمک می‌کند.
روزنامه بریتانیایی “دیلی میل” با انتشار گزارشی یکی از استعدادهای آینده ژیمناستیک ایران را معرفی کرده است: آرات حسینی. این پسربچه دو ساله قادر به انجام حرکات پیچیده ژیمناستیک است.
این روزنامه بریتانیایی در ادامه می نویسد:”او زمانی شروع به یادگیری حرکات ژیمناستیک کرد که تنها نه ماه سن داشت. این کودک در حال حاضر بیش از ۱۸ هزار نفر دنبال کننده در اینستاگرام دارد. پدر او امیدوار است که پسرش روزی به ستاره ای دست نیافتنی در عرصه ورزش تبدیل شود.”
دیلی میل در ادامه اشاره می کند که پشتک زدن ، حفظ تعادل در حین انجام حرکات سخت ژیمناستیک از جمله کارهای جالب و عجیب این کودک ۲ ساله ایرانی هستند. دیلی میل از اقدامات او به عنوان ایجاد کننده طوفان در شبکه های اجتماعی یاد کرده است و افزوده که همگان از میزان بالای انعطاف پذیری این کودک شگفت زده شده اند.
آرات به همراه محمد و فاطمه پدر و مادرش در بابل در استان مازندران زندگی می کند. پدرش گفته که او روزانه ۲۰ تا ۳۰ دقیقه تمرین می کند و هیچ آموزش حرفه ای ندیده است.
“سمایه عبادی” زن ۲۳ ساله اهل قشلاق قنبرلوی علیا از توابع اصلاندوز هر روز از چشم راستش انواع نخ و علف هرز بیرون می آید و با هربار خارج شدن با درد شدید در کره چشم مواجه شده و ناچار است این درد را تحمل کند.
خانواده این بانو بشدت نگران بوده و بدنبال این هستند تا با مراجعه به متخصص چشم این پدیده نادر و حیرت انگیز را معالجه کنند.
این بانوی جوان با بیان اینکه حدود ۲۵ روز است با این مشکل دست و پنجه نرم می کنم گفت:حادثه زمانی اتفاق افتاد که ابتدا طرف راست چشمم دچار خارش شد و احساس کردم خاک تو چشمم فرو رفته اما رفته رفته با درد بسیار شدید از ناحیه راست سر مواجه شدم.
وی افزود:پس از درد شدید یک نوع علف خشکیده (قیلپین) به مدت ۵ روز از چشم راستم بیرون می آمد و بعد از آن تاکنون شاهد خروج انواع نخ از این چشمم هستم.
این بانو که هنگام مصاحبه هم از درد شدید سر و چشمش در رنج بسر می برد اظهار کرد:بلافاصله برای رفع این معضل به پزشکان شهرستان مراجعه کرده و آزمایشات و سونوگرافی انجام دادیم اما پزشکان هیچ چیز مشاهده نکرده و تشخیص ندادند.
وی با بیان اینکه به محض ترک مکان از منزل و روستا تولید نخ در چشمم نیز متوقف می شود گفت:خارج از روستا با وضعیت عادی و بدون هیچ دردی و یا چیز دیگر می توانم با آرامش زندگی کنم اما در منزل مسکونی خود چشم راستم نخ تولید می کند.
“کاظم پارسا” شوهر این بانوی جوان که در شغل کارگری در تهران مشغول است گفت:مراجعه به پزشکان متخصص کشور نیازمند امکانات مالی است و از آنجا که بنیه مالی ام ضعیف است از مسئولان استان و شهرستان می خواهم که با مساعدت و کمک به حل این مشکل بوجود آمده اقدام کنند.
با این حال تولید نخ و برخی از اشیاء از چشم این بانوی جوان تنها در خانه و روستای محل سکونت اتفاق می افتد اما بستگانش برای رهایی از وضعیت بوجود آمده مجبورند روزانه وی را به سایر روستاها انتقال داده تا همیشه مهمان خویشاوندان شود چرا که تغییر مکان باعث توقف تولید نخ در چشم او می شود.
قشلاق قنبرلوی علیا از توابع شهر مرزی اصلاندوز مغان در ۲۰۰ کیلومتری شمال استان اردبیل واقع شده است.
این فیلم را ببینید….
