هرچند خبرهای خوشی از بازگشت او به تلویزیون به گوش می رسد اما غم سه ساله را باید یک جایی خالی کرد، کوله بار پر از غصه را یک روزی باید زمین گذاشت. پوریا برای این کار، ورزش و تصویر را انتخاب کرده است!
«من بچه طلاقم، بچه یک ازدواج نافرجام، بچه زوجی که با هم ازدواج کردند تا من تنها را روی دست دنیا بگذارند اما من هیچ وقت خانواده ام را قضاوت نکردم. هیچ وقت نگفتم چرا؟ از زباله ها، از منجلاب و از دستفروشی و خیابان خوابی، راه خودم را پیدا کردم و هیچ وقت هم طلبکار نبودم.»
از همین چند جمله معلوم است تابان می خواهد ما و مخاطب را به یک اندازه غافلگیر کند: «در تهران به دنیا آمدم و بعد از جدایی پدر و مادرم، با نامادری زندگی کردم. نامادری ام با اینکه وضع پدرم خوب بود، من و پسر خودش که حاصل ازدواج اولش بود را وادار می کرد دستفروشی کنیم. او ما را به جوراب فروشی وامی داشت. شهریور ۷۲ در ۱۶ سالگی رفتم گرگان که با مادرم زندگی کنم، مادرم قبولم نکرد و حدود ۹ ماه در خانه پدربزرگ و مادربزرگ پدری ام زندگی کردم. ۹ ماه در خانه آنها بودم تا اینکه گفتند دیگر نمی توانند تحملم کنند و در حالی که تازه ۱۷ سالم شده بود، در گرگان در یک اتاق پنج متری با یک موکت و یک دست رختخواب قرضی، زندگی مستقلم را شروع کردم.»
کمی عجیب است که یک مجری تلویزیون خیلی راحت این خاطرات بد را به زبان بیاورد: «این ها را نمی گویم که به حالم ترحم کنید، این حرف ها را می زنم که شاید فقط یک کودک کار، دو بچه طلاق، سه نوجوان تنها بخوانند و به گوش شان برسد و بدانند بچه طلاق هم می تواند روزنامه نگار شود، کودک کار هم می تواند مجری تلویزیون باشد. من از زباله ها به تلویزیون رسیدم. از لای زباله هایی که باید دور ریخته شود، می توانست به جای این پوریا تابان که الان روبه روی شماست، یک جانی بیرون بیاید، یک قاتل، یک قاچاقچی مواد مخدر، یک سارق مسلح، یک هروئینی کارتن خواب، اما من شدم پوریا تابان، روزنامه نگار، خبرنگار، گزارشگر، گوینده و مجری و همه این ها را هم با یک مدرک دیپلم به دست آوردم. این ها را می گویم که دستفروش نوجوان گوشه خیابان، رویاهای خود را رها نکند.»
با این تفاسیر، پوریا تابان با تمام سختی هایی که کشیده باید از زندگی اش راضی باشد؟؛ «راضی ام اما سرطان تنهایی دارم. سرطان تنهایی از سرطان خون و سرطان هایی که شیمی درمانی دارد، لاعلاج تر است، سخت است که میان جمع باشی و تنها، سخت است که بین این همه آدم تنها بمانی، من تنها هستم و این سرطان تنهایی آخر من را می کشد. آمار کسانی که سرطان تنهایی دارند، خیلی بالاست، این از آن مرگ های خاموش جامعه است. به قول شاعر، قتل یک شاعر افسرده به دست گل یخ!»
به اینجا که می رسیم، ناچار به زندگی خصوصی پوریا سرک می کشیم و می پرسیم چرا ازدواج نمی کنی؟ تابان لبخندی می زند و می گوید: «به این نتیجه رسیده ام که باید ازدواج کنم اما گزینه مناسب ندارم (خنده)، هم سن و سال های من یا ازدواج کرده اند و زندگی خودشان را دارند و یا آنهایی که مثل خودم جدا شده اند، شرایط مورد نظر من را ندارند. من ۸ سال با همسر سابقم زندگی کردم، زندگی خوبی هم داشتیم اما ظرف سه ساعت به این نتیجه رسیدیم که جدا شویم، چون من بچه می خواستم و همسر سابقم نمی خواست.
از سال ۸۹ دوباره مجرد زندگی می کنم و الان هم دوست دارم تشکیل خانواده بدهم و بچه داشته باشم ولی چون خدا گفته اگر چیزی از من می خواهی خوب بخواه، من همسری می خواهم که پولدار باشد، تحصیلکرده و زیبارو و با درک و فهم بالا، به هرحال خودم نه بیمه هستم و نه استخدام جایی و لازم است با کسی ازدواج کنم که بتواند آینده فرزندمان را بیمه کند! اگر کسی مایل به ازدواج است، من آماده ام!»؛ باش تا بیاید پوریاجان!
سهیلا هادی زاده و پوریا تابان در مراسم رونمایی از کتاب
پوریا تابان (متولد ۱۳۵۶ در تهران ، قد: ۱۷۹ ، وزن :۸۰) مجری تلویزیونی، گزارشگر و کارشناس رشته ورزشی بسکتبال، روزنامه نگار و نویسنده ی ورزشی و سینمایی، شاعر و گوینده ی رادیو اهل ایران است. او هم اکنون مجری قدیمی ترین برنامه ی تاریخ صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران[نیازمند منبع] با نام (ورزش از نگاه دو) از شبکه ۲ است.
پوریا تابان با انتشار عکس زیر در اینستاگرامش نوشت:
من و این دو خانواده یک قبیله ایم
خانواده مظهر زندگیست، مظهر امید، مظهر رفاقت.
آدمهاى دور این سفره در حال حاضر عزیزترین داشته هاى خانوادگى من هستند.
بعد از درگذشت “بابا مهزاد” و مادربزرگم کسانى که دور این سفره نشسته اند عزیزترین داشته هاى همخون و نسبى ام به حساب مى آیند.
دور این سفره فقط جاى رضا پسر ارشد عمو مازیار خالیست.
عمو مازیار، همسرش، معید و مهربد.
پژمان پسر عمویم، همسرش، محمدمهدى و محنا.
و من بدون همسر و فرزندى.
ترشیدم رفت.
بعد از دو سال و یک ماه اختلاف و دورى همه ى ما به لطف خدا دور یک سفره نشستیم.
سفره ى عمو مازیار پربرکت.
زندگى ارزش هیچ کینه و اختلافى ندارد.
ناگهان خیلى زود دیر مى شود.
کاش قدر بدانید و قدر بدانیم.
براى باهم بودن فرصت اندک است.
زمان حسرت خوردنها خیلى زود فرا خواهد رسید.
شعله ى عشق را در قلبهایتان بالا بکشید تا کینه و کدورت رخت بربندد.
من از پژمان دو سال بزرگترم اما او امروز پسرش ده ساله و دخترش ٩ساله اند.
زندگى عین همین عکس است.
یکى در متن و دیگرى در حاشیه.
براى ما اینطورى رقم خورده و تمام.
پژمان و عمو مازیار با فرزندانشان در متن و من عین عکسى که مى بینید مثل همیشه در حاشیه.
